zaterdag 27 februari 2016

Echte zebra



Moppermoment

Er is sprake van een moppermoment op bushalte Jaarbeursplein van Utrecht CS. Er staan om te beginnen geen bankjes. Die zouden maar leiden tot verslonzing. Jammer voor de minder sterken. Daarnaast is het één van de bushaltes met die naam. Er is er een rechts en een links van het station. Natuurlijk zat ik eerst verkeerd en vond de goede daarna met moeite. Ik ben de enige niet en zie als ik er ben mensen die net andersom verkeerd zitten; ze moeten weer de roltrap (die niet rolt) op of wachten voor de overvolle lift en weer naar beneden aan de andere kant. Ik zie oudere mensen zuchten.

Een trein had “een aanrijding met een persoon” gehad en de trein naar Maastricht zou daarom niet verder rijden dan Utrecht. Wat een invloed heeft deze dood op het leven van andere mensen. De standaard NS mededeling treft me altijd tweeledig: meeleven en irritatie. Voor dat laatste schaam ik me dan gelijk.

Ik moest naar Den Bosch om daar de bus te nemen naar Wijk en Aalburg. Nu probeerde ik het maar vanaf Utrecht met de bus. Het was met 'n slechte overstap nog altijd sneller dan het NS advies om via Arnhem te reizen. De reis duurde zo maar ¾ uur langer dan gepland.

Maar wat voor zin heeft het om te mopperen? In de krant lees ik een scherp stuk van Bram Vermeulen: Keurigheid in tijden van onfatsoen. Vermeulen ergert zich aan premier Rutte, aan wetteloosheid, bombardementen en simplisme. Ik veer op en weet dat ik geen reden tot klagen heb. (Al eerder had ik het over een wapenembargoresolutie van het Europees parlement, die kwam er deze week door stevig doorzetten.)

Als ik straks op mijn nieuwe fiets zit dan is alles weer vergeten. Eigenlijk was het al over toen ik dit stukje schreef en onderweg een echte zebra (dus niet met zo'n dekje) tussen de paarden zag.




De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan. De winkelfoto's zijn gemaakt voor een column die nog moet verschijnen. Mijn zwembrilletje verbeeld een lekkere zwempartij. De tramhalte voor het bad blijft boeien. Twee zijn woensdag-stranddagfoto's en verschenen al eerder op Facebook.




zaterdag 20 februari 2016

Homoooh!




Mmhuuuh?

'Homoooh!'
Het schalt van de steigers naar beneden.
'Ja,' roept een collega beneden terug.
'Niet jij, maar die fietser daarachter,' schreeuwt Boven naar Beneden.
Een vreemd scheldwoord, maar Beneden deed alsof er 'Hé jij daar,' werd geroepen. Lomp blijft het.

In de berm van de dijk ligt het vol met flesjes en blikjes met rode ster of het woord Heineken erop. Zouden ze omhoog gegooid zijn om te kijken of ze een natuurwonder opleveren, net zoals in de reclame? Of is het gewoon een andere vorm van lompheid om dat wat je leeg hebt gedronken weg te gooien?

Onderweg zie ik rookwolken boven de Wieden en Weerribben. Het lijkt een lompe traditie om de opgeslagen CO enz. zo de lucht in te jenssen en astmatici een zware dag te geven, maar het heeft ook iets sfeervols.

In het Wapserveen roepen de witte pluizige heideschapen mmhuuuh. Ik roep het terug en geniet van de zakkende zon boven Drentse venen.

In de trein terug naar huis molt een lompe dronkenman mijn fiets verder – die toch al in beroerde staat mee naar huis gaat. Hij, de fiets, mocht zelfs een stukje met de bus mee.

Verbinding


Van de ene naar de andere kade
altijd in beweging, altijd op reis
als een voertuig dat nergens arriveert
met als taak anderen van kant
naar de overkant te bengen.

Een brug ligt vast geklonken,
gevoegd tussen twee oevers
hulp is gestold in de tijd.*

De pontjesbaas blijft reizen
zonder ergens te komen; om te helpen
stopt hij, dan stopt de verbinding
met zij daar aan de overkant.

