Donker en licht

De zon gaat onder als ik Harderwijk verlaat. De ijsbaan is bedekt met een dun laagje. Nog ruim tachtig kilometer voor ik thuis ben. Het eerste stuk loopt tussen het Wolderwijd en Nuldernauw aan de ene en de A28 aan de andere kant. Het is nog niet donker maar de rode en witte lichtjes van de avondspits trekken al wel strepen door het landschap.

Bijna donker is het als ik de Zeedijk bereik. Op het water zie ik stipjes. Ze liggen als grote vloten bij elkaar. Mhehk mek Mhe-u-ehk. Kuifeenden vermoed ik. Verder hoor ik grote groepen ganzen. Steeds meer komen er bij. Ze gaan over mijn hoofd als zwarte silhouetten. Was ik een fotograaf ik zou stoppen en de mooiste vlucht vastleggen. Verder een paar wilde eenden en het geluid van een meerkoet. Dit vind ik een event, een gebeurtenis met kracht.

Toch fiets ik door want het is niet alleen donker het vriest ook. Aan de overkant van het Nuldernauw loopt een mooi fietspad. Het is dit jaar vernieuwd. Voorheen was het harde grond met strooisel. Of ik er zonder die opknapbeurt ook overheen zou zijn gegaan? Nu zie ik er af en toe een konijn wegschieten. Een keer schrik ik net zo erg als hij of zij.

Door de bomen heen zie ik lichten branden. Bij daglicht zie ik daar geen huis, werkplaats of optrekje. In het donker zie je blijkbaar meer. Het licht van tegenliggende auto’s maakt me blind. Soms moet ik stoppen omdat ik niets meer zie. Een keer mis ik zelfs een afslag.

Bij Huizen is mijn route afgesloten door een enorm bouwterrein. Er omheen.  Er zit niets anders op. Even later besluit ik toch niets te eten aan het water, zoals ik vooraf had bedacht. In het donker is het tentje aan de Huizense promenade weinig uitnodigend.  

Dan komt het donkerste stuk. Tussen de Wolfskamer en Valkeveen. Er is geen licht en het fietspad is smal en gaat heuvel op en af. Een deel gaat over een smal kronkelpaadje door het bos. Ik zie niet veel en rijd toch maar één keer langs de verkeerde kant van een boom het bos in. Als dat achter de rug is, ben ik al bijna onder de A1 door en is de verdere route een peulenschil.  

Onderweg zag ik veel stukken van het wegdek gaan glimmen onder het licht van mijn lamp. Soms ging het om nieuw en glad asfalt andere keren om bevroren plassen. Mijn favoriete route van Muiden naar Amsterdam loopt over de Diemerzeedijk en langs IJburg. Te veel kans op glibber daar; ik doe het niet.

Bijna tot in Amsterdam veel water, veel riet en veel vogels. Het is rond etenstijd, koud en stil buiten en zo hoor ik ze snateren, piepen en kwaken in het donker en zie er geen.