vrijdag 20 december 2013

Individu




Blokker

Het is even op, maar toch tegen de wind in vandaag. Ik heb veel meer gedaan dit jaar dan de jaren hiervoor. Het lijf kraakt in zijn voegen. Hopelijk ben ik begin januari weer fit genoeg om ook in het nieuwe jaar aan te pakken. Verder hoeft het gelukkig ook even niet meer. Het leven valt stil; de feestdagen breken los.

De route leidde van Haarlem naar Heemstede en via de duinen naar Noordwijk. Grote huizen, mooie bomen en grote tuinen (soms met hekken of hoge heggen eromheen). Het aantal miljonairs in Nederland blijft stijgen. Het aantal armen ook. Het maakt me boos en somber. Van progressief Nederland hoor ik als remedie: sta stil bij hoe goed het gaat. De consument kan als individu zelfs zijn eigen huis ontwerpen.

In Katwijk kocht ik bij Blokker wat spulletjes die ik nodig heb voor het koken van een leuk maal morgen met mijn jongste zoon. Met de wind mee ging het terug.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.








zaterdag 14 december 2013

Mopperen




Ruzie

“Als je zo blijft mopperen, dan wordt het een sombere dag,” zeg ik tegen mezelf als ik op mijn fiets stap. De grijze wolken en de mist roepen geen zonnig humeur op.

Ik mijmer nog een beetje door over mopperen op slechte ontwikkelingen. Heeft dat zin? Ik meen even dat dit alleen zo is als je er ook wat voor in de plaats wilt stellen. Alsof mopperen niet ook het simpelweg afreageren is.

Mijn leven lang schrijf ik al mopperstukjes: mopperen op wapenhandel, mopperen op militair ingrijpen en oorlogen. Geen zin als er niet gelijk ook een passende oplossing bij zit? Natuurlijk wel. Maar het helpt als je schrijfsel een breed of het juiste bereik heeft en een hint naar een oplossing kan helemaal geen kwaad. (Een rapport eindigt niet voor niets met conclusies en aanbevelingen.)

Als je weerstand vermijdt, kom je het verst,” bedenk ik met wind achter (mijn favoriete windrichting). Weer klinkt het mooi. Conflicten kan je vermijden. Moeilijke ontwikkelingen kan je uit de weg gaan. Grotendeels doe ik dat ook wel, maar soms ontkom je niet aan een lekkere ruzie of conflict.

"Hoewel als je de kaarten gesloten houdt dan win je vaak het spel," zo gooi ik mijn laatste aforisme van de dag er uit, maar ik ben een flapuit met een overdreven gevoel voor eerlijkheid. Dus dat gaat niet werken.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.







zaterdag 23 november 2013

Geheime Diensten




Rustig

't Was een drukke treinreis. Ik worstelde met mijn telefoon en stuurde SMS'jes. Ik kreeg in de trein een college van een gepensioneerde natuurkundige. Batterijen voor auto's deugen niet en windmolens kunnen beter gebruikt konden worden voor het afbreken van CO2 dan voor het opwekken van stroom. De man klaagde dat echte informatie moeilijk gevonden kon worden op het internet.

De krant van donderdag had ik meegenomen. Opvallend dat ik wel drie keer een verhaal tegenkwam waarin een inlichtingendienst een rol speelde. Nog niet zo lang geleden gingen weken voorbij zonder dat je er een tegenkwam. Illegale spionage op Bonaire, door Joep Dohmen (die snel uitgroeit tot een van de belangrijkste journalisten in Nederland); in Naar Hamelen wijst columniste Margriet Oostveen op een man voor de deur bij een bijeenkomst over Syriëgangers in Den Haag; en Leonie van Nierop schrijft bij Jordanië raakt zijn land kwijt (een verhaal over de bevolkingssamenstelling van Jordanië) een column over de relatie tussen haar lokale assistent en de geheime dienst. Dit los van de berichten die met enige creativiteit ook aan de Diensten gekoppeld konden worden. En dat in één krant.