Het is de moeite van het
ogenschijnlijk zinlose
waard.


* Een paar dagen nadat ik dit schreef kwam ik bij Middlesborough de transport brug over de Tees tegen. Een brug die van oever naar oever blijft reizen.


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.







zondag 14 februari 2016

Einde van de wereld



Onderzoek!

De geur van geraniums vult mijn slaapkamer als ik de gordijnen sluit.
“Ik kreeg ze nog van mijn vader,” zegt de man van negentig die de potten ieder najaar naar binnen sjouwt. In zijn tuin heeft hij zeker twee eekhoorns.

“Op mijn vijfde kreeg ik een lampje van mijn opa en oma. Daarmee liep ik naar het einde van de wereld, waar de huizen en straten ophielden. Kort daarop was ik bang dat ik van de ronde wereld zou vallen. Mijn vader gaf me een hoefijzer magneet, zodat ik zou begrijpen dat de aarde mij op 'n vergelijkbare manier aantrok. Zo begon mijn onderzoek,” en bleef de vader bestaan, dacht ik erbij.

Het is 0°C en het regent en sneeuwt. Bij Markelo neem ik niettemin de Bergweg en in Deventer de trein om weer warm te worden. Buiten is de wereld tot Amersfoort wit.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.




zaterdag 6 februari 2016

Drie van de elf



jeuk en vasthoudendheid


Wat is achter? Wat is voor? Het is van waar je kijkt. Voor is voor mij achter. Maar er blijft als ik oordeel als gewenst wel weinig plek over achter en bovendien spat daar het water onder de laadklep door.

De dag begint met tuinmannen in de binnentuin. De dag ervoor is het geruis weggezaagd. Vandaag werd de tuin aangeharkt.

De dag begint met een concept EP-resolutie in mijn mailbox die weinig om het lijf heeft over Saoedi-Arabië. Nota bene ook door de linkerflank ondertekend. De zoveelste laatste waarschuwing.

Deze week las ik het boek Saoedi-Arabië; de revolutie die nog moet komen van Paul Aarts en Carolien Roelants. Voorzichtige hervormingen als leidraad voor optimisme in dit boek uit 2013. Drie jaar oud, en die jaren blijken te tellen. Koning Abdullah is gestorven en in januari 2015 opgevolgd door hardliner Salman die met benoemingen duidelijk maakt waar hij staat. De olieprijs is gekelderd. Dat laatste zou het einde van het koninkrijk inluiden. Die hypothese wordt in het boek met enige kracht naar voren gebracht. Vooralsnog lijkt een stevige aanpak te voldoen. Veel mist in het boek. Vooral veel cijfers. Maar op mijn tafel ligt al een ander boek klaar: Saudi Arabia in the balance; political Economy, Society, Foreign Affairs, editors wederom Paul Aarts en Gerd Nonneman. Nog ouder, maar ook doorwrochter en minder van het soort luchtige journalistiek. Ben benieuwd.

Op het perron van station Leeuwarden en in de trein naar huis lees ik eerst De pianonman, van Bernlef. Het is het boekenweekgeschenk van 2008 en gebaseerd op een krantenbericht uit 2005 over een aangespoelde pianist op de Britse kust dat ik me nog herinner. Voor Zwolle heb ik het al uit. Dan sla ik nog een flink gat in Naval Institute Proceedings van januari dat grotendeels gaat over het vergroten van de Amerikaanse slagkracht op zee door ook kleinere schepen beter uit te rusten en samenwerking tussen verschillende marine eenheden te onderzoeken.

Onderweg jeuken mijn handen. Waarom kan ik wel effies naar Leeuwarden fietsen en niet wat doen on die slappe EP-resolutie aan de kaak te stellen? Er is voldoende passie en ook het noodzakelijke greintje verstand. Doch als ik net op gang ben, is de energie al weer op. Ga ik dan toch door dan wreekt zich dat nog dagen. En zonder die vasthoudendheid maak je geen kans. Gek dat er verder weinig mensen zijn die dit boeit.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.