Ik en mijn Zandkastelen

mijn utopie en praatpaal

Ik ben gestopt met roken. Ik ben gaan sporten. Ik ben gestopt met lopen. Ik ben weer foto's gaan maken. Ik ben gestopt met alcohol drinken. Ik ben weer naar muziek gaan luisteren. Ik doe nog maximaal een avond in de week buitenshuizige dingen.

Het brandpunt lijkt steeds dunner en scherper te worden.

Ik blijf rommelen als ik moe ben en schrijven als het gaat. Dat tweede meer – niet uitsluitend – met het oog op het bereiken van de schone roodgroene horizon met evenwichtige gender, en 'raciale' toetsen en zonder klassen en zonder oorlog aan de einder.

Ik blijf dus zandkastelen bouwen, mijn eenvoudige utopie (er is eigenlijk alleen wat water, zand, bescherming en onderhoud voor nodig), maar hier ben ik na 5 ½ jaar en 300 stukjes verder uitgeschreven.

https://twitter.com/martinbroek
http://broekstukken.blogspot.com
https://www.facebook.com/martin.broek
https://www.flickr.com/photos/111743663@N05/

 
De foto's zijn van afgelopen woensdag en kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

Bevolkingskrimp

melkquota

Over een vreemd demografisch probleem lees ik. Over niet al te lang gaat de bevolking van China krimpen (China's Future, David Shambaugh, 2016). Wie moeten dan voor de steeds grotere groep ouderen zorgen? Wie zorgt voor inkomen om de groeiende gezondheidszorg betaalbaar te houden? Een beetje krimp in China heeft zelfs op wereldschaal invloed.

Het probleem snap ik niet helemaal. Het lijkt mij eerder een gunstige ontwikkeling. Als India ook zo ver zou komen... In Noordwest-Europa waren het arbeidsmigranten die vanaf de jaren vijftig hier kwamen werken. De rechten van de import arbeiders en hun integratie in de samenleving zouden een probleem kunnen worden.

Dit bedenk ik me op de pont van Buitenhuizen naar Assendelft. Ik stap weer op mijn fiets en trap over een dijk met nauwelijks bloemen, langs velden zonder bloemen. Eergisteren las ik een artikel over Groene Woestijnen in Leeuwarden, waar alleen het raaigras groeit. Geen bloemen betekent geen insecten en geen vogels die ze eten. Ik let er op en zie een enkel veld vol klaver, sommige velden met schermbloemige aan de randen, maar het groene gras verdrukt de gekleurde bloemen. De boer heeft zo meer opbrengst en dat moet wel want de melkprijs is te laag. Toch was hij voor de introductie van de melkquota nog lager (grafiek op basis gegevens EU in xls) en toen stonden er wel meer bloemetjes en koeien in de wei. Soms zou je wensen dat je niet las. Nu zag ik opeens woestijnen, waar ik eerder mooi groen zag.

EU market observatory: melk

Camperduin heeft nu al drie strandpaviljoens, waar er tot twee jaar geleden maar één was: Minkema/Struin. Naast het huisje van de strandwacht hangen 57 op het strand gevonden stuks schoeisel. Ooit deed ik er zelf twee jaar over om er honderd te vinden langs de Hondsbossche, waarlangs nu duinen en strand liggen. Dit nieuwe stukje Nederland is drukker en nog mooier geworden.

De foto's gemaakt op vrijdag 5 en zaterdag 6 augustus kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

Onvertroebeld

Fragmenten

---

Heel goed weet ik niet hoe ik het stukje voor vandaag moet schrijven. Al voordat ik vertrok was er een eentje af. Dat ging over dat ik hopeloos ouderwets ben en de massa-evenementen ontvlucht die om mijn huis plaatsvinden. Alleen voor Pluk de Nacht heb ik wel sympathie.

Een tweede stukje ging over herinneringen; de naam van de vrouw naast me in de trein, waarmee ze haar mobieltje opnam. Ik kende hem van vroeger. Ik was toen 7-10 jaar oud. Een andere herinnering: We kwamen langs een spoorwegovergang waar mijn vader en ik stonden als hij me op zondagavond wegbracht naar de trein in Roosendaal (18-22 jaar oud). Ik zag ons nog staan.

