Zijlijn
Geen fietsweer vandaag, de wind was veel te hard. Ik ben nauwelijks buiten geweest. Wel op de hometrainer een uurtje zitten spinnen. Met een slechte film erbij,
Verzet. Grappig bedoeld, maar erg flauw. Het lijkt deze dag een beetje alsof woorden en beelden een betekenis moeten hebben; het waard zijn gemaakt te worden.
Je suis Charlie, ja mijn profielfoto op FB draagt die boodschap uit. Niet vanwege wij tegen zij, maar omdat het niet niks is dat een hele redactie wordt weggemaaid in een gerichte actie. Ook omdat ik wel een mening heb over het Islamistisch geweld tegen het Westen en het verrek aan de kant te blijven staan in dit offensief van de beschaafheid (met zijn neoliberale agenda, zijn repressie en oorlog aan de zuidoost grens van Europa).
In 1988 trok het Westen naar De Golf. Ze zijn er nooit meer weggegaan. VS troepen in Saoedi-Arabië, de vernedering van de Soenieten in Irak, een totaal uit de hand gelopen burgeroorlog in Syrië, bloedige chaos in Libië, de bemoeienis heeft weinig opgeleverd.
De haat heeft langzaamaan vormen aangenomen die moeilijk blusbaar zijn. Daarbij kregen verschillende partijen (illegaal) wapens, ook van NAVO-landen.
Frankrijk was niet de geringste in dit gevaarlijke spel. Dialoog wordt weggewuifd door een brede waaier van politici. Ook nu wordt oorlog gevoerd in Irak/Syrië - zij-aan-zij met gevaarlijke Islamistische staten en partijen - en die oorlog komt hierheen op een gruwelijke wijze. In Nederland werd veel gesproken over die mogelijkheid aan de vooravond van de huidige interventie in Irak. We zijn opeens getroffen. Op een manier die 'daar' al ruim een decennium gewoon is.
De terreur daad bij Chalie Hebdo
trof doel in een toch al verscheurd Frankrijk. Een drie- of viertal fanatiekelingen waarvan waarschijnlijk een deel opgeleid in Jemen, weet een land en de wijde regio daaromheen op zijn kop te zetten. De pers meet alles breed uit. Het leidt tot een gevoel van angst.
De samenhang van de maatschappij wordt op de proef gesteld. Maar die samenhang verbrokkeld al jaren. Er is afkeer van de euro, de crisis, de vreemdeling, de geringe kansen op werk (voor ouderen en als je kleurtje hebt), de politiek, de banken. Ieder voor zich is het parool. Bezuinigen en afknijpen is gewoonte geworden. Even kan de gezamenlijke vijand een substituut zijn. Dat heet zondebokpolitiek.
De kritische en open dialoog tussen bevolkingsgroepen mag niet ontbreken, maar ook de democratie zal verdiept moeten worden en burgers moeten volwaardig mee kunnen doen, ook sociaal-economisch, om die weerbaarheid en samenhang te versterken. Europa is momenteel hard bezig the
fabric of society af te breken, terwijl het hard nodig is om die juist uit te breiden met oog voor alle burgers.
Het zijn gedachten van iemand aan de zijlijn. Dinsdag dacht ik in het zwembad nog aan de film die ik de avond ervoor had gezien
4 maanden, 3 weken en 2 dagen. De film maakte een verpletterende indruk door de beklemmende sfeer die steeds werd opgeroepen. Ik kon even helemaal niks meer. Tijdens het zwemmen de middag erna merkte ik dat ik toch niet meer aan de film had gedacht. Dat kan bij film. De werkelijkheid kan je vergeten of negeren, hij gaat toch door.
Een dag later verandert mijn profielfoto opnieuw naar mijn eigen insteek bij het conflict die niet persé provoceert, maar de wapenhandel naar de kroon steekt.
Witte wieven
De sluipende engerds,
komen als de avond te lang duurt,
verdwijnen als het pikdonker wordt
en ik mijn ogen sluit.
Ze zijn er weer (of misschien nog)
als ik ze open en te lang blijf liggen
Griezels ik ken jullie en ben je de baas
tot mijn energie op is.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan. Ze zijn gemaakt met een nieuwe camera.
