Tijd

Tegenwind

Vandaag tijd voor de krakeend en de sleutelbloem; voor tulpen in bloei en voor de Maasvlakte met steeds grote nieuwe apparaten. Ik zocht naar hertjes achter het hek van de Waterleidingduinen, maar zag er geen. Wel zag ik de zon als een bolletje in zee zakken bij de stormvloedkering van de Oosterschelde.

Ik had geen tijd voor een foto van een tableau van hyacintenblaadjes bij Hillegom met de tekst: 'Hier geen snelweg' voor auto's die de spot drijven met tijd en ruimte. En nam ook niet de tijd voor de opstijgende zweefvliegtuigen die juist zo dicht bij de tijd blijven.

“Wat gaat u doen als u in Middelburg bent,” vroeg een stel op een tandem. “Ik ga weer met de trein naar huis en lees dan nog in een boek,” antwoorde ik. Verbouwereerd fietsten ze door. “Goede tocht verder,” riepen we elkaar op de Maasvlakte toe. Ik fietste verder en liet de Zuidwestelijke tegenwind mijn hoofd leeg waaien.

Raar land

Rivieren

Het is half elf als ik eindelijk op de fiets stap. Langs de Amstel naar het zuiden, beslis ik. Opeens sta ik bij een stemvork van water. De steel is de Amstel (eigenlijk het Amstel-Drechtkanaal) waar ik langs fietste. De sluiswachter zegt me dat de twee tanden het Aarkanaal en Drecht zijn. De Amstel is opeens een rivier zonder natuurlijk begin. Vroeger begon de rivier daar waar de Drecht en Kromme Mijdrecht samenkwamen.

Ik vervolg mijn tocht langs de Drecht en ga via Gouda en volg de Hollandse IJssel. Tot voorbij Zoetermeer gaat het tussen plassen door. Pas aan de kust wordt het weer droog. Bij Katwijk wordt aan de monding van de Oude Rijn hard gewerkt om het zo te houden. In de Telegraaf lees is dat 36.000 kruiwagens woestijnzand dit weekend keurig verspreid op Nederland zullen neerdalen. Helpt dat ook om het droog te houden?

Kraplap

traditie

“Liever geen foto; ik heb mijn kraplap niet om,” zegt een vrouw in Spakenburg. “Elders in het dorp vindt u ze wel.” Al eerder zag ik twee dames in vol ornaat in een nieuwbouwwijkje. Vreemd contrast. “Ik krijg hem ook bijna niet meer aan,” vervolgt de vrouw, “de armen willen niet meer,” en de thuiszorg heeft minder tijd voor dergelijke bewerkelijke kleding. Ik rijd door en hoor het 'grutto, grutto' in de lucht.

In Muiden eet ik een hap en lees De Telegraaf. De krant gebruikt de voorpagina en een hele binnenpagina om op te roepen meer aan Defensie te besteden om zo in staat te zijn Putin een halt toe te roepen. Die positie is voor de krant ook een traditie, een goede rechtse zelfs. Het is toch niet zo dat de wapenwedloop in de Koude Oorlog inlijving van Oost-Europese staten heeft voorkomen, vraag ik me bij een broodje kroket af. Die oorlogen werden toch juist buiten Europa uitgevochten: Korea, Chili, Ethiopië, noem maar op.

Deze week las ik in Defense News: “I think my own judgment is that it is unlikely that any realistic change in level of defense spending in Europe would have made a difference to Putin’s calculus over these events.” Aan het woord was de Britse minister van Defensie Philip Hammond. Het lijkt me gezonder dan de traditionele reflex: meer militaire uitgaven. Zo mijmerend fiets ik tussen de lammetjes door weer naar huis.

Wintertijd

Doorgaan

Ja zo zal het zitten. Al die kleine dingetjes: iedere dag een fotoblog, facebook bijhouden etc. Het heeft niet veel om het lijf. Het is doorgaan, doorgaan met leven, niet stilvallen. Dan is het dus wel degelijk van belang.