De trein eindigde zijn reis in Goes. Dieven hadden het koper weer weggehaald bij Arnemuiden. Dat is tussen daar en Middelburg. Mijn fietstocht werd er 12 kilometer langer en anders van. Ik kwam een pont tegen over het Veerse meer tussen Wolphaartsdijk en Kortgene. De pont nam zijn tijd om te vertrekken.

In Rockanje besefte ik dat ik de Fast Ferry van 17.25 uur niet meer zou halen. De vertrektijd van de volgende had ik verkeerd opgeschreven: 18.55 uur. Ik zag die van 18.25 net wegvaren toen ik aankwam. Ik moest een uur wachten. Op het aanlegponton schraapten twee Belgen met een schop de mosselen van de wand in een kruisnetje een meter onder water. Beide hebben een blow in de mond. Tientallen kilo's gaan mee naar België. Volgens een van hen zit er een klein meervalletje – “hij is visserman,” zegt de ander – in het net.

Twee alinea's worden het, beloof ik een priester met boordje en vrijetijdsuniform en zijn moeder in de trein op de heenweg. “Schrijf u? Mijn man schrijft historische romans.” Ze kwamen in 1986 uit Zuid-Afrika. Voor hen het hoogtepunt van de Apartheid, waar ze tegen waren. “Het was toen wel beter dan nu. Zelfverrijking daar doen ze nu aan. Mandela deed het al. Dat heb je met Communisten. Vrouwen zijn nu slaven.” Het gesprek eindigde in mineur. Dan liever die vrouw op de pont die me er op wees dat er fietsonderbroeken te koop zijn.

De sfeer in de stad toen ik terug kwam, was best prettig met de lichtjes op het IJ. Dit ontvluchten was niet nodig geweest. “Een onvertroebeld vermogen bewaren om van het leven te genieten, is een uitzonderlijke morele en psychologische prestatie. (…) Het is een beloning van de eigenwaarde,” schrijft Amy Rand in Gesprek tussen …* opgenomen in het boek dat ik las totdat ik met de priester en zijn moeder. Ik had van begin tot eind een levendige dag.


* Amy Rand, Gesprek tussen Francisco d'Asconia en Hank Rearden, opgenomen in Hoe te beminnen, Machteld Allen (red) [Amsterdam, Meulenhof, 2007, pp 224)

Oppervlakkig

als het buitenbad opent
gaat de zon al lager staan
aan de andere kant van de globe

door de bolling zie je het niet
je moet het willen weten
wegkijken maakt oppervlakkig

Woon je in een volkswijk van Athene
kan je niet weg, spaarrekening is leeg
reders varen wel met schatten
naar veilige haven
bankiers weten beter de weg in Zurich
dan in Monastiraki

Woon je in Goma, Oost-Congo
dan trekt zo nu en dan de oorlog
langs je hut, over vrouw en kinderen
en kan niet vluchten naar het verre Noorden.

Wegkijken maakt
een klein stukje aarde beter
zelfs dat weet ik niet zeker

Als het hier dag is,
is het daar ook dag.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

Mooi

Leven

---

'Je hebt een mooi leven,' zei niet-zomaar-iemand me. Twee keer in de week fiets ik; ga een paar keer zwemmen; en neem wekelijks een duik in zee (gisteren nog bij paal 79). Ik maak foto's, kijk films, schrijf stukjes en geniet van natuur, cultuur en muziek. Het beklijft echter niet en lijkt van me af te spoelen en ik blijf somber en alleen. Naar de reden daarvoor kan ik alleen gissen. Nooit geleerd, vermoed ik

bloem

Vers en op tijd geoogst
de bladeren openen zich
traag onzichtbaar bijna
tot een prachtige kroon

Of de bloemen zijn al daar
wachten is niet nodig
bloeiende uitbundigheid
totdat de blaadjes vallen

Onrijp zijn ze gesneden
schubben komen niet los
alle schoonheid blijft verborgen
gesloten in de knop

Opmerkelijk elke bloem
giftig, scherp of schuchter
met blad, kleur, of stamper
herbergt heerlijkheid

Martin

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

Ergens op Facebook vroeg iemand Remember that first time met daarbij een jongen die een plaat draait en de hoes bestudeert. Mijn eerste plaat was Status Quo: Pictures Of Matchstick Men ( 1968 ). Ik gaf hem weg aan een collega bij de marine.