Vooraf had ik gedacht na te zullen denken waarom een toch wat drakerige geromantiseerde film, The painted Veil, over een Brit en zijn vrouw in het China van begin vorige eeuw me had vermaakt en ook nog indruk had gemaakt. Ik kan dat nu tijdens het schrijven nog gaan doen. Maar kijk zelf maar.

“Het is slecht weer om te fietsen,”
meldde de natuurkundige opgewekt toen we in Den Helder aankwamen. Ik heb nog een paar keer gebeld, maar onderweg van de regen weinig last gehad. Ook geen mensen met lange regenjas gezien. Het was rustig.


Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan. Deze zes zijn allen gemaakt bij de hondsbossche zeewering.


zaterdag 16 november 2013

Muizenissen




Griezel

Een hele reeks kleine ongemakkelijke zeurdingetjes kwam voorbij aan het begin van de dag. Klein bier niets om je druk over te maken. Maar waar is dan die de flinke kroes?

Op weg naar het station voor de trein naar Den Helder passeert een Britse grote grijze griezel. Het is de Duncan (D37). Jarenlang heb ik me veel met de marine beziggehouden. Ik vraag me dan ook gelijk af hoeveel groter dit schip is dan de Nederlandse Luchtverdedigingsfregatten (8.000 versus 6.000 ton) en welk deel was ook al weer van Nederlands ontwerp en speelt nu mee in het NAVO-raketschild? Ik maak foto's en mis daardoor mijn trein.

In de natuur en bij zee zal ik alles van me af schudden. Het tegendeel is waar. Als een soort Archie weer ik in mijn zadel een lawine van muizenissen, ongemakken en frustraties af. Als toetje op de tocht twee lekke banden (de tweede in het donker als ik mijn reserve band al gebruikt heb). Niets om je druk over te maken.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


zaterdag 9 november 2013

eindeloos




alleen

Dit is een bijzonder moment. De stilte is onwezenlijk. Misschien gewoon, omdat het niet stil is. De afgezette zee, die later ook nog werd beroofd van ruimte, kabbelt tegen het basalt: poelonk, klonk, goekuh, poelonk. De wind waait in mijn grote oren. In de verte hoor ik een trekker en soms een vogel. Ik ben alleen, maar niet eenzaam op het schijnbare eindeloze fietspad.


De stilte der natuur heeft veel geluiden

De stilte der natuur heeft veel geluiden
en is toch vol van rust voor ziel en zinnen
die druppelt zacht en ongemerkt naar binnen
tot in ons hart een zilv'ren toon gaat luiden
gelijk met haar. Als we dan weer beginnen
te denken aan wereld-dingen en ze te duiden
merken we dat een kracht, als die van kruiden
in ons gekomen is en ons kalm doet minnen.

Er zijn nu veel, die dit geluid nooit horen:
zij missen het aandachtige en het tere
als wie als kind geen moeder heeft gehad.

Maar de tijd die komt zal mensen weer leren
gelukkig te zijn onder haar akkoorden
en drijven uit hun bloed de koorts der stad.


De nieuwe geboort (1903)
Henriëtte Roland Holst-van der Schalk

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


woensdag 6 november 2013

Dansvoorstelling over 'fucking war'


Het loopt goed af. Dat wordt gemeld aan het begin van de voorstelling: Sun. Sun wordt gedanst door het Engelse gezeldschap de Hofesh Schechter Company. Deze staat onder leiding van de Israëlische choreograaf Schechter.

Het podium is zwart. De lichten zijn uit. De stem die ons, het publiek, geruststelt, klinkt in het donker. Dan komt een fragment vrolijke dans in witte kleuren op een helverlicht toneel. Daarna weer donker. Licht, donker, rook en schaduwen wisselen elkaar tijdens de dans voortdurend af.

Sun begint met kanonsschoten. Of was eigenlijk al begonnen met die geruststellende mededeling. De choreografie heeft een duidelijke structuur. Vrolijke dans, gevolgd door dreiging, ijselijk geschreeuw en dan weer verder alsof er niets aan de hand is.

