Biutiful

“Papa hoe schrijf je beautiful?”
“Zoals je het zegt.”

Het woord komt groot op een tekening te staan en is de titel van een film. Die film is mooi, maar ook rauw en hard en soms opzettelijk foeilelijk. Hij is gemaakt door Alejandro González Iñárritu die al eerder liet zien dat keiharde beelden toch prachtig kunnen zijn.

De hoofdpersoon is vader van twee kinderen in Barcelona, de ex van een manisch depressieve partner, hij bemiddelt in en voor illegalen, praat met de doden en is terminaal kanker patiënt. Het lijkt wat veel. De hoofdpersoon blijft er vreemd genoeg en heel knap wel sympathiek bij overkomen. Het verhaal overschreeuwt zichzelf als ook nog vijfentwintig chinezen door zijn schuld omkomen en de oproer politie met een buitengewoon heftige actie op de Ramblas Afrikaanse handelaars in prullaria te lijf gaat. Ook zonder overdrijving is het misbruik en uitbuiting duidelijk.

De film vertelt niet alleen een verhaal. De beelden zijn meer dan plaatjes. Ze hebben hun eigen kracht. Zoals bij Amores Perros, een eerdere film van Iñárritu, is de ongelikte sfeer voelbaar. Je knalt een wereld in die onplezierig is. De regisseur zoekt naar manieren om de mogelijkheden van het medium film uit te buiten. Zijn wijze van vertellen laat bijvoorbeeld heel indringend zien wat gekheid is. Die gekheid wordt met een camera weergegeven. Stress met beelden en geluid, het bijt zich naar binnen. De sferen waren wel overtuigend.

Overtuigend waren ook de acteurs. De volwassenen, maar ook de twee kinderen. De gekheid, het geweld, de ruzies werden soms afgewisseld met liefelijkheid aan de eettafel. Niet de dode Chinezen maar het pijnlijke urineren en de ellende in huislijke kring raakten me het hardst. Wederom een pracht film.