Ook het rondmalen van de trappers werkt zo. Je hoeft alleen je handen aan het stuur en de remmen te houden, wat rondkijken en doortrappen. Eigenlijk bestaat er niets mooiers en je komt weer wat verder. Stop je met doorgaan dan val je om.

Vastgebeten

glimlach

Deze week schreef ik een stukje dat zich in me vastbeet. Het onderwerp 'Libische wapens naar Nigeria' stond vast. Er moest alleen een recent voorbeeld van geweld bij. Geen probleem. De Nigeriaanse kranten geven iedere dag wel wat. Het verbaast me dan wel dat zo'n tekst bij mij veel, maar bij lezers weinig doet.

Goed dat de fiets er is, om ook de schoonheid nog te zien.

Iemand schreef me: “Interessant genoeg wonen de leukste Afrikaanse journalisten die ik ken in Nigeria. Moedige, razendslimme onderzoekers met gevoel voor humor ook.” Een land met 1499, net geen 1500, illegale grensovergangen, het moet wel leiden tot een brede glimlach om niet wanhopig te worden.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.

Passant

Klanken, kleuren en geuren

Het is niet voor mij. De lucht is vol van de geur van fluitenkruid en meidoorn bedoeld om vliegjes, bijen en hommels te trekken voor de bestuiving. Ik mag meegenieten. In de bomen en struiken hoor ik vogels zingen en kwetteren. Het is prachtig geluid met als betekenis: Hier ben ik hoe vind jij mij?; Kan jij a.u.b. optiefen?; en veel zachter: Wij willen eten! Macho gesnavel, maar het klinkt prachtig. En dat patroon op de hoed van de paddenstoel voor wie is dat bedoeld?

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

De plek komt voor op deze kaart.

Alles

op de fiets

Alles op de fiets dit weekeinde. Naar de Hallse Hull een Nivon camping bij Hall/Eerbeek. Op de terugweg ga ik langs de verdwenen Wildwal, Wochte en Meute tussen Loenen en Beekbergen. Het waren drie LCGJ-kampen op hetzelfde terrein, waar ik op mijn 12e, 13e en 14e heenging. Nu is het terrein voor familievermaak zonder kraak-noch-smaak.

Van gereformeerd naar sociaal democratie. Is dat mijn leven? Of vind ik nog steeds dat er meer moet zijn dan een stem geven aan de werkende (inclusief vrouwen, werklozen, zieken, minder bedeelden)? Zouden ze ook meer directe macht moeten hebben? Durf ik nog te dromen en is er nog verbeelding?

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

Terugblikken

El secreto

Op de fiets malen je benen de trappers rond en de gedachten in je hoofd.

“U houdt duizend verledens en geen toekomst over,” zei de bankbediende Ricardo Morales in de Argentijnse film El secreto de sus ojos tegen de gepensioneerde aanklager, schrijver in spé en speurneus Esposito. Hij zoekt na vele jaren nog steeds de moordenaar van de geliefde van Morales. Laat het verleden rusten; herinner alleen het mooie; kijk vooruit, wilde de bankbediende daarmee zeggen. Een bekend thema. Ook voor mij.

“Ik heb altijd vooruit gekeken. 'Terugblikken' valt buiten mijn jurisdictie. Ik verklaar mezelf incapabel,” aldus Esposito's baas Irene Menéndez Hastings. Dat klinkt gewoon. Toch is niet omkijken moeilijker dan het lijkt. Er zijn maar weinig mensen die het kunnen en of het 't leven leefbaarder maakt is de vraag. Ook blijft het tot het laatste moment zo dat er nog leven voor je ligt.

