Gehaakt, onthaakt en weer de vrijheid van de Nederrijn in. Hij heeft zijn jeugdige strepen nog en is 61 cm; gemeten met een naaicentimeter. Je weet wel zo'n gele van plastic die je op kan rollen. Mijn moeder had er ook zo een. Het leven zit vol herinneringen, beweringen, haken en ogen.
Alle boeken van bekenden lezen gaat niet. Dit bestelde ik en kreeg het zonder rekening; “komt later.” Mooie voorkant met vosjes. Titel: Wit zand. Ik ben een romanticus en zag de golven erop aan spoelen. Nee, een leeg strand doemde in mijn hoofd op. Maar het werd de bodem ingeslagen toen ik het boek ging lezen. Niet eens de bodem van een vogelkooi vol schelpenzand. Het ging over cocaïne en drugsgeld. Een malafide uitgeverij, schietpartijen in Antwerpen en in een mooi Italiaans klooster op een berg. Het ging over de kwetsbaarheid van schrijvers. Dat is dan wel weer een mooi romantisch thema. Het ging zomaar in een zijlijn over het paar Stan van Houcke en Heikelien Verrijn Stuart. Ik ken ze van de radio toen ik net in Amsterdam woonde. Af-en-toe een losse opmerking die je weinig hoort, maar ook tussen mijn gedachten zit; Bende van Nijvel en Strategie van de Spanning bijvoorbeeld. Een boekje uit linkse hoek: dat lees je en dat is niet eens onplezierig.
Onderweg lees ik een verhaal over zes mannen. Mannen die sociaal democraten zijn. Corbyn met zijn zachte sociaal democratie van de jaren tachtig. Sanders met zijn kritiek op gegraai. Soms ook al snel weer wat minder. Tsipras die al snel veel inslikte en Pablo Iglesias (Podemos) meekreeg. Soms ook net een tikkie meer. Mélenchon van Parti de Gauche die hier en daar net iets verder wil en Grillo die ik wel eens negatiever afgeschilderd zag dan in dit artikel door Susan Watkins (ook al deel van een bekend paar, ze heeft een relatie met Tariq Ali). Wat Watkins tot het laatst heeft bewaard, is de constatering dat de meeste van hen (op Corbyn na) een jonge achterban hebben en dat rechts UKIP, Trump, Le Pen varen op 50+. Hoewel ik het artikel in zijn geheel informatief maar te gedesillusioneerd vond, vatte ik dit positief op.
Op de heenweg trap ik me als een jonge god met kampeeruitrusting over de Amerongse berg. De echte jonge god gaat elders in Europa onderuit, door een stuurfout. Op de terugweg zie ik overal jonge vogels en ik hoor er nog meer in het riet en in de bomen.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
Nog voor vertrek zag ik op het balkon de fijne lijntjes van de bloem van het bilzenkruid. Zelfgekweekt. Het heeft twee jaar geduurd, maar het is gelukt. De drenzende regen kan dat plezier niet wegnemen.
Vanmorgen las ik in Defense News dat volgens Boeing de Deense regering op verkeerde gronden voor de F-35 (JSF) had gekozen. De F/A-18 van Boeing is niet zo duur als uit de evaluatie bleek. Zijn ze naïef daar in Seattle of spelen ze een spelletje voor de bühne. Materieelbeleid is politiek en geen economie. Daar heeft men doorgaans wel wat miljarden voor over. Zo'n 35 jaar neoliberaalbeleid heeft dat nog niet kunnen of willen veranderen. Overigens verbaast ook Jane's Defence Weekly – dat ik in de trein op de terugweg las – zich over het simplisme van de Deense rekenmeesters, maar geeft ook de international politieke overwegingen.