Een schaap wordt gepakt door een wolf. Een 'inboorling' vermoord door karikaturale koloniaal met geweer. Vrouwen worden in een oogwenk veranderd in geile wezens, madonna's en tankgirls. Een man wordt op het podium in elkaar gemept. Maar als het indringende aftuigen afgelopen is, maken zowel daders als slachtoffer een buiging. Ik ben opgelucht: het was maar een toneelstukje. Even had ik niet door dat het dat al was.

De ceremoniemeester die de dansers begeleidt en opzweept, wordt daarna generaal. Soldaten marcheren naar hun einde, rennen weer terug en beginnen weer als soldaat. Oorlog en vrede lopen door elkaar heen. Het dagelijkse leven gaat ook tijdens vreselijke gebeurtenissen door alsof er niets aan de hand is. De oorlog en het geweld is een geaccepteerd deel van het leven. Zo lijkt het. Zeker in een choreografie van een Israeliër een indringend gegeven. In de zaal lachen desondanks mensen op de meest ongepaste momenten. Om hun ongemak weg te lachen of omdat ze niet (willen) zien wat er gebeurt.

Aan het einde van de voorstelling ben ik weer volledig meegenomen. Een man en een vrouw beelden met gebaren het leven uit. Als de andere dansers weer op het podium komen, merk ik dat ik de hele groep vergeten was. Even was door die twee de voorstelling sierlijk. Geen Afrikaanse ritmes met stampende danspassen, geen gemarcheer op marsmuziek, maar elegantie. Ook al is het maar een klein beetje. Dat mis ik in de voorstelling: de sierlijkheid van dans. Had het er maar heel even in gezeten. Het had de dans comfortabeler gemaakt.

De handout bij de voorstelling haalt The Australian aan. Die krant ziet als thema van de voorstelling slechts: lammeren die naar de slachtbank gaan. Toch zie ik een man die zijn schaap weggooit; er duidelijk afstand van neemt. Met andere woorden in verzet komt. Hij schreeuwt over de fucking war. De voorstelling is anti-oorlog, en maakt de zaken niet mooier dan ze zijn.

zaterdag 26 oktober 2013

Nauwelijks foto's





Doorgaan

Pas vanmorgen, vlak voor vertrek, wist ik waarheen de reis zou gaan. Zoals altijd, maar via ergens anders, terug naar huis. Er was nog weinig tijd. Eén keer rusten aan de westkant van de Afsluitdijk.

Ik sprokkel de kilometers. De Friesche vlag staat strak over de groene velden en wijst in mijn richting. Doortrappen is het eenvoudige devies. En net iets harder. Het voelt goed

Gehaald. Nog 5 minuten over voor de boot terug naar Noord-Holland. En dat op een tocht van 140 kilometer. Nu hoef ik niet meer door. De zon gaat, op deze verder grijze dag, roodoranjegoud aan de kim onder.


Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


zaterdag 19 oktober 2013

Stronken rooien &




't Gat van Groet

Meestal scheur ik langs het Gat en stop iets verder aan zee. Nu at ik er mijn boterham beneden en zag de hellingen aan de randen. Minder spectaculair dan ik had gedacht, maar wel een enorm mooie plek voor het uitlaten van kinderen.

Iets eerder passeerde ik een enorm stronkenveld. De beheerder Staatsbosbeheer, legt uit waarom men is begonnen met het ruimen van de verbrande bomen. Ze hoopt dat door het gebied open te laten er meer dynamiek in komt. Er komen verdrukte soorten door terug. Dan krijg je net wat meer begrip voor de woestenij die het is geworden.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


woensdag 9 oktober 2013

Ik ben een houthakker




Stel doelen

Ik trap m'n trappers rond en verslind natuurschoon en kilometers. Heb ik een doel? Waar liggen de tussenstops? Ik herinner me een lijstje dat ik op mijn verjaardag maakte in 2011 al fietsend op Texel. Als ik het lees zie ik dat ik - hoewel meer pijn - meer kracht heb. Wegstrepen wat ik inmiddels al doe of niet meer nodig vind.

