Nauwelijks foto's

Doorgaan

Pas vanmorgen, vlak voor vertrek, wist ik waarheen de reis zou gaan. Zoals altijd, maar via ergens anders, terug naar huis. Er was nog weinig tijd. Eén keer rusten aan de westkant van de Afsluitdijk.

Ik sprokkel de kilometers. De Friesche vlag staat strak over de groene velden en wijst in mijn richting. Doortrappen is het eenvoudige devies. En net iets harder. Het voelt goed

Gehaald. Nog 5 minuten over voor de boot terug naar Noord-Holland. En dat op een tocht van 140 kilometer. Nu hoef ik niet meer door. De zon gaat, op deze verder grijze dag, roodoranjegoud aan de kim onder.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.

Stronken rooien &

't Gat van Groet

Meestal scheur ik langs het Gat en stop iets verder aan zee. Nu at ik er mijn boterham beneden en zag de hellingen aan de randen. Minder spectaculair dan ik had gedacht, maar wel een enorm mooie plek voor het uitlaten van kinderen.

Iets eerder passeerde ik een enorm stronkenveld. De beheerder Staatsbosbeheer, legt uit waarom men is begonnen met het ruimen van de verbrande bomen. Ze hoopt dat door het gebied open te laten er meer dynamiek in komt. Er komen verdrukte soorten door terug. Dan krijg je net wat meer begrip voor de woestenij die het is geworden.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.

Ik ben een houthakker

Stel doelen

Ik trap m'n trappers rond en verslind natuurschoon en kilometers. Heb ik een doel? Waar liggen de tussenstops? Ik herinner me een lijstje dat ik op mijn verjaardag maakte in 2011 al fietsend op Texel. Als ik het lees zie ik dat ik - hoewel meer pijn - meer kracht heb. Wegstrepen wat ik inmiddels al doe of niet meer nodig vind.

1. geniet en probeer opgewekt te zijn (een nieuwe en voor altijd)
2. betere planning (lijstjes maken)
3. geen zoetigheid (komt later wel)
minder drinken (gestopt in mei 2012)
vroeger naar bed (is al optimaal)
uurtje na de lunch rusten (vervalt, soms)
een strak schema volgen (doe ik zo goed en kaad als het kan)

Maar wat is het doel voor de langere termijn. Allereerst geen gezeik meer over ziekte of uitleggen aan mensen - die het toch niet zullen snappen - wat de combinatie betekent tussen elke dag wakker worden met pijn door neuropathie, suikerziekte, autisme en het slikken van een handvol medicijnen. Die denken dat als ze een vrolijke Martin zien dat het dan wel meevalt. Dan zit ik ook nog zonder uitkering in dit nare landje.

Voor mensen die het nog niet hebben meegekregen: Vroeger was er de Wet Arbeids Ongeschiktheid (WAO). Mensen werden voor een deel afgekeurd. Voor dat deel kregen ze een uitkering. Helder. Nu wordt bij de Wet Inkomen en Arbeid (WIA) allereerst gekeken voor welk werk je nog wel geschikt bent. In mijn geval is dat telefonist, receptionist en portier. Vervolgens wordt gekeken naar je vorige inkomen. Dat wordt op honderd procent gesteld. Ga je er, met het werk dat mogelijk is, meer dan 35 procent in inkomen op achteruit, dan heb je recht op een uitkering. Ik haalde het bijna. Best knap.

Maar zit je aan de onderkant van de markt, zoals ik zat, dan moet je een dwarslaesie tot boven je middenrif hebben om voor een uitkering in aanmerking te komen. Want dan zit je met 35 procent onder het minimumloon. Aangezien ik mezelf heb opgewerkt van Lager Beroeps Onderwijs (LBO) naar schrijver van boeken, internationaal werkend activist en fractiemedewerker in Den Haag (ik koos voor de slechtstbetalende partij van Nederland en vind dat ook achteraf niet verkeerd) kan ik ook geen beroep op clementie doen. Ik blijf immers levenslang een LBO'er. Het zij zo. Gelukkig heb ik een partner die het begrijpt.

In alle testen van de afgelopen jaren kwam ik als een geestelijk krachtig persoon uit de bus. Ja helaas, daarmee sloopte ik mijn lijf. Ja ik knok ook nu wel door. Als een houthakker zal ik de hindernissen wegkappen. Zo'n lijstje is dan mooi. Durf ik nog te dromen? Allereerst wil ik heel zakelijk meer werken en meer routine en arbeidsdicipline kweken. Uiteindelijk wil ik toch vooral wel weer eens een goed stuk schrijven, waar ik jarenlang trots op kan zijn en dat niet over mezelf gaat. Het lijkt me voorlopig voldoende.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.

De Wacht

Dierendag

Vorige week wist ik al waar ik vandaag over zou moeten schrijven. Bij vertrek was ik dat heldere inzicht kwijt, maar in de eerste uren kwam het terug. Vandaag trap ik naar mijn zusje die deze week jarig was. Het gaat door de op-één-na gelukkigste provincie van Nederland (zag ik de avond tevoren bij de factcheckers), waar ik mooi wel geboren ben.

Ik raak de weg kwijt in de Hoeksche Waard. Ben bijna in Brabant als ik op een smalle dijk een man die een kinderwagen duwt de weg kan vragen. Even later weer in buurtschap De Wacht: “Hier kan je alleen verder met de waterfiets. Dit is het einde van de wereld,” zegt een man boven op de dijk. Zo kom ik veel te laat aan.

Weer naar huis: er is geen krant te koop op het station en er valt een trein uit. Maar er gaat een volgende en iemand heeft zijn Volkskrantje laten liggen. Zo lees ik op dierendag over ontdekte dieren in Suriname en uitstervende exemplaren in zeeën en oceanen. Een variatie op het half volle of half lege glas.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.