Een dag met het wad

Huid

De zee is alleen voor mij. Hij ligt stil naast de zwarte geasfalteerde dijk. Alleen meeuwen, bergeenden, een enkele strandloper en scholekster maken geluid. De zon staat al de hele dag aan de hemel en de wind waait zacht in mijn rug. Ik trap. Met plezier fiets ik en drink de dikke zoete schoonheid om me heen. Mijn huid roept dat ze gestreeld wil worden. Ik trap door.

Kokosmakronen

Vanmiddag twee kokosgerechten bereid.

Eerst met mijn zoon kokosmakronen gebakken.

Ingrediënten:
twee eiwitten
100 gram suiker
150 gram gemalen kokos
de rasp van van de schil van een halve citroen

Klop de eiwitten stijf met de suiker. Spatel kokos met citroen rasp erdoor. Schep het beslag met twee dessertlepels op eetpapier/ouwel. Bak de koeken in 40 minuten lichtbruin en krokant in het midden van een voorverwarmde oven op 150 °C. Laat ze op de bakplaat afkoelen. Breek de stukjes uitstekende ouwel af.

Voor het avondeten maakte ik kokossoep met mie. Fruit een ui, gooi er een blikje kokosmelk bij. Vervolgens kip (of later tofoe), wortels, sperciebonen, wortels, of andere groenten naar smaak, sambal, gember in de pan. Als het gaar is de al gaargekookte mie (woknoedels) erbij. Met stokjes en porceleinen lepel van de chinees.

Dwaalplannen

“Maak geen plannen en volg zeker niet klakkeloos die van anderen; de geschiedenis overvalt je toch wel, óf niet,” dat lijkt het motto van De Beren Los, het eerste boek van John Irving en de laatste roman die ik las. Mogelijk is dat boek de reden dat ik nu al twee keer op de bonnefooi op mijn fiets ben gestapt. Al paste dit soort gedrag ook al bij me voordat ik het boek las.

Vorige week vrijdag wist ik wel waar ik naartoe wilde gaan. Gisteren was dat pas na een kilometer of zeven. Ik zat toen al op de verkeerde route, maar dacht met behulp van de zon wel weer goed uit te komen. Maar tussen een mooi idee liggen sloten en plassen en andere bezwaren. Zeker als je de Purmer en Wormer moet passeren kan je niet op goed geluk rijden. Ringvaarten zonder bruggen dwingen je te kiezen tussen links en rechts, terwijl je volgens de zon bijvoorbeeld schuinrechts moet. En alsof dat nog niet genoeg is zijn er de sloten die je ook binnen de polders de 'pas' afsnijden. Een kaart met daarop water, pontjes en bruggen is dan een betere gids dan de zon.

Ook in het boek van Irving bleek het niet maken van plannen een moeilijke, om niet te zeggen onmogelijke, opgave. Het plannen zit in onze aard. Het is misschien minder romantisch dan het bandeloos volgen van de schoonheid van de zon, maar leidt wel ergens naartoe; niet altijd kan 'onderweg' de bestemming zijn. De zon bracht me wel op de mooiste plaatsen. Plekken die ik gemist zou hebben met een bekende route. Dwalen met een grof plan bevalt me wel, maar toen ik uiteindelijk weer op een bekende route kwam had ik zoveel tijd verloren dat het plan dat ik na zeven kilometer maakte in de soep was gelopen. Die bestemming was niet meer te halen.

Wat me vervolgens bezielde om impulsief via Enkhuizen naar het Noorden te rijden weet ik niet precies. Het stadje had wel een rol gespeeld in mijn zoektocht naar een bestemming. Nu reed ik een flink eind om, een blik op de kaart maakt meteen duidelijk dat dit bijna onvermijdelijk is als je via het VOC-bolwerk rijdt. Ook dit deel van de tocht bracht me wel op plaatsen waar ik nog niet eerder geweest was.

Ook bij fietsenmaker Bijl, waar ik vroeg of hij mijn vastgedraaide trapper wilde losdraaien als ik bij hem nieuwe kocht. Eerst kreeg ik te horen dat het nauwelijks mogelijk is trappers los te krijgen en vervolgens het advies hem eerst een nacht in de olie te zetten. Toen ik na deze opmerking wegging was hij erg verbaasd. Een fietsenmaker is geen diplomaat, maar dit was wel een grote knurft. Een stukje verderop in Onderdijk kreeg ik bij fietsenmakerij en -verhuur Lakkie een extra lange sleutel vijftien en draaide met veel moeite en kracht mijn kapotte rechter trapper eraf en zette er een nieuwe op. De linker - je koopt een paar - gaf ik aan de fietsenmaker.

Voor Harlingen zag ik de zon mooi ondergaan over het water. Op het wad liepen meer lepelaars dan ik ooit bij elkaar zag. Het was zo mooi en onbegrijpbaar groots dat het me ontroerde. Voldaan ging ik na mijn dwaaltocht met de trein naar huis.