zaterdag 2 mei 2015

Aanklacht



hypocriet

Wat mot ik nou? Mijn fiets staat bij de fietsenmaker in Santpoort Noord. Tja daar rijd ik toch iedere woensdag langs en mijn ketting (die steeds weer brak) werd er snel en degelijk vervangen. Ja het wordt de bus en de trein. Zo is het zelfs minder lopen dan naar de dichtstbijzijnde Amsterdamse rijwielreparateur. Maar ik bedoel eigenlijk, hoe moet het met mijn wekelijkse stukje. Wanneer moet ik schrijven? Eerst dus die fiets met nieuwe trapas halen, fietsen tot ik scheel zie en dan naar een feestje. Vanmiddag haalde ik al een kado. Dan schrijf ik op donderdagmiddag ook mijn stukje maar en plaats het de zaterdag erna.

Een week geleden leende ik Reis naar het einde van de nacht van Celine. Ik kende het boek als volgt: het is geweldig geschreven, maar Celine is wel een antisemiet. . Ik heb in het hele boek een sneer naar de zwarte/joodse jazz gelezen en verder helemaal niets. Dus laat je niks wijsmaken. Het is een aanklacht tegen die andere grote rampen van de vorige eeuw. Geen sprake van antisemitisme. Dat komt in een latere publicatie. “Het is geweldig geschreven, maar Celine is wel een antisemiet.”

Het boek start als een trein tegen de waanzin van de Eerste Wereldoorlog en het decadente gedrag van kolonialen. Het pakt het Fordisme aan en prijst het hoerengilde de lucht in. En dan zijn we weer terug in Frankrijk en vermodderen we in de ellende van een volkswijk met een uitzichtloos leven. Het is alsof je al decennia op reis bent naar het einde als je het jaartal 1924 leest.

Dan wikkelt boek zich af naar het einde waar het leven door de altijd vervelend aanwezige León Robinson is losgelaten nog voordat hij zijn ogen sluit. Hij doet dit na twee kogeltreffers in de maag. Ze werden afschoten door zijn ideale vriendin. Een vriendin die hij vanwege haar liefde voor hem niet meer moet.

Is het boek zwart? Nee. Regelmatig kom je voorbeelden tegen van medeleven die je in het echt ook wel wat vaker zou willen zien. De sergeant die zit te verrotten in een uithoek aan de Afrikaanse westkust, zes in plaats van drie jaar, doet dat omdat hij zo geld kan verdienen voor zijn nichtje met kinderverlamming. Niet alles is losgelaten. Lezen dat boek!

O ja dit stukje schrijf ik dus donderdag als ik zit te wachten tot ik kan eten. Het staat keurig op tijd klaar, maar als een echte huisman moet ik wachten, wachten, wachten op huisgenoten.  Dat fietsen? Dat deed ik en onderweg maakte ik afschuwelijk veel foto's. Nog een heel werk om die uit te zoeken. Ze staan op Flickr. En dan nu met het rijwiel weer onderweg naar het volgende feestje. Een stuk verderweg; het einde van Nederland.

Smeerlap

Overal hing een baklucht.
Vullen deed men de etalages niet
zodat er niet gestolen werd.

Het leek wel de buurt 

waar ik vandaan kwam;
de trottoirs vol 

van kindertjes met X-benen,
opgezwollen knieën,
en draaiorgels.
Bang maakte de ellende.

Ik keerde me om,
terug naar veilige haven,
naar de nette straten.

Smeerlap!
Je deugt niet!

Daar komt de zelfkennis:
hypocriet!
Reken dan ook af met 

je schijnheilig gejank.

Vrij naar passage in hoofdstuk XVII
Reis nar het einde van de nacht, Celine.


Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie ervan.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Hé, mijn reactie van vanmiddag niet opgenomen?

Niet naar buiten kunnen en dan ook niet bloggen, bekend en vervelend.

Hoop dat het goed komt met je fiets.

Je tekst prachtig en zowel Céline als Dagmar zijn ferme favorieten.

Groet en sterkte!

martin zei

Dat je Dagmar Krause goed vindt verbaast me dan weer helemaal niet. Op dat feestje vrijdagavond ging ik weg toen er iemand kwam die die het uitgebreid met me over die muziek had willen hebben (ik plaatste ook al wat op Facebook, vandaar).

Celine krijgt toch weinig lof. Zeker de eerste 200 bladzijden waren een waar avontuur en ook daarna heb ik me geen moment verveeld. Dus vanwege die afwezigheid verbaast dat me dan weer wel, maar ook niet echt.

Die fiets dat blijft rommelen.

Anoniem zei

Je foto's zijn weer zo speciaal. Waarom vind ik dat toch steeds? Er zit een sfeer in die ik niet zo goed onder woorden kan brengen, maar zo ongeveer: een observeerder (de fotograaf) die vastlegt wat hij voelt. Ik zie eenzaamheid, iets niet kunnen benaderen/bereiken/aanraken.

Het boek heb ik besteld bij de "anders lezen bibliotheek".

(wat een gedoe met die captcha, nu moet k een quiszvraag invullen. Alsof ik altijd weet wat koffie of koek is! moet het soms wel een paar keer opnieuw doen,)

Anoniem zei

En ik vind je foto's heel warm en innemend overkomen.

martin zei

Tja de bescherming van een blogpagina is beter geregeld dan veel wat 't meer waard is goed beschermd te worden.

Met die spelende kinderen of zo'n vrouw ga je toch wat voorzichtig om. Soms dringt een standbeeld binnen in eht voorbijgaan en dan maak ik er een foto van. Ik probeer de dingen zo vast te leggen dat ze tot hun recht komen of ontdoe ze juist van context. Iemand zei eens dat ik het gewone vastleg. Ik weet niet of dat klopt. Het gewone is ook bijzonder. Soms is het bijzondere juyist gekunsteld. Die eenzaamheid zit er wel in. Ik zie alleen en leg vast om te bewaren, maar ook om te delen.

martin zei

Tja nu moest ik zelf ook laten zien dat ik een denkend wezen ben en alle pizza's op plaatjes aanwijzen. Wat een gekkigheid.