zondag 27 mei 2012

Droomreis


De verte is wazig en het verleden gehuld in mist. De vliegeniersmuts staat nog op zijn kruin. Het is de pet die met hem mee de wereld rondreisde. Niet in een vliegtuig, maar met de trein, bus, vrachtwagens, fietsen, brommers … Ja wat eigenlijk niet. Dwars door de Sahara ging het in een met mensen, kinderen, vee en goederen afgeladen hotsenbotsende vrachtwagen. Vriendelijk en vrolijk reisde hij zijn leven lang verder en terug.

Zojuist heeft hij een fles Natterman gehaald om de kriebelhoest die hem wakker houdt te verdrijven. 's Nachts gaan zijn gedachten van van A naar B en weer verder. Of eigenlijk vlak voordat ze ergens aankomen draaien ze weg en gaan een andere kant op. Het brengt hem alleen maar vermoeidheid en dan ook nog die klote hoest. Nog even draalt hij voor het raam van de drogist.

De starende blik ziet niets. Niet de kinderen die knikkeren en even hun game consoles zijn vergeten vanwege - de wel steeds minder vaak voorkomende - knikkertijd; ook niet dat ze daarbij oortjes in hebben; ieder met zijn eigen muziek. Hij merkt niet dat zijn portret as-we-peer en on-the-spot wordt opgestuurd naar Facebook door een man met I-pod die langs loopt, zodat hij meteen wereldwijd te zien is. He's lost in zijn eigen goddamned Rory-Galagher-hometown, waarheen hij terugkeerde. Je kan niet terug, blijkbaar.

De groenteboer en bakker zijn verdwenen en ingeruild voor het bedrijf van Albert Heijn. Twee van die supermarkten zijn er in zijn straat. Het is alsof ze om de rest dood te concurreren elkaar ook de das zullen omdoen. De kleine winkeltjes, met waspoeder, een fanta, sigaretten en alle andere onmisbare zaken van een Libanees in West-Afrika, een Indiër in Singapore of een Chinees in Suriname zouden niet zo op de lip van een ander gaan zitten. Zeker niet in een buitenwijk. Goed dat de drogist er nog is.

Hij ziet zichzelf in de verstofte mist wegvluchten uit de pijn van een relatie. Maar of het ook anders had gekund dat ziet hij niet. Hij drukt even zijn trotse muts aan en kijkt naar boven. In de lucht komt een oranje gekleurd vliegtuig over. Zijn gedachten verdwalen naar nu en wat later nog komt. Eerst een slok en dan maar verder zien.

Dan is hij weg. Hij had zelfs even mogen vliegen op het laatste stuk naar San Salvador. De volgende dag stapt de vliegenier uit een taxi op een prachtig pleintje met een witte kerk. Het leek wel het pleintje uit Pour elle, een film die hij gisteren zag. In die film was het net iets warmer.



Martin Broek

Als antwoord op een oproep iets te maken bij bovenstaande tekening: ‘De Vliegenier’, illustratie B. Jansma uit 'Beppe Maaike's Ondraaglijke Vertellingen'



Tijdens schaven aan de tekst en het maken van dit blog,
luisterde ik naar deze muziek:

donderdag 24 mei 2012

Voetballen en interviewen

Bron illustratie: http://socialplayer.omroep.nl/radio/1

“Dat was een goed interview,”
hoorde ik mezelf denken. Ik bedoelde dat de geïnterviewde het goed had gedaan. Dat was Emile Roemer. Die had mijn sympathie en redde het tegen Sven Kockelman op Radio1 uitstekend: het verhaal kwam goed naar voren en de vragen werden met de juiste toon en richting beantwoord. Kortom prima.

Sympathie is mooi, maar een interview is geen voetbalwedstrijd. Kijken naar voetbal doe ik het liefst met voorkeur voor één van beide partijen. (Dat kan tegenwoordig zelfs Bayern zijn.) De tegenover elkaar liggende delen van het veld bekijk ik anders; ik zie het gevaar aan de ene en de mogelijkheden aan de andere kant van het veld. Het is maar een spelletje en een escape uit de realiteit. Niet iets om je druk over te maken.

Bij het interview ging het wel om een belangrijke kwestie. Dat wil zeggen om de landelijke politieke verhoudingen. Dat is ernst, meer dan om het echie. Het uitgangspunt voor het vraaggesprek was dat Diederik Samson in Elsevier een voorkeur uitsprak voor de SP. D'66 en GroenLinks werden door hem weggezet als partijen die het Kunduz-Lente-Wandelgangenakkoord steunen en daarmee de rechtse lijn van de laatste jaren.* Anderzijds was ook het meningsverschil tussen SP en PvdA over Europa onderwerp van het interview.

Fijn dat Roemer het in dat interview goed deed. Maar was het interview zelf daarmee goed? Ook al wint de ploeg van mijn voorkeur dan nog kan de wedstrijd het aanzien niet waard zijn. Hoe deed Kockelman het eigenlijk? Zat hij alleen te zoeken naar uitspraken goed voor quotes voor het journaal en voorpagina's van de kranten? Of haalde hij er echt iets nieuws uit? Duidde hij de positie van de partij voor de luisteraar? Wist hij niet dat Samson zijn woorden al weer half had ingeslikt of paste dat niet binnen de opzet?

