Schipper

Reddingsbrigade

Het is Valentijnsdag; de eerste 35 kilometer mag mijn vriendin meefietsen. We hebben er wat zon bij en de wind komt van opzij en achter. Ik plak er nog 70 aan vast en neem de trein terug.

Waarom toch heeft het neoliberalisme de hele tijd de wind achter, vraag ik me buitendijkszoevend op de Hondsbossche Zeewering af. Waar rollende golven, scholeksters en plevieren je al niet toe inspireren. Wie komt ons redden?

In de krant terug lees ik optimistische stukken over beginnende scheurtjes in de Tea Party, in Tuzla wordt een plenum gehouden, waar de burgers hun rechten laten gelden en moslims in Nederland verheffen hun stem tegen beknellende baarden. De mens als maat der dingen, maar daar hangt nu de markt nog boven.

Naast me zit een jongen die - als hij even geen woorden meer heeft - JO! In zijn telefoon roept. Het klinkt triest. Als ik thuiskom zit een stuk over de bestuurscommissie voor Amsterdam West in mijn mailbox. In maart mogen we er voor stemmen. 't Zal wel en 't blijft schipperen.