zaterdag 27 september 2014

Erkenning




rapper


Ik weet wie ik ben. Ik weet waarvoor ik sta. Ik mag er zijn. Ik mag daar trots op zijn. Ik ben wat minder bang. Wat minder bang om een andere kant van mezelf te laten zien. Aan het woord is Sharon den Adel, van de metal band Within Temptation. Bijna een samenvatting van geluk.

Dat geluk straalt van deze metal barbie met mooie schorre lach af. Ali B. weet daar met zijn gevoel voor taal en mensen toch emo-TV van te maken. Ik hou van zijn manier om mensen, muziek, Marokko en Fez in beeld te brengen. Het blijft Trosgezellig maar toch gaat het ergens over. De liedjes die eruit voortkomen vind ik niet altijd even geslaagd.

Die zes eerste zinnetjes van dit blog zijn in mijn hoofd blijven hangen. Waar sta ik? Trots? Nee nooit. Het Christelijke, de mens is nietig en de onvoorwaardelijk naastenliefde, zijn in mijn cellen gedrongen. Niet tot mijn nut. Weet ik wie ik ben? Wel een beetje. Bang? Enorm. Vreselijk bang voor falen en dat ik er niet toe doe.

Op de fiets denk ik daarover na en probeer er bij te komen. Uit mijn onzekerheid zoek ik naar erkenning in mijn omgeving. Maar zonder een beetje trots en met wat minder angst zal het zoeken moeilijk worden. In mijn hoofd rappen gedachten.


Groot en klein

Een idealist is iemand die gelooft in ideeën
zoals de filosofen zeggen
alsof het niet ook om 't echie gaat

Als je geen aangemeten motor hebt
wordt je de pas afgesneden
Op fossiele brandstof draaiende
a-sociale darwinisten rijden je omver
ook als ze geen voorrang hebben
Pijnlijk als je zelf niet stopt

Onder een bankje ligt een tas
met de restanten van een feest
men was zo verheugd en vermoeid
dat de troep bleef liggen
Tis onverschilligheid
voor natuur en de schoonheid van de stad.

Niets om je druk over te maken
Dat moslims worden gezien als agressievelingen,
als daders en niet als mens.
Dat zou je moeten raken.

Want vaak zijn zij ook de lul.
Denk aan die boeddhisten in Birma,
Ze joegen de Rohingya's weg,
dat zijn etnische zuiveringen
of aan Palestijnen in Gaza.
Moslims in Gurajat die werden bij duizenden
gepakt door moordende Hindoes

Het is niet allemaal zo simpel.
Islam is voor het merendeel een geloof
en geen strijd tegen anderen.

Handicaps worden een probleem
De zieken worden uitgekotst.
Huizen dicht, opvang verdwijnt.
Je draait zelf op voor je pillen.
Want je doet toch niet mee.
Het was maar voor even dat
kapitalisme ruimhartig was
(of liever zeg ik 'deed')
rijkdom is steeds meer voor de rijken
De zieke die heeft pech
Die gaan we niet verlichten
de zieken die moeten weg

Grote problemen, kleine problemen
Maar wie bepaalt: wat is klein en wat is groot
Raakt het persoonlijk dan wordt het mega
Is zorgzaamheid de norm dan wordt het beter.
Ik pak de fiets en rijd van alles weg.

Martin


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie. Na de eerste jerrycans aan de kant van het IJsselmeer besloot ik er zes op de foto te zetten. De plasticsoep begint hier.






Huub van der Lubbe zingt over geniet van het bijzondere van de gewone dingen. Het is een motto waar ik ook naar leef.

zaterdag 20 september 2014

3.20




vervolgweg


“3.20” Zegt een van de mannen.als hij de breedte van het fietspad door de duinen bij Noordwijk meet. “Het is mooi geworden,” zegt de man die fietsers uit het zuiden duidelijk moet maken dat ze van het pad af moeten en die uit uit het noorden dat ze er weer op mogen. “Ieder zijn werk,” bromt hij.

Mijn vak is ook dat van dwarsligger. Minder linksdirect door zee dan ik was, maar er zijn grenzen. Op zo'n grens liep ik onlangs. De aansporing Free Palestine was ongepast in een internet community waar ik buitengewoon actief was en waarbij lang niet alles in mijn eigen kraam te pas kwam. Ik moest mijn buurtfoto waarop een fröbbelwerk met deze kreet verwijderen. Ik ben er inmiddels zelf verdwenen.

Als drie meter twintig teveel is dan ga ik wel en ben weer wat verdrietiger over de wereld waarin ik leef. De zee, het strand, het geruis zijn veel belangrijker dan douaneactiviteiten op dubieuze gronden. Eind september een duik in de zee bij Den Haag is veel plezieriger. Een mooie route door het Groene Hart vinden veel genietbaarder. Het hoofd is leeg en een vervolgweg is al weer gevonden.

Vleugels

Daar gaat een kleine rups;
hij loopt niet, maar vliegt omhoog.

Een sliert draad vangt de wind
en drijft op de warmte van de zon.

Verwonderd kijk ik het dier na
dat kan vliegen zonder vleugels.

Martin


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.




zaterdag 13 september 2014

Jonge meiden




Vrouwen



De afgelopen weken zag ik drie films over een jonge vrouw van zeventien en een keer van veertien. Het zijn net geen meisjes meer, die gedwongen werden volwassen te worden. Ze stonden op de harde schijf van de DVD-recorder en het was toeval dat ik ze achter elkaar bekeek. De samenhang bedacht ik pas toen ik over twee ervan een blogje zou schrijven. In volgorde van voorkeur.