Uit het gesprek met Roemer kwam de beoogde coalitie van de SP-voorman naar voren. Dat is een coalitie van SP, PvdA, CDA en GroenLinks. De PVV werd vrijwel helemaal uitgesloten. Dat is duidelijkheid. Maar hoe de PvdA en SP verder moeten met Europa dat bleef liggen. Welk idee wil de SP overeind houden als het gaat om Europa? Hoe moet dat lukken in de beoogde coalitie, waar het nog zwaarder zal liggen? "Bent u tegen Europa?" had hij kunnen vragen. Het antwoord zou ontkennend zijn. Enige suggesties voor vervolgvragen: "Maar hoe komt het dan dat iedereen dat denkt?", "Kan Europa wel socialer en menselijker?" Dat zijn de moeilijke vragen voor Roemer en daarom boeiend.

Blijkbaar is Europa een minder aantrekkelijk onderwerp dan de dans om de poppetjes. De wedstrijd had mooier gekund, maar mijn partij had gewonnen. Voortaan iets kritischer luisteren.

* Niet alleen dat ook niet geloven wat je hoort. Er wordt slordig gelezen en veel nagepraat. Joop haalt de tekst van het interview zelf aan, maar ook weer niet volledig. Wat een bende.

zondag 20 mei 2012

Creatief denken







Verandering


“Je bent een creatieve denker en hebt oog voor beleid. Dat heeft niet iedereen.” Met die visie op mijn werkkracht begon mijn dag. Dat dit een opsteker was, kan ik niet ontkennen. Vrolijk stapte ik op de fiets.

Alleen plannen maken is één, ze uitvoeren is twee. Het plan was naar Stavoren te fietsen en daar voor zessen aan te komen. Door de komst van de loodgieter - en daarna ook nog taart - startte ik te laat.

Aanpassen van gemaakte plannen is niet mijn sterkste punt, maar op de fiets heb je de tijd om te wennen aan verandering. Het werd een rondje Markermeer. In de verte kon ik Gaasterland zien, maar ik reed via Enkhuizen naar huis.

De drie buien die ik de laatste veertig kilometer over me heen kreeg, had ik niet gepland, maar zorgden wel voor mooie dreigende luchten en overal om me heen alarmkreten van grutto's.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.




vrijdag 18 mei 2012

Hij woonde eerst op de Noordpolderweg 6. Nu in een kleiner huis op 7. Als ik vraag of ik een foto van hem mag maken dan zegt hij dat de hond er ook op moet.

De boerderij op 6 is de eerste stenen boerderij. “Moet u maar opletten, ze zijn allemaal van hout.” In Muiden is tijden lang de kruitfabriek Muiden Chemie actief geweest. De boel vloog daar nog al eens in de lucht en dan was de schade bij hout kleiner en bovendien gemakkelijker te herstellen.

De aanwezigheid van de kruitfabriek had ook een voordeel. Er moest een strook vrij blijven om Muiden. Zo heeft hij nog steeds goed uitzicht op het Muiderslot. Wel is er onlangs een foeilelijke paardenhandel, Muider Buiten, in de groenstrook gebouwd.

“De man doet iets in de casinowereld,” zegt de boer. In de verre verte is dat niet eens helemaal onterecht. Feitelijk werkt de man bij het bekende Boer & Croon, een bedrijf dat advies levert aan bedrijven. Zijn vrouw is eigenaar van de paardenhandel. Ook in het Muiderbos is hommeles met snel geld, hier draait het om KNSF Vastgoed, maar daarover lees je maar elders.

Eigenlijk vroeg ik de boer alleen maar hoe oud de oudste boerderijen in de polder waren. Zijn boerderij was de oudste, van eind negentiende eeuw, vertelde hij. Als extraatje kreeg ik het mooie verhaal over de boer, zijn hond en vooral de ring van houten gebouwen om Muiden heen.

Die hond staat ook al op Googlemaps:

Grotere kaart weergeven

zondag 13 mei 2012

Zijn tuintje ligt aan de randweg tussen Halfweg en Haarlem. Een groot deel is omgespit een ander deel moet nog. Naast zijn tuin ligt nog een groot deel braak.

De buren zijn vertrokken. De een omdat hij verhuisde. Van de ander is de vrouw invalide geworden en die moet haar verzorgen. De vierde is vanwege zijn leeftijd gestopt. Op je tweeëntachtigste stoppen met tuinieren; velen zouden ervoor tekenen.

Zelf komt hij uit Amsterdam. Ook een flink stuk rijden. Zijn oogst is om zelf op te eten of weg te geven. Hij verbouwt aardappels, wortelen en uien. Kan allemaal goed bij de couscous, maar je kan er ook een lekkere hutspot van maken, bedenk ik me. "Bedankt," roept hij me nog na.