Het lijkt stoerder dan het is. Het duurt even voordat de ketting strak staat. Hij ligt slap op de bodem van de Holendrecht. Dat betekent flink draaien, maar kracht heb je nagenoeg niet nodig om aan de overkant te komen. Het is een prachtig systeem. Er is niemand voor nodig. Je kan met een flinke ploeg fietsers over en de kosten van de Koet zijn beperkt tot het onderhoud. Het personeel dat ben je zelf. Het kan vanwege de veiligheid niet op druk bevaren kanalen en rivieren, maar op veel plaatsen zou het een uitkomst zijn.
Via de Holendrecht, Winkel en Waver reed ik weer naar de Amstel. Bij Nessersluis nam ik het volgende pontje. Dit maal wel met een veerman. “Kan het veer van deze bijdragen betaald worden?,” vroeg ik terwijl ik mijn 35 cent voor de overtocht betaalde. “Ja hoor het is genoeg voor ons loon. Er gaan dagelijks 250 auto’s mee.” Op het bord had ik kunnen zien dat die een hele euro voor het overtochtje moeten betalen. “De gemeente zorgt verder voor het onderhoud.”
Dat is twee maal goed geregeld. Het eerste systeem kan bij gratie van een rustig riviertje met weinig kwajongens en scheepvaart. Het tweede pontveer spint er garen bij dat het in een druk bevolkt gebied ligt aan de rand van een prachtig polderlandschap en over de Amstel - een populaire rivier - vaart.
Of het pontje bij café Klein Kalfje het nog deed weet ik niet. Het leek er niet op, maar ik ben gewoon doorgereden zonder te kijken en fietste langs de Amstel tot in het centrum van de stad. Een kilo jasmijn thee gehaald bij Dun Yong op de Nieuwmarkt en weer naar huis een paar pontjes verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten