vrijdag 18 december 2015

mesjogge



mug

Als ik op een woensdag net de zee uitkom, stappen een man en vrouw op me af. Ze vragen of het goed te doen is. Zelf zou ik niet snel naar een spiernaakte man gaan met zo'n vraag. Als vanzelf houd ik mijn handdoek voor mijn piemel, een beetje zoals Putin bij het lopen onwillekeurig zijn hand op zijn rechter heup houdt, jaren nadat hij de KGB en FSB verliet.

Gedrag van een fanaticus, een tsaar, een gek. Wie er al niet mesjokke zijn verklaard door mijn omgeving: Trump, Wilders, Putin en nog zo wat. Ik zal het niet voor dit gajes opnemen, maar is Putin gek? Zou hij het juist omdat hij mataglap is en aan grootsheidswanen lijdt zo lang volhouden? Jeltsin organiseerde de privatisering van de Sovjet economie door vrienden te geven en tegenstanders over te slaan. Liet dat in feite zijn dochter doen. Putin veranderde dit systeem en gaf aan wie hem steunde en nam weer af van wie zich niet via zijn regels gedroeg. Zo blijft er altijd wat om weg te geven. Putin maakt school met dit beleid in bijvoorbeeld China, Oekraïne en Hongarije. O ja er waren tsaren die Jeltsins of Putins met dergelijke machtspolitiek voorgingen. Die wijsheid heb ik niet van mezelf, maar van de Hongaarse socioloog Iván Szelényi (Capitalisms After Communism). Door iemand voor mafketel te verslijten ga je hem (of soms haar) niet beter begrijpen.

Lekker weer wat langer trappen. Na Almere Poort kom ik 80km lang bijna niemand tegen; twee vrouwen met hond, een skater, een fietser en fietster en een hardloper. Fijn door de leegte langs het water. Voor het slapen nog wel de mug doodmeppen die mijn afgelopen decembernacht verstoorde.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.




Nee geen filmpje deze keer. Maar als je klikt op het plaatje, vlieg je naar youtube en krijg je het toch. Even in een vrolijk melancholische bui luister dan naar Goran Bregović. Eigenlijk altijd goed.
https://youtu.be/9OxiRdgpOqs



vrijdag 11 december 2015

cycling



or walking

Lopen is geen kunst of kunde, schrijft Frédéric Gros in A Philosophy of Walking. Hij heeft het mis. Lopen gaat niet vanzelf. Het neerzetten van je voeten op de juiste manier is niet vanzelfsprekend. Zelf ben ik daarom gaan fietsen. Ik vroeg het boek niettemin aan de Sint, omdat ik dacht dat fietsen en wandelen veelal overeenkomen. Dat is maar gedeeltelijk zo. Voor lopen heb je niets nodig, zelfs schoenen zijn op d'n duur overbodig (zoals Gros beschrijft in het geval van de Griekse cynici) en de geschiedenis van lopen is zo lang als er mensen zijn. Hij haalt mooie voorbeelden aan (Nietsche, Rimbaud, Rousseau en Thoreau). Fietsen startte pas recent. Op die fiets ga je wel een paar maal zo snel als met de benenwagen. Dat geeft een andere beleving en je bent daardoor minder verweven met het landschap.

Ik merk tijdens het lezen dat ik het lopen mis. Ik zie nog Mont St. Michel dagenlang in de rug verdwijnen. Dat je lopen niet moet verwarren met prestatiesport, daar geef ik hem gelijk, maar waar hij lopen vergelijkt met een mantra of andere religieuze paralellen trekt daar haak ik af. Het is verder een prachtig boek.

Van fietsen komt het vandaag niet. De voeten en het lijf willen niet en ik heb geen zin om ze te dwingen. Even nieuwe jasmijnthee kopen op de Zeedijk en een wandeling op de fiets daar blijft het bij.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.





Afgelopen zondagmiddag keek ik naar In a gadda da vida. Als zeventienjarige jongen luisterde ik daar veel naar. Nu kon ik ook kijken. Ik had me verbeeld dat de muzikanten tussen kashmir kleden en idem kussens speelden. De werkelijkheid is anders. Vreemd een beeld dat 35 jaar later aan scherven ligt.



vrijdag 4 december 2015

Extremist



Zeemeermin

Muziek kan het hemelse zoeken. Een gedachte vanwege de muziek die ik vorige week op dit blog plaatste en omdat ik een uur of wat Pärt beluisterde. Het zuigt je bijna de aarde af naar iets mooiers. Maar de hemel bestaat niet. Je kan hem schilderen met woorden, verf en dus ook met muziek. Het is een troostende en motiverende utopie. Zo is er nog wat te doen voor de mens.

Gisteren kwamen meer dan 269 mensen om door hoogwater in Zuid-India. Velen werden verdreven van huis en hut. “Je bent een extremist,” hoorde ik vanmorgen, omdat ik geen begrip heb voor msen die twee of meer keren per jaar op verre vakantie gaan, omdat ik vind dat de auto te pas en vooral te onpas wordt gebruikt, en dat chateaubriand de geschiedenisboeken in moet. En ja, ik weet dat ik wereldvreemd ben en ik weet dat veranderingen institutioneel vorm moeten krijgen en dat er belanghebbenden dwarsliggen.

Vandaag zijn er weer mensen gestorven, omdat een deel van ons geen maat weet te houden en denkt op meer recht te hebben dan anderen. Dat alleen omdat ze het kunnen betalen (voor een appel en een ei zit je al een week in Verweggistan). Tegen de gevolgen van dit 'normale' gedrag leggen alle terroristen samen het af.


DE KLEINE ZEEMEERMIN

Mijn visschen leven toch het best bij alcohol
en als Paly nog speelt, komen zij snel
in licht gevlamde scholen uit hun hol,
en in mijn hoofd stijgt bel na bel:
stomme gezangen uit hun monden.
Soms hangen zij — suspensie licht
in water — roerloos in mijn oogen.
Flitsen, verdwijnen, ingetogen
maar wild, en achter mijn gezicht
voel ik hun sterk en heimlijk leven,
sierlijk en naakt en zonder zonden.

Ik drink. En de violen weven
sporen en kolken aan mijn oppervlak,
daartusschen ligt het water blak . . .
En weldra zal ik in een zilvren kolk
neerschietend, aan mijn kleurig volk
mijzelf vertoonen als hun koningin,
een sprakelooze, witte zeemeermin.

Speel door Paly, want er is één
voor wien ik graag mijn stem zal geven
en daaglijks voor op messen gaan.
En als der kleine zeemeermin,
zal ook mijn ziel na dit kort leven
voor hem als knistrend schuim op zee vergaan.

M. Vasalis


Van Sinterklaas kreeg het boekenweekgeschenk 1941 met daarin veel moois, zoals de kleine zeemeermin van Vasalis. Ik dacht aan een plezierige trip door de alcohol, eindigend aan de rand van de zee waar de normaliteit weer zeeschuim maakt van feestroes met woeste dans en veel drank. De liefde is enorm. Dan lees ik in een bespreking dat ze zich hier een jaar na haar succesvolle debuut aan de voeten van haar geliefde gooit; extreme zelfopoffering. Jammer. De gek aan de rand van de zee. Maar laat het orkest spelen, de drank vloeien en de vissen zwemmend dwalen.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.