zaterdag 13 augustus 2016

Dijkverzwaring



omdraaien

De man verkoopt zonder flair sportschoenen voor topatleten. Dat is juist een van de redenen dat men graag bij hem koopt. Ze worden gemaakt “met de hand, met grote zorgvuldigheid en zonder te kijken naar winst of verlies (…).” Heerlijk is dat; iets maken, omdat het nodig is en niet omdat er aan verdiend kan worden. Als een collega tijdens zijn reizen door Japan met zijn vrouw blijkt te vrijen, stopt hij met zijn baan en begint een rustige bar. Ook daar geen winstoptimalisatie. Kino leeft tussen alles door in het naar hem genoemde verhaal in het recente boek Mannen zonder vrouw van Maruki Murakami (Atlas/Contact, 2016).

Bij mijzelf steekt woede steeds de kop op. Een fietsende vrouw die plotseling uitwijkt en mij de schuld geeft. Een vraag naar legitimatie die - zonder aanleiding/reden - wantrouwen verraad. Iets dat onvindbaar is in huis. Eigenlijk teveel om op te noemen. Het schiet omhoog en is vaak te remmen, maar niet altijd. Waar komt al die kwaadheid vandaan? Ze gaat over een wereld die niet deugt. Is dat erg? Woede is er dat ik niet meer kan wat ik zou willen. Je wordt ouder papa, maar ik ben nog zo jong. Ze spruit voort uit vermoeidheid en een te groot beroep op mijn kunnen. Over kleine zaken, zoals hierboven, maak ik me boos en dat vreet energie. Verstandig is het dus niet om je zo op te winden. Over verstand gaat het dan ook maar gedeeltelijk. Het is onmacht. Je iets vaker bij de wereld en dingen neerleggen – maar a.j.b. niet altijd – is de oplossing.

Ik mag niet zeiken (ging slapen met pijn, werd wakker met meer pijn en had nergens zin in) en ben de fiets opgesprongen naar mijn moeder aan de Nederrijn. Onderweg bijna alles weggetrapt. Bij vertrek huiswaarts vergat ik mijn mobiel en kwam daar 24 km wind tegen later pas achter. Vermannen en omdraaien: twee uur extra fietsen. Het was niet eens vervelend.


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.





2 opmerkingen:

Anoniem zei

Waarom zo boos? Je doet het prachtig! Kan ik iets doen?

martin zei

Het is ruim tien jaar geleden dat ik aanliep tegen een muur en niet meer de kracht had te doen wat ik altijd deed. Dat was met redelijk veel invloed mijn zaken aankaarten, erover schrijven, praten, debatteren; op allerlei nivo's, in Nederland en daarbuiten. Het is is nog geen tien jaar geleden dat ik wist hoe het kwam.

Het vechten, duwen, breken wat ik nu doe levert veel minder op, maar kost me zoveel kracht dat ik tegenslag, teleurstelling, domheid, zeg maar de extra's, niet altijd de baas kan. Ik moet me daar zelf meer bij neerleggen. Maar ik leef in een maatschappij die me dat niet gemakkelijk maakt. Toch zit er niets anders op.

Het antwoorden op je vraag helpt al.