vrijdag 12 juli 2013

Vulkaan




Boos


Zo ver kan ik niet fietsen. Niet tot aan de Eyjafjallajökull, de Vesuvius of de Gunung Bromo. De tocht gaat met een omweg naar Utrecht en dan terug naar huis. De vulkaan ben ik zelf. Ik ontplof en spuit een emotioneel goedje dat niet te stoppen is. Soms krijg ik het advies dat wel te doen, maar wie dat zegt snapt de vulkaan niet en niet de kokende emoties onder de gebroken korst.

Boos ben ik op wat niet lukt en zou moeten. Boos ben ik op een samenleving die samen en leven heeft ingeruild voor presteren tegen wil-en-dank en 'alles kost geld'. Boos ben ik op Asperger en de rest. Boos dat niet het individu de maat der dingen is en dat status boven liefde gaat. Boos dat dit niet alleen mij treft. Boos dat er mensen zijn die er warmpjes bijzitten, maar er een potje van maken. Boos over de kansen die ik voorbij liet gaan. Boos dat ik me politiek geïsoleerd voel en stuit op mijn grenzen als ik iets probeer.

Boos ben ik dat dit borrelt in me en dat ik het niet kan stoppen. Maar ik spuit geen lava. Ik spuit woorden. Als tranen stromen ze uit mijn hoofd. Misschien is het geen boosheid, maar verdriet. En dan ben ik de deksel ook nog kwijt. In het zadel wisselen genot, relativering en woede elkaar in onregelmatige kadans af. Al voordat ik Bloemendaal aan Zee bereik - een lekke band verder - is mijn boosheid weg en besef ik dat wat niet gaat moet vervallen; opzoek naar iets beters. Ik fiets om het te vinden.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


zaterdag 6 juli 2013

Nep Adel




Gebouwen


Het schiet niet op als je alles op wilt zoeken en zekerweten; als je nergens losse eindjes wilt laten hangen, ook al heeft niemand van dat bungelen last. Je komt niet verder want aan alles kleeft een verhaal, een achtergrond, een betekenis. Als je voor je werk even vergeet dat het belangrijk is de feiten te checken en dubbelchecken dan gaat het mis. Maar in mijn bloggersbestaan zoek ik ook alles wat los en vast zit op. Mijn fietstocht begon gisteren zo 'n beetje bij de Arena in Amsterdan en eindige een pontje na kasteel Amerongen.

Langs de Vecht tussen Abcoude en Maarssen zag ik zoveel landhuizen, kasteeltjes en andere onderkomens voor 'adellijke families' dat ik besloot de weetjes niet boven water te googelen, maar me te verbazen over de bekrompenheid van de Nederlandse elite die nep adel speelde in hun bouwsels zonder land. Na Utrecht, langs de Langbroeker Wetering, waren de gebouwen weliswaar maf verworden door de tijd, maar de ruimte eromheen weer wat groter.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je informatie als je er met de muis op gaat staan.

Over die Langbroeker Wetering schreef Jan de Stripman een hele serie.


dinsdag 2 juli 2013

Kruiden en mosselen




Geur


In de duinen van Bergen hangt de geur van look. Sterk. Niet veel later staat er een man met een eenstokszaagmaaier (hoe heet zo'n ding?) de berm te 'doen'. De sterke kruidige lucht die er vanaf komt is heerlijk. Zou die man daaruit voldoening scheppen of in het lèkker wegmaaien van wilde bloemen of van het keurige veldje dat onder zijn gemaai geboren wordt? Of is van voldoening helemaal geen sprake.

De duinen bij Den Helder ruiken weer zo sterk naar rozenbottels en duinroosjes als op mijn eerste fietstocht naar die stad in juni 2008. Op Texel ruik ik de mest die ik nog van vroeger – op 't dorp – ken. Het stinkt niet, maar ruikt naar het boerenbedrijf. Wat wel stonk was de Noordzee bij de Hondsbossche Zeewering. Het was alsof er vrachtwagens met mosselen in zee lagen te rotten. Volgens mij heeft het te maken met de aanleg van het nieuwe strand. Niet te harden (gelukkig was het op de terugweg weer over).

De foto'heb ik gemaakt op Texel (29/20 juni). Je kan ze aanklikken voor een grotere versie.