Posts tonen met het label windmolens. Alle posts tonen
Posts tonen met het label windmolens. Alle posts tonen

zaterdag 23 november 2013

Geheime Diensten




Rustig

't Was een drukke treinreis. Ik worstelde met mijn telefoon en stuurde SMS'jes. Ik kreeg in de trein een college van een gepensioneerde natuurkundige. Batterijen voor auto's deugen niet en windmolens kunnen beter gebruikt konden worden voor het afbreken van CO2 dan voor het opwekken van stroom. De man klaagde dat echte informatie moeilijk gevonden kon worden op het internet.

De krant van donderdag had ik meegenomen. Opvallend dat ik wel drie keer een verhaal tegenkwam waarin een inlichtingendienst een rol speelde. Nog niet zo lang geleden gingen weken voorbij zonder dat je er een tegenkwam. Illegale spionage op Bonaire, door Joep Dohmen (die snel uitgroeit tot een van de belangrijkste journalisten in Nederland); in Naar Hamelen wijst columniste Margriet Oostveen op een man voor de deur bij een bijeenkomst over Syriëgangers in Den Haag; en Leonie van Nierop schrijft bij Jordanië raakt zijn land kwijt (een verhaal over de bevolkingssamenstelling van Jordanië) een column over de relatie tussen haar lokale assistent en de geheime dienst. Dit los van de berichten die met enige creativiteit ook aan de Diensten gekoppeld konden worden. En dat in één krant.

Vooraf had ik gedacht na te zullen denken waarom een toch wat drakerige geromantiseerde film, The painted Veil, over een Brit en zijn vrouw in het China van begin vorige eeuw me had vermaakt en ook nog indruk had gemaakt. Ik kan dat nu tijdens het schrijven nog gaan doen. Maar kijk zelf maar.

“Het is slecht weer om te fietsen,”
meldde de natuurkundige opgewekt toen we in Den Helder aankwamen. Ik heb nog een paar keer gebeld, maar onderweg van de regen weinig last gehad. Ook geen mensen met lange regenjas gezien. Het was rustig.


Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan. Deze zes zijn allen gemaakt bij de hondsbossche zeewering.


vrijdag 26 april 2013

Terugblikken




El secreto

Op de fiets malen je benen de trappers rond en de gedachten in je hoofd.

“U houdt duizend verledens en geen toekomst over,” zei de bankbediende Ricardo Morales in de Argentijnse film El secreto de sus ojos tegen de gepensioneerde aanklager, schrijver in spé en speurneus Esposito. Hij zoekt na vele jaren nog steeds de moordenaar van de geliefde van Morales. Laat het verleden rusten; herinner alleen het mooie; kijk vooruit, wilde de bankbediende daarmee zeggen. Een bekend thema. Ook voor mij.

“Ik heb altijd vooruit gekeken. 'Terugblikken' valt buiten mijn jurisdictie. Ik verklaar mezelf incapabel,” aldus Esposito's baas Irene Menéndez Hastings. Dat klinkt gewoon. Toch is niet omkijken moeilijker dan het lijkt. Er zijn maar weinig mensen die het kunnen en of het 't leven leefbaarder maakt is de vraag. Ook blijft het tot het laatste moment zo dat er nog leven voor je ligt.

Een andere opmerking in de film was: het leven is één. Het komt neer op 't verleden staat niet los van het heden en de toekomst. De tijd van vroeger is er nu nog steeds. Ze zal er ook in de toekomst nog zijn. De opmerking paste goed in het verhaal van de film. Maar of het altijd opgaat? Niet alle verleden tijd hoeft verdwenen te zijn, maar het is ook niet mogelijk alles naar het heden te halen. De tijd van vroeger kan je gunstig gezind zijn, vermorzelen of je betekent er niets meer voor.

Naast me klotst het water van het IJsselemeer. Ik trap de toekomst in met een grijze verte zonder horizon en later uitbundige bloesem, vogelzang en heel veel bosanemoontjes. Overigens was El secreto ook mooi, omdat hij over meer ging dan de tijd.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie.