 |  |
Like You
“Het verbaast me,” schreef ik iemand, “dat Vietnam militair gaat samenwerken met Israël.” “Hoe kan jij nu verbaasd zijn?” was de reactie. “Je weet toch hoe de wapenindustrie werkt.” Inderdaad dat weet ik een beetje. En ik vroeg me af waar ik het woord verbaast vandaan haalde.
Zin om de inhoud ervan op te rekken, heb ik niet. Toch is mijn gevoel bij het woord ook niet zo vreemd. Het komt van ‘(iemand) in de war brengen’ en ging over naar ‘schrik aanjagen’, ‘ontstellen.’ Nu betekent het verwonderen, onverwacht e.d.
Er zit iets van romantiek in mijn gebruik. Vietnam keerde zich tegen de hegemonie van de VS en won. Maar dat is 40 jaar geleden. Ik was nog een klein jongetje. Inmiddels vliegen de Amerikaanse generaals in en overweegt de VS het wapenembargo tegen Vietnam op te heffen.
Er zit tevens iets in van wensdenken of navelstaarderij. Ik mag dan wel vinden dat je militair niet samenwerkt met de Israëli's De Nederlandse overheid doet niet anders, of de Turkse, Venezolaanse etc etc. Mijn meninkje is geen wet.
Verbazing heeft wel een functie. Het maakt iets los: hoe kan dat?; moet dat?; Wat kan je er aan doen? Weten kan tot cynisme leiden: dat weet je toch?; denk je dat het ooit anders wordt? Naïviteit heeft een kracht. Als je bewust naïef bent dan helpt dit je juist door de verbazing vooruit.
Vandaag reageerde ik op de tekst van een uitgeproduceerde vluchteling vanwege de naïviteit (soms een vorm van verbaasd zijn) ervan: “We are not radical group and we do not want to do radical actions. We came here to get peace and security.” Alsof vrede en veiligheid voor een ieder – helaas – niet radicaal zou zijn. Maar er stond ook: “So we deserve to have the minimum right like you.” Knoop het in je oren.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie. Ze zijn gemaakt op en vanaf de galerij voor het huis. Het weer was te bar om echt naar buiten te gaan.
 |  |
