't Wad en de dijk

De eerste lepelaar van dit jaar zie ik in een sloot niet ver van Anna Pauwlona. Later op de dag zal ik er bij de Waddendijk nog een zien. Hij zwaait met zijn snavel.

De wijdsheid van het landschap in Noord-Holland laat me voelen dat ik wil werken. Lekker makkelijk gedacht; ik zit in het zadel en heb nog een flink stuk voor de wielen. Omkeren doe ik niet. De zon schijnt.

Langzaam aan krijg ik wat meer inzicht in de grote lijnen van mijn leven. Dat is prettig want als een los element rondzweven is onplezierig. De stilte en ruimte geven de rust die ik nodig heb om een stap verder in mijn denken te zetten. Er blijft voorlopig nog genoeg om op te ruimen.

Noordoostelijk van het Amstelmeer gaat het landschap glooien. Je rijdt na De Haukes een andere wereld in. Een wereld die al bestond voor de drooglegging van de Wieringermeer. Opeens ben je van betrekkelijk nieuw in oud landschap; op een 150.000 jaar oude stuwwal. Er is De Hoelm, waar een begraven vikingschat is gevonden. Er zijn oude boerderijen en dijken. Het dorp Hyppolytushoef wordt al genoemd in de 14e eeuw. Hier ben ik nog nooit geweest. Ik blijk een route uitgezet te hebben die grotendeels overeenkomt met de LF-10a.

De bomen zijn nog kaal. Dat vind ik niet erg; uitgekeken ben ik nog niet op de kale takken. Vooral als ze afsteken tegen een hel blauwe hemel kan ik er van genieten. Het is fijn dat de lente er aan komt, maar ik smacht er niet naar, zoals vorige jaren.

Als ik zo'n twintig kilometer over de afsluitdijk heb gefietst ga ik over de dijk om naar de Waddenzee te kijken. De auto's en dode vogels worden me even teveel. Bovendien moet ik eten en drinken. De tocht ging minder snel dan ik gepland had. De stop komt daarom niet op het stuk tussen Zürich en Harlingen, langs de buitendijk. Als ik daar later aankom probeer ik te zien of het eb of vloed is. Ik hoop op eb want dat maakt van de Waddenzee een echte Waddenzee. En ik krijg mijn zin. Niet dat ik anders niet had genoten.

Voor mijn gevoel ga ik kris-kras door Harlingen. Opeens ben ik dan weer bij de dijk en ga langs een gasbehandelingsstation. Nog uren zal ik langs de dijk fietsen, vooral aan zeezijde, maar bij stilte gebieden aan de landzijde. Op een stuk buitendijkse gronden zitten duizenden canadese ganzen. Enorme vluchten verplaatsen zich langs de waterrand naar een ander stuk grond. Als grote wolken komen ze langs vliegen met hun prachtige zwart-witte vlucht. Het juiste woord: magnifiek of indrukwekkend? Ik kan niet kiezen en houd het op beide.

Alleen de laatste dertig kilometer vanaf Wierum - met zijn mooie kerkje - naar Buitenpost fiets ik landinwaarts. Ook dan is de dijk als groene streep nog lang in de verte te zien. De zon gaat met flarden wolken ervoor onder vlak voor ik bij het station ben. Nog voor het donker kom ik aan.

foto's gemaakt op 29 maart 2011