3.20

vervolgweg

---

“3.20” Zegt een van de mannen.als hij de breedte van het fietspad door de duinen bij Noordwijk meet. “Het is mooi geworden,” zegt de man die fietsers uit het zuiden duidelijk moet maken dat ze van het pad af moeten en die uit uit het noorden dat ze er weer op mogen. “Ieder zijn werk,” bromt hij.

Mijn vak is ook dat van dwarsligger. Minder linksdirect door zee dan ik was, maar er zijn grenzen. Op zo'n grens liep ik onlangs. De aansporing Free Palestine was ongepast in een internet community waar ik buitengewoon actief was en waarbij lang niet alles in mijn eigen kraam te pas kwam. Ik moest mijn buurtfoto waarop een fröbbelwerk met deze kreet verwijderen. Ik ben er inmiddels zelf verdwenen.

Als drie meter twintig teveel is dan ga ik wel en ben weer wat verdrietiger over de wereld waarin ik leef. De zee, het strand, het geruis zijn veel belangrijker dan douaneactiviteiten op dubieuze gronden. Eind september een duik in de zee bij Den Haag is veel plezieriger. Een mooie route door het Groene Hart vinden veel genietbaarder. Het hoofd is leeg en een vervolgweg is al weer gevonden.

Vleugels

Daar gaat een kleine rups;
hij loopt niet, maar vliegt omhoog.

Een sliert draad vangt de wind
en drijft op de warmte van de zon.

Verwonderd kijk ik het dier na
dat kan vliegen zonder vleugels.

Martin

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

Schouder

Terugkijken

---

'U bevindt zich op de Waddenzee,' lees ik op Doeksen TV. Buiten is het gewoon te zien en de deining in het zeegat van Vlieland en Terschelling is voelbaar. We komen zo voorbij Griend.

Het bezoek was maar kort. Toch lang genoeg om even naar de Boschplaat te fietsen, waar voor een niet wandelaar het eiland ophoudt. Het duin over. In de verte lopen de witte strepen van de branding. Iets dichterbij gaan de witte vlagen van verwaaiend zand.

Een mooie plek verlaat je niet graag, maar het is prettig om nog over je schouder te kijken.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie. Of ik het lied moest plaatsen, daarover twijfelde ik vanwege de gevoelig troostende, maar vooral ook trieste woorden. Maar het is wel heel mooi.

Dag

Zee

---

De reis moet nog beginnen. De volle trein veranderd drie keer van bestemming. En dat alles door een vrachtwagen op het spoor. “Klagen helpt niet,” klonk het eensgezind, maar de plannen van tienduizenden mensen moeten al-dan-niet per GSM veranderd worden. In de nieuwe economie staan ook banen bij te laat komen op het spel; ik hoorde dat mensen een taxi namen om op tijd te komen om een flutbaan te behouden.

Er is weinig ruimte om te lezen op het volle balkon. Minstens vier mensen die onzichtbaar mindervalide waren, verdrongen zich om de beschikbare klapstoeltjes. Waarom doe ik dit, vroeg ik me af. Om gezond te blijven en fijn langs en van de duinen te rijden. Bijna thuis bedacht ik me: en voor een leeg hoofd en een prettige verdoving. Dat lukte ook met een uurtje minder trappen door de vertraging.




De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

de kleine

Je moet er even voor stoppen: niet doorrijden, maar bukken; banjeren in plaats van lopen; even stilstaan en kijken. Dan zie je bijna altijd wel wat speciaals. Een haaienei, miljoenpoot, schelpjes, hout of pierepoep of een mooie bloem. Vanuit het zadel zag ik een zandhagedis wegschieten; ook niet zo groot, ook mooi.

Bij grotere kwesties zou het ook zinnig zijn om stil te staan. Te kijken. De kleine mogelijkheden te zoeken en niet meteen hanig te gaan doen.