Op weg

heggenrank

---

Om te vertrekken heb je een doel nodig. Dat doel kan voor mijn part dwalen of ronddolen zijn, maar zonder iets komt er niets. Voor mij was het vandaag uiteindelijk de heggenrank in de duinen bij Katwijk. Je moet wat. Wel vertrok ik veel te laat. Er zijn dagen dan haal je het doel niet. Zo'n dag was het vandaag. Na veel dwalen in de bollenstreek draaide ik bij Langvelderslag de duinen in. Uit een ooghoek zag ik het zachte lichtgroen van het bloemetje, waarvoor ik vertrok, naast het fietspad.

Nog even een paar slagen zwemmen in een zee bij een strand zonder mensen (dat de zon niet volop straalt heeft zijn voordelen) en daarna trapte ik snel naar huis.





De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

Worstelen

polderlandschap

---

Worstelen is het achter het C.S. (ondanks de eindeloze verbouwing van de afgelopen jaren) om tussen de fietsers, scooters en overstekende voetgangers door de stad uit te komen. Het is ieder voor zich en wie voor ons allen zorgt is volstrekt onduidelijk; om chagrijnig van te worden. Hangen blijft dat gelukkig niet.

Gabapentine en endorfine doen hun werk. Binnen 20 minuten ben je buiten in het Hollandse polderlandschap en is de stadse hectiek verdwenen. In Utrecht verdwaalde ik nog wel, maar ging de LF7 langs de Rooie Rat. Ik kocht een boek (Het belasting paradijs) voor de treinreis terug naar huis.




De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

Georganiseerd

Fietsen

---

De denkbeeldige horzel reist mee. Echt steken doet hij wel. Ik ken hem. Hij zit zoals altijd op mijn rug. Verder is de reis strak georganiseerd. Iedere tien km op mijn teller drink ik een paar slokken. Iedere 70 km rust ik en binnen elke 50 km maak ik een een foto van IJssel- of Markermeer.
Bovendien nog net op tijd thuis voor drie doelpunten. Ver was het wel. Maar goed. Volgend jaar weer.

stof

Ploeteren

---

's Middag ga ik zwemmen om het stof uit mijn hoofd te spoelen.

's Avonds kijk ik naar een hier-en-daar drakerige film vol getormenteerde mensen. Hij heeft een onwaarschijnlijk volkomen gelukkig slot. Tenminste daar eindigt het veraal voor de Europeanen (Denen in dit geval). De film ligt me zwaar op de maag, niet om het verhaal, maar om wat het oproept in mijn eigen hoofd.

's Morgens vertrek ik met de fiets. De plannen aangepast, omdat de wind zo'n 120° uit een andere hoek waait dan een dag eerder werd voorspeld.

Het wordt een dag met veel zon en gepeins; maar ook met gewoonweg trappen; met een ree en wat hazen; en vliegjes eten alsof ik een zwaluw ben (dit jaar heb ik er al meer binnen dan alle jaren ervoor).

De trein terug en thuis weer een film. Ditmaal onderhoudend in hard zwartwit.

De zin kwam vandaag bovendrijven die ik eerder deze week schreef voor een IM. Enigszins aangepast: 'Haar herinneren is een geschenk; er kunnen niet genoeg mensen zijn zoals zij.' Dat geeft weer de moed om onbeholpen door te ploeteren.

Moe Maar

Voldaan

---

Een gesprek in een koffietentje in Bloemendaal aan Zee heeft me goed gedaan; ik geniet. Verder zat ik op de fiets in mijn hoofd stukjes te schrijven; keek naar de golven; hoorde de vogels allerlei liedjes zingen; en de paar regendruppels zorgden voor een prettig lome sfeer. Prima er even tussenuit. Maar nu niet overmoedig worden, denken dat je alles kan, gewoon verder gaan. Over een uur ben ik thuis.

een blauwe baan

Stromen

De zon schijnt over de Nederrijn. In een caravan langs de rivier geef ik een vreselijk verhaal in roodwit een blauw randje (vanaf 30:45). Daarna gaat mijn leven aan het stromende water weer gewoon verder.