zaterdag 27 oktober 2012

Wonderlijke tocht







Herfstgekleurd

In de verte zie ik vissers de fuikenlichten. Zojuist ben ik vertrokken vanaf station Lelystad in de richting van Het Hunehuis van de Nivon op de heide bij Darp. Eerst in de trappers, want de wind waait me recht in het gezicht. Als de afstand groter is dan geschat; ik een lekke band krijg; en op het laatst verkeerd rij, dan kom ik veel later aan dan bedacht. Daar wachten Wendela en de jongens op me. Het huis is mooi en rustig, de kamer ruim, de keuken bijna professioneel. Het huis staat vrijwel leeg en dat in de herfstvakantie en op die plek.

Het driedaags uitje is een cadeau, omdat ik vijftig ben geworden. De plek is gekozen, omdat ik ooit heb gezegd dat ik daar wel heen wilde met het hele gezin. De wonderlijke ervaring om vanuit thuis langs twee enorme hunnenbedden te rijden na een tocht door de polders, over het verrassende Kadoelen, door de Weeribben of Wieden, langs veldwegen en dan tenslotte de heide op, dat is zoveel Nederlandse pracht-en-praal in één fietstochtje dat het overweldigt. Daarom ook ging ik trappen; die ervaring is deel van de pret.

De volgende dag rijden we met zijn allen vijftig kilometer door een herfstgekleurd landschap: langs venen, door bossen en kleinschalige landbouw. Het mooiste? Volgens de één de lama's en de ander noemt het dikke zwarte varken in een wei. Een enkele keer stop ik voor een foto van een ven. Ik fiets door als ik een militair zie met een Raven-drone. Vroeger kwam ik hier als antimilitarist en zou ik dat buitenkansje voor een mooi plaatje niet hebben laten schieten. Nu laat ik het. De moed opgegeven? Misschien of niet, maar van te voren had ik me voorgenomen simpelweg te genieten. Dat lukt heel aardig.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.



zaterdag 20 oktober 2012

Herfst







Kunnen en Konnen

De wind komt uit het Zuiden. Dat is een reden om weer eens naar Den Helder te rijden. Achteraf kan je zeggen dat ik daar vijf jaar gelden voor 't eerst uit de boot viel. Badend in het zweet arriveerde ik net te laat op het KIM voor een dagje voorlichting voor Kamerleden en hun assistenten.

Tijdens de tocht van vandaag door bossen en duinen in herfstkleuren besloot ik alle medische rompslomp sindsdien - de ziekte, diagnoses en communicatie daarover met anderen - op te schrijven. Niet om me te wentelen in zelfmedelijden, maar om constructief vooruit te kunnen kijken; om niet te veel te denken aan wat ik kon, maar aan wat ik kan. De herfst is daarvoor een mooi jaargetijde.

Ik zal proberen om het niet te schrijven met de mensen in het hoofd die me op zijn best zien en denken dat het wel meevalt en waar ik me dan tegen ga verweren. Het wordt zeker geen blog.

Fotograferen, schrijven, lezen, zwemmen en fietsen maken het leven mooi en soms zelfs mogelijk. Daarover zal ik hier schrijven. Schrijven over oorlog en vrede - en nog zo wat zaken - blijf ik belangrijk vinden, maar daarvoor heb ik al een ander blog: broekstukken. Medische rompslomp hou je beter voor jezelf. Ik moet en wil namelijk verder in een maatschappij die daar maar moeilijk mee om kan gaan.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.