Een andere opmerking in de film was: het leven is één. Het komt neer op 't verleden staat niet los van het heden en de toekomst. De tijd van vroeger is er nu nog steeds. Ze zal er ook in de toekomst nog zijn. De opmerking paste goed in het verhaal van de film. Maar of het altijd opgaat? Niet alle verleden tijd hoeft verdwenen te zijn, maar het is ook niet mogelijk alles naar het heden te halen. De tijd van vroeger kan je gunstig gezind zijn, vermorzelen of je betekent er niets meer voor.

Naast me klotst het water van het IJsselemeer. Ik trap de toekomst in met een grijze verte zonder horizon en later uitbundige bloesem, vogelzang en heel veel bosanemoontjes. Overigens was El secreto ook mooi, omdat hij over meer ging dan de tijd.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie.

Haast

ANWB-paddestoelen hebben een groot voordeel. Ze kunnen niet makkelijk verdraaid worden door verveelde pummels, zoals iets verop in Sint Isidorushoeve met de richtingaanwijzer gebeurde. Gelukkig had ik het snel door.

Weinig foto's vandaag. Onderweg zag ik wel een mooie van een jongen die een klein paasvuur aan het opbouwen was, maar ik maakte hem niet. Haast. Ik vertrok later richting Ede vanuit Enschede, omdat het prettig was met mijn oude schoonvader te praten over kinderen, verval en werk. “Ik moet nu echt gaan, anders ben ik te laat bij mijn moeder” zei ik. “Nog één anekdote,” antwoordde hij.

“Ik zat naast de Commissaris van de Koningin van Overijssel aan tafel bij een overleg toen zijn telefoon ging. Het was de politie commandant die belde over een actie bij Urenco. Terwijl hij aan het overleggen was over de aanpak vertelde ik mijn buurman, een burgemeester, dat mijn dochters meededen aan die actie. “Mijn dochter ook,” zei die. Een vreemde situatie.”

Het was ondertussen gestopt met sneeuwen. Geen foto's want ik moest doortrappen door oud-boerenland tussen Enschede en Ruurlo. Even afgestapt in het prachtige stadje Zutphen. Vervolgens via de Veluwe Zoom de wouden van Nederland door, waar het enorm stil was.

Ruim een uur later dan beloofd kwam ik bij mijn moeder aan. Mijn zus en ik kregen een zondagse maaltijd (rollade, aardappels, stoofpeertjes, spruiten, appelmoes en aardappels met jus). We praten wat na en ik slikte heel wat in, maar zei toch net te veel.

De tocht van mijn schoonvader naar moeder is er een om vaker te doen, maar met warmer weer, rustiger en met meer foto's.

Veranderingen

Weten

De trein stopt. Waar ben ik? Ik kijk naar buiten op zoek naar het blauwe bord. Daar zitten en staan mensen die ook onderweg zijn. Ze gaan de andere kant op. Snel een snapshot (bestaat dat woord nog?). De trein rijdt weer verder.

Ruim vijf jaar geleden ben ik voorzichtig begonnen met fietsen. Het moest van de fysiotherapeut: “U moet wat meer fietsen, er moeten meer spieren op de benen.” Dat ben ik gaan doen. Fietsen gaat steeds vaker langs plekken die in die jaren veranderd zijn of waar men nog werkt om het anders te maken. Als oerconservatief neem ik dat niet voor lief.

In het Spanderswoud is flink gekapt. Een dicht bos heeft opeens een openruimte. Ik vind dat jammer, maar het is de bedoeling dat door die ruimte warmte minnende dieren als vlinders en reptielen zich beter kunnen verplaatsen van het ene naar het andere gebied. Het gaat om de zogenaamde ecologische hoofdstructuur. Dat moet je weten.

Achter de wolken schijnt de zon en onder het oppervlak van de zee zwemmen vissen en kruipt de zeester. Dat zie je niet.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie.

Even tijd? Twaalf minuten? Kijk dan naar deze prachtige animatie door Alexander Petrov naar het boek van Ernest Hemingway, The Old man and the Sea.