Vooruit!

Het zou een zware tocht worden vandaag. De trein naar Amersfoort spoort door het Naardermeer. Het is één van die plekken waar ik vrijwel altijd naar buiten kijk. Op de fiets kom ik er regelmatig langs. Er doorheen dat is het voorrecht van de trein en wandelaar. Er ligt ijs op de plassen vandaag.

Op de fietsrouteplanner heb ik een route uitgezet*: van Zwolle naar Amsterdam. Anders dan anders. Deze keer niet aan de IJsselmeerzijde van de A28, maar tussen die weg en de A50 in naar het zuiden.

Mijn tocht gaat vrijwel helemaal door de bossen en ik merk er niet veel van de kou. De bomen vangen de wind en door het trappen word ik warm. Mijn achterwiel is aan vervanging toe en daardoor voelt het wel alsof ik de hele tijd bergop ga.

Als ik in Zwolle het station uit kom moet ik naar knooppunt 17 en wordt de stad uit gevoerd. Het is niet de kortste weg naar de brug over de IJssel, maar de korte route is niet altijd de beste. Nu ga ik fijn een stuk langs de IJssel.

Ik zie een postbode op zijn fiets over een dijkje in de volgelopen uiterwaarden naar een boerderij fietsen. ’t Ziet er rustig uit. Op Google maps is wat nu water is, geheel groen van het gras. De boerderij ligt droog. Het pontje richting Hattem vaart niet in deze tijd van het jaar. Ik kom toch in het plaatsje via de IJsselbrug.


Grotere kaart weergeven

Daar begint een tocht langs een heideveld, waar ik weinig van zie, en ook langs provinciale wegen. Af en toe wordt de route van de autoweg afgevoerd en kom ik er na een bocht toch weer op terecht. Als ik dan de weg weer zie voel ik me genept. Fietsen met een grote weg als leidraad, iets in mij verzet zich daar tegen. Het stuk tussen knooppunten 87 en 96 maakt alles toch goed.

Op de Veluwe besluit ik niet via Harderwijk naar Amsterdam te gaan, zoals ik van plan was, maar onder Ermelo en Putten door richting Amersfoort om daar de trein te nemen. De tocht gaat over het Hulshorsterzand en hoewel ik verder wil maak ik toch snel een foto van een eenzaam boompje. Vooruit, maar wel over je schouder en om je heen kijken. Verder komen, maar ook stomweg genieten.

Het fietsen schiet niet op. Mijn achterwiel ratelt. De ketting beter spannen heeft niet geholpen. Zwoegen is het. De stukken door de stille bossen zijn bijzonder. Als de zon onder is raak mijn oriëntatiegevoel kwijt. Ik trap door en door. In het donker kom ik twee keer langs Garderen. Het huisje in Het Speuld waar ik ooit een korte vakantie vierde met mijn partner staat er nog met een bordje ervoor. Het is nog steeds te huur. Een afslag naar Apeldoorn - waarheen ik besluit te rijden - mis ik. Uiteindelijk wordt het de trein in Putten waarmee ik weer naar huis rijd.

Zandkastelen

Dit is mijn eerste fietsblog hier. Ik schreef er al veel en zal er zeker een aantal overzetten naar Zandkastelen.

* Knooppunten: 17 – 16 – 77 – 59 – 58 – 60 – 56 – 54 – 54 – 84 – 89 – 88 – 87 (mooi stuk) – 96 – 30 – 19 – 18 – 29 – 13 – 83 – 82 (daar ging ik anders) – 81 – 80 – 97 – 1