De eerste ging over de veertienjarige Nannerl, la soeur de Mozart. Nannerl was net als de kleine Amadeus een muzikaal wonderkind, maar moest voor het kleine broertje wijken. Het ging zelfs zover dat vroege composities van haar op naam van Amadeus zouden komen te staan. Zoals haar hele leven in dienst van zijn werk werd geleefd.

The Dutches over Georgina Spencer ging ook over een vrouw met veel kwaliteiten. De gravin van Kent werd door haar negen jaar oudere man echter als broedmachine voor zonen gezien. Dat was ook de voornaamste reden dat hij haar op 17 jarige leeftijd trouwde. De zoon werd uiteindelijk na een verkrachting binnen het huwelijk geboren, maar zou zelf geen nazaten hebben.

Na de twee kostuumdrama's kijk ik twee films die in het jonge verleden spelen en beide zeer aangrijpend door de scherpe rafels die er doorheen gepiqueerd zijn.

Lena begint met de liefdeloze macho daad van een jongen die haar neemt en zonder respect weer afdankt. Je moet wat om als dik meisje bij de groep te horen. Het deed pijn. Twee schoten met een pistool luidden elk een nieuwe fase in Lena's leven in. Ook dat van haar zal door mannenmacht getekend worden. De film fileert bijna terloops de man die zijn ziel in saxofoons heeft gestopt.

Winters Bone gaat over Ree Dolly die voor haar knettergekke moeder, broertje en zusje moet zorgen nadat hun vader er vandoor is gegaan en het huis als borg heeft gegeven aan de rechter voor zijn vrijlating uit gevangenschap; hij liet zijn gezin verrekken. Ree gaat op zoek naar haar (dode) vader. Het wordt een harde zoektocht door de het ruige (sociale) landschap van de Osark hoogvlakten in het centrale deel van de Verenigde Staten.

Van de films heeft er maar één een vrouw als regiseur. Dat is Debra Granik voor Winters Bone. Lena is geregiseerd door een man, Christophe Van Rompaey (maar wel geschreven door een vrouw: Mieke de Jong). Saul Dibb tekent voor The Dutches (maar wel op basis van de biografie over haar leven door Amanda Foreman) en René Féret voor Nannerl. Samen zetten ze een vrouwonvriendelijke wereld neer, waar al-dan-niet mee afgerekend wordt.

Overdonderende ogen

Van onder het stof staren ogen me aan
Kijkers uit het verleden
Vanaf het Bashu-affiche aan de muur
Die blauwe van de verpleegster
De diepbruine van de tandarts

Ogen om te verdrinken
Bang maken ze
Mooi zijn ze
Ogen raken als een dreun

Als ik langs het huis van mijn eerste ga
Stralen twee ogen uit vroeger naar die van mij
Onder de sluier van een dertig jaar vandaan
Donderen ze eindelijk liefdevol naar binnen

Martin


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie. Ze zijn gemaakt tijdens een rondje Noord-Holland op 12 september.




zaterdag 6 september 2014

Moppermomenten




Heiïg


Dwars over Montferland, een grote bult in het landschap op een hoekje van Nederland. De berg heeft een plekje – met een overigens schattige naam – dat door ervaringen wrang aandoet. Maar het blijft lekker er tegen aan te trappen en af te roetsen.

Wrang voelde het afzeggen van een Aziatisch Europese vergadering over vrede in Hanoi niet. Ik had gedacht dat het een klap zou zijn als ik het niet zou redden. Dat viel mee. Ja zei ik op een praatje over wapenhandel, maar daar kwam meer bij kijken dan ik me door een gebrek aan routine realiseerde. Als ik langer de tijd had gehad en beter had beseft dat het altijd meer wordt dan je denkt, dan was het wel goed gegaan. Redelijk laconiek ben ik er daarom onder. Ik ben toch sterker dan ik dacht.
De paper waarom gevraagd werd is opgestuurd en goed ontvangen. De volgende uitnodiging is al weer binnen.

De mooie tocht, langs de Duitse grens en via Nijmegen verder naar Utrecht, kende ook moppermomenten.
1) Twente heeft een bruine knooppuntenfietsroute dwars door de groene van de ANWB. Op de kleur na en de nummers is hij precies hetzelfde. Lekker verwarrend.
2) Dat brengt me op het volgende: Er zijn teveel vernielingen van het landschap voor meer en bredere wegen om niet kritisch te zijn bij de automobiellobbyclub. Wanneer is het genoeg of zelfs teveel?
3) Fietsen hebben steeds fellere lampen en die schijnen niet zeven meter voor het vehikel op het wegdek, maar recht vooruit in mijn snuit en ontneemt mijn zicht op de weg. Maar dat heb je wel vaker met mopperen; ik sla de plank mis. De regel bestaat niet meer en de fietsersbond adviseert recht vooruit montage. Veiligheid gaat voor alles.
4) Dan blijft het tenslotte verbazen dat windmolens op mijn route ontbreken. Kromgebogen over mijn stuur weet ik dat het er wel waait. Waarom mag in Noord-Holland, Groningen, Zeeland, Friesland, Zuid-Holland en Flevoland wel schone windenergie geproduceerd worden en elders niet of nauwelijks? De rotzooi en drukte is voor het Westen, zo schijnt men in het achterland te denken en ze doen nog een lampje op atoom- of kolenstroom aan.

Een plaatsnaambord met daarop Babberich maakte weer veel goed.

haiku op de fiets

Wit bijna zonder kleur
drijft in een wiel dat niet draait
maar wel glanst en golft