Deze week las ik dat Nederland in 2018 deel gaat nemen aan het gelaagde raketschild. Ik schrijf hier al ruim tien jaar over. Dus nieuws is het niet. Wel goed dat in een artikel over het schild in Oost-Europa ook onze eigen bijdrage genoemd wordt; dat is wel eens anders. De vraag is wat het met onze relatie met Rusland gaat doen.
Even over de Waddendijk staat een wagen van Natuurmonumenten met een telescoop ervoor. Ik kijk zo een kolonie schreeuwende vogels in. Krijg zelfs enthousiaste uitleg van een vrijwilliger. Haarscherp komen ze in beeld: de noordse stern – zie je wel voor die twee kluten in een rijtje, bij die driehoekige distel – en de zwartkopmeeuw. Vogelfoto's maken was nog nooit zo eenvoudig. Een mantelmeeuw wordt weggejaagd door veel kleiner grut. Ze nestelen niet voor niets in een kolonie en maken niet voor niets zoveel lawaai.
Vlak voor de Cocksdorp breekt mijn trapper af. De fietsenmaker in de Kikkertstraat zet er in wat handomdraaien een nieuw paar op. Ik heb zelfs nog tijd voor een duik in zee. Vijf uur vakantie op de Waddeneiland en een mooie trap er naar toe. Reiskosten € 5 voor de overvaart en de terugreis met de NS (€ 8,30 + € 6,50 voor fiets).
Duinroos
kasten van huizen
heten naar deze plant
staan boven op 'n duin
uitzicht op zee
de duinroos zelf
nauwelijks blad
zonder veel franje
bloeit zeeschuimwit
met gloeiend hart
op schraal zand
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
Nog een dag mooi weer om het hooi te schudden. Vroeg op. Hopen op droogte tot het binnen is. In vliegende vaart trap ik zelf naar Hoek van Holland. Nog tijd voor de bakker en wat smeer tegen het piepen van de raderen.
“Gooi mijn handschoenen eens aan,” hoor ik achter me, waar net de KRVE 71 aanmeerde. “Ik hou niet van schoonmaken met blote handen en doe er ook maar een theedoek bij.” Er komt een gesprek met Rotterdamse humor en directheid tussen passagiers en personeel van. Altijd wat en nooit vervelend bij de Fast Ferry naar de Maasvlakte.
Deze week zag ik twee films die veel meer waren dan tijdverdrijf. Pan's labyrinth, een even sfeervol als aangrijpend verteld verhaal. Je zou er anti-facist van worden. En A Serious Man over het leven dat komt of je
zomaar ontglipt en waarin mensen onvoorspelbaar anders zijn dan verwacht. Net het echte leven. Het devies is doorleven.
In Middelburg stapte ik in de trein. Ik zat nog niet eens en een conducteur in gevechtspak maande al: “uw kaartje.” Mijnheer ik ga eerst zitten, reageerde ik meteen. Later bood hij zijn excuses aan. Een vrouw die ook net instapte, verbaasde zich over de kleding. Ik had het al eerder gezien. De conducteur als wetshandhaver en niet als service verlener van en door de NS.
Bij Rotterdam-Blaak stapte een getekende man het compartiment binnen. De vrouw haalde onmiddellijk haar portemonnee uit haar tas. De man stak iets verderop zijn verhaal af en vertrok. Zij: “mijnheer!” Geen reactie. Ze wilde geven, omdat het zo aandoenlijk was en het zo moeilijk is om dit allemaal te doen voor een paar euro's. Het deed goed dit basale medeleven, zonder teveel vraagtekens. Ze kon zo het boek in dat ik zat te lezen, Samen ben je minder alleen.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
Er zit een jongen in een ommuurde kuil op het strand. Iets verderop zit zijn broertje ook in zo'n kuil. Die gaat zand gooien. Als het niet ver genoeg komt rent hij met een hand zand op zijn broer af. Hij gooit en springt met veel bombarie in de kuil van zijn broer. “Oorlog,” denk ik. Even later komt zijn moeder Ze spreekt een hartig woordje en neemt de kleine onder haar armen mee. Oorlog afgelopen.
