bij een crematie

verdriet op de voorste rijen
Tempo-zakdoekjes deppen
tranen, ook in mijn ogen
ze prikken en zoeken zich een weg

de man die stierf hem kende ik
nauwelijks beter dan de velen
die dagelijks sterven

Waarom dan die waterlanders?

is verdriet besmettelijk
komt het door het plotselinge van de dood
een ongeluk, in coma, stekker eruit, punt

zijn het de doden van eerder waaraan ik denk
verbeeld ik me dat ik zelf stierf
of een goed contact

De druppels biggelen en een brok sluit mijn keel.

een dag later zit ik in de zon
kijk naar de zee
mensen die surfen, spelen en zwemmen
het verdriet voorbij

zo jong nog
Hij laat veel toekomst achter.


Zandkastelen

(tekst en beeld)