1. geniet en probeer opgewekt te zijn (een nieuwe en voor altijd)
2. betere planning (lijstjes maken)
3. geen zoetigheid (komt later wel)
minder drinken (gestopt in mei 2012)
vroeger naar bed (is al optimaal)
uurtje na de lunch rusten (vervalt, soms)
een strak schema volgen (doe ik zo goed en kaad als het kan)

Maar wat is het doel voor de langere termijn. Allereerst geen gezeik meer over ziekte of uitleggen aan mensen - die het toch niet zullen snappen - wat de combinatie betekent tussen elke dag wakker worden met pijn door neuropathie, suikerziekte, autisme en het slikken van een handvol medicijnen. Die denken dat als ze een vrolijke Martin zien dat het dan wel meevalt. Dan zit ik ook nog zonder uitkering in dit nare landje.

Voor mensen die het nog niet hebben meegekregen: Vroeger was er de Wet Arbeids Ongeschiktheid (WAO). Mensen werden voor een deel afgekeurd. Voor dat deel kregen ze een uitkering. Helder. Nu wordt bij de Wet Inkomen en Arbeid (WIA) allereerst gekeken voor welk werk je nog wel geschikt bent. In mijn geval is dat telefonist, receptionist en portier. Vervolgens wordt gekeken naar je vorige inkomen. Dat wordt op honderd procent gesteld. Ga je er, met het werk dat mogelijk is, meer dan 35 procent in inkomen op achteruit, dan heb je recht op een uitkering. Ik haalde het bijna. Best knap.
Maar zit je aan de onderkant van de markt, zoals ik zat, dan moet je een dwarslaesie tot boven je middenrif hebben om voor een uitkering in aanmerking te komen. Want dan zit je met 35 procent onder het minimumloon. Aangezien ik mezelf heb opgewerkt van Lager Beroeps Onderwijs (LBO) naar schrijver van boeken, internationaal werkend activist en fractiemedewerker in Den Haag (ik koos voor de slechtstbetalende partij van Nederland en vind dat ook achteraf niet verkeerd) kan ik ook geen beroep op clementie doen. Ik blijf immers levenslang een LBO'er. Het zij zo. Gelukkig heb ik een partner die het begrijpt.

In alle testen van de afgelopen jaren kwam ik als een geestelijk krachtig persoon uit de bus. Ja helaas, daarmee sloopte ik mijn lijf. Ja ik knok ook nu wel door. Als een houthakker zal ik de hindernissen wegkappen. Zo'n lijstje is dan mooi. Durf ik nog te dromen? Allereerst wil ik heel zakelijk meer werken en meer routine en arbeidsdicipline kweken. Uiteindelijk wil ik toch vooral wel weer eens een goed stuk schrijven, waar ik jarenlang trots op kan zijn en dat niet over mezelf gaat. Het lijkt me voorlopig voldoende.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


zaterdag 5 oktober 2013

De Wacht




Dierendag

Vorige week wist ik al waar ik vandaag over zou moeten schrijven. Bij vertrek was ik dat heldere inzicht kwijt, maar in de eerste uren kwam het terug. Vandaag trap ik naar mijn zusje die deze week jarig was. Het gaat door de op-één-na gelukkigste provincie van Nederland (zag ik de avond tevoren bij de factcheckers), waar ik mooi wel geboren ben.

Ik raak de weg kwijt in de Hoeksche Waard. Ben bijna in Brabant als ik op een smalle dijk een man die een kinderwagen duwt de weg kan vragen. Even later weer in buurtschap De Wacht: “Hier kan je alleen verder met de waterfiets. Dit is het einde van de wereld,” zegt een man boven op de dijk. Zo kom ik veel te laat aan.

Weer naar huis: er is geen krant te koop op het station en er valt een trein uit. Maar er gaat een volgende en iemand heeft zijn Volkskrantje laten liggen. Zo lees ik op dierendag over ontdekte dieren in Suriname en uitstervende exemplaren in zeeën en oceanen. Een variatie op het half volle of half lege glas.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.