Rare week. Computer valt zomaar uit bij zwaar werk. Zo raakte ik de opbrengst van veel geploeter kwijt. Gelukkig was er nog Liverpool dat met net zoveel inzet als Atletico Madrid – maar wel veel minder negatief – de overwinning wegsleepte bij een beter voetballende tegenstander. Daarna nog Masterchef gekeken; het mooie en kunstige van goed koken. Ik zat te wippen op mijn stoel van plezier. Tegenslag weggewerkt.
Volgende dag aan de slag. Beetje fietsen, leeuweriken in de lucht, kikkers in de polder en de duinen, lekker zwemmen in een zee vol druiven, zeedruiven. Met iedere slag duwde ik een paar van die kleine kwallen opzij.
doorgaan
kat blert door huis
muizenissen in hoofd
dat op kussens ligt
niet uit te rusten
zon piept door raam
bandweersirene
merels zongen
eerste auto's
krantenbrommer
hoofd is moe
maar rust niet
teveel verloren
te vol
geen tijd meer
om te treuren
rust en moed
bak energie
door
steeds weer
doorgaan
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
Niets schrijven over het vergeten broodzakje, zodat het een patatje en broodje kroket werd in een snackbar met Telegraaf waarin het bericht over jodiumpillen 'vanwege haarscheurtjes in Belgische kerncentrales.' Niets over het zwemmen in de koude zee bij Paal 73,00 of dat ik op tijd terug wilde zijn voor de Staatskrantvergadering (wat niet lukte) en de fazant die zoals altijd weer langs het pad zat e.d. Maar wel mijn Konfrontatie column plaatsen. Het schrijfwerk is dan al gedaan.
***
Al eerder schreef ik mijn Konfrontatie column op deze rode feestdag. De dag dat verworvenheden van de arbeidersstrijd gevierd worden en de toekomstige lijnen uitgezet. Destijds schreef ik over Truke. Ik mocht werken met deze anarchistische antimilitariste. Maar laat ik ook Tine Kombrink - uit RSAP-hoek - noemen die samen met Truke consciëntieus iedere week een achttal binnen- en buitenlandse kranten doornam op relevant nieuws en dat uitknipte en opplakte voor het archief van de Campagne tegen Wapenhandel. Beide hadden ze iets met de Spanje strijders tegen het fascisme. Beide net een beetje uit een andere hoek. Op late leeftijd kwamen ze bijelkaar. Tine was bescheidener en meer doordacht. En ik zat er bij als deze vrouwen praten over een lang leven.
Strijd voor gelijke rechten, macht en voorzieningen is nog steeds nodig. Net zoals de strijd tegen het militarisme en voor vrede. Menig activist zal zeggen dat die twee gebieden als vanzelf hand-in-hand gaan en daarmee is de zaak beklonken. Dat is echter net een stap te kort door de bocht. Niet dat ik het niet eens ben met de verbondenheid tussen beide, maar scheepsarbeiders bouwen schepen voor marines en vliegtuigmakers hebben baat bij een gesubsidieerde (dat is op civiel gebied veelal verboden) militaire tak. Het leveren van militaire voertuigen geeft werk aan arbeiders in de zware industrie. Sterker nog als het even tegenzit met de economie dan kan de overheid extra bestellingen doen voor de krijgsmacht en zo de industrie een impuls geven. Dit heet militair keynesianisme. Ik had het er met enige regelmaat over met Peter Custers, m.n. tijdens de crisis die een jaar of acht geleden begon.
Onlangs liep ik er weer tegenaan. Staalarbeiders in Engeland worden door Tata-steel aan de kant geschoven. Het is niet verrassend dat Tory staatssecretaris voor handel en industrie Sajid Javid vindt dat bewapeningsuitgaven in het Verenigd Koninkrijk omhoog moeten, omdat dit een boost zou kunnen geven aan de door een crisis getroffen staalindustrie. Ik lees het in een digitale krant uit Wales (knippen hoeft niet meer). Opmerkelijk is wel de visie van Labour parlementariër Stephen Doughty. Volgens hem zou het helpen als meer Brits staal zou worden verwerkt in Britse wapens. Beide missen een paar principiële punten.
Meer investeren in wapens leidt tot meer export – de bijkomende problemen staan dagelijks in de krant – en daarnaast tot binnenlandse effecten van korte of lange duur. Die duur en intensiteit hangt af van de wijze en het volume van de investeringen. Maar meer wapens met meer Brits staal zorgt er voor dat de smeltovens kunnen branden en de plaatwalsserij aan het werk. De investeringen komen wel uit de overheidskas die voor van alles-en-nog-wat wordt gesloten. Net als in Nederland staat bijvoorbeeld ook in het Verenigd Koninkrijk de thuiszorg onder druk. De kans bestaat bovendien dat die wapens worden gebruikt voor oorlog en/of onderdrukking. Dat moet voor socialisten toch een gruwel zijn?
Toen ik het bericht uit Wales had gelezen kon ik het niet laten om er een klein gedichtje over te maken.
Militair keynesianisme
Staalindustrie zou geholpen zijn
bij verhoogde wapenproductie
stond in een krant uit Wales
Hij die daarover dacht
zou die hem lezen?
onzinnige gedachte
hij is niet boven
hij is verdwenen
toch zit hij
via een economisch begrip
weer even in mijn hoofd
Maar Shipbuilding – uitgekomen net na de Falkland/Malvina's oorlog – blijft toch de echte parel als het gaat om dit verschijnsel. Omdat het een feestdag is ook die tekst (zie beneden voor link naar de youtube). Geniet ervan dat empathie en scherpe kritiek in één liedje samen kunnen gaan. Je kan ook voor de versie van Elvis Costello kiezen.
Shipbuilding
Is it worth it?
A new winter coat
And shoes for the wife
And a bicycle
On the boy's birthday
It's just a rumour
That was spread around town
By the women and children
Soon we'll be shipbuilding
Well, I ask you
The boy said, "Dad
They're going to take me to task
But I'll be home by Christmas"
It's just a rumour
That was spread around town
Somebody said
That someone got filled in
For saying that people get killed
In the results of their shipbuilding
With all the will in the world
Diving for dear life
When we could be diving for pearls
It's just a rumour
That was spread around town
A telegram for a picture postcard
Within weeks
They'll be reopening the shipyard
And notifying the next of kin once again
It's all we're skilled in
We will be shipbuilding
With all the will in the world
Diving for dear life
When we could be diving for pearls
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
Alle boeken van bekenden lezen gaat niet. Dit bestelde ik en kreeg het zonder rekening; “komt later.” Mooie voorkant met vosjes. Titel: Wit zand. Ik ben een romanticus en zag de golven erop aan spoelen. Nee, een leeg strand doemde in mijn hoofd op. Maar het werd de bodem ingeslagen toen ik het boek ging lezen. Niet eens de bodem van een vogelkooi vol schelpenzand. Het ging over cocaïne en drugsgeld. Een malafide uitgeverij, schietpartijen in Antwerpen en in een mooi Italiaans klooster op een berg. Het ging over de kwetsbaarheid van schrijvers. Dat is dan wel weer een mooi romantisch thema. Het ging zomaar in een zijlijn over het paar Stan van Houcke en Heikelien Verrijn Stuart. Ik ken ze van de radio toen ik net in Amsterdam woonde. Af-en-toe een losse opmerking die je weinig hoort, maar ook tussen mijn gedachten zit; Bende van Nijvel en Strategie van de Spanning bijvoorbeeld. Een boekje uit linkse hoek: dat lees je en dat is niet eens onplezierig.
