Het is zo’n dag dat je thuis wil blijven. Het KNMI gaf donderdag al een windwaarschuwing en een veertig procent regenkans. Maar met wind mee, een nieuwe ketting en achterwiel moet het kunnen. Het duurde wel even voordat ik vrijdag de moed vond te gaan.
Al snel een eerste verrassing: tussen Amsterdam-IJburg en Muiden ligt een nieuw fietspad. De eerste ben ik niet die er overheen rijd. Er zijn verse en oudere fietssporen, getrokken met de modder en schapenpoep die op het pad ligt. Tijdenlang werd er gewerkt. Nu was het hek weg. Wel zijn er nog mannen bezig. Ook kabels gaan er de grond in; de digitale snelweg en langzaamverkeer gaan samen. En ze hebben er beide baat bij.
Grotere kaart weergeven
Het eerste stukje loopt aan de landzijde onder de Diemerzeedijk. Later fiets ik er bovenop. Meteen een mooi uitzicht over het IJmeer. In het midden ligt een vlot met een kinderhut of woning van een zonderling er op. Rechts ligt Muiden Chemie. De voormalige kruitfabriek heb ik nog nooit van die zijde gezien. Aan de linker kant water zo ver je kan kijken. En in dat water het eiland Pampus. Ik, de fietser, doe er even niet toe. Wel wat hij ziet. Dit nieuwe pad maakt mijn dag gelijk al goed. In mijn hoofd ook vergezichten.
Het zet de toon voor vandaag. De vele bouwprojecten langs de route kunnen de pret niet meer drukken. Er hangt een boom over het pad. Maakt niet uit. Huizen maakt het wel heel bont door fietsers kilometers om te laten rijden. Een smal fietspad langs het water – deel van een zogenaamde Lange afstands Fietroute (LF 23) - werd afgezet. De bestemingplannenmaker-van-dienst heeft geen oog voor fietsers of maakt van meet af aan duidelijk dat de grond aan het water meer opbrengt als ze verkocht wordt. Ik moet het eens uitzoeken, maar vandaag geen gemier op de vierkante meter.
De tocht gaat aan de Flevo-zijde langs de randmeren. Pas in Elburg zal ik weer naar het oude land oversteken. Water stuift over het pad langs Gooimeer, Eemmeer en Wolderwijd. De zijwind is nauwelijks te doen. Pas ter hoogte van Nijkerk begint de draai naar het Noorden en heb ik de wind in de rug. Zo kom ik waar ik zijn wil.
Het maximum vandaag is 43 km op het vlakke. Tegenliggende scholieren zwoegen naar huis en er zijn er ook afgestapt. De kuifveren van de kuifeenden wapperen in de wind. Een vloot zwanen duwt de borst vooruit door de golven. Ik zie mijn eerste kievit van dit jaar. Het maakt me blij - net als de eerste zwaluw dat later zal doen.
De wind waait ook mijn hoofd fris. Niet leeg. Er broeit iets. Dat boompje dichtbij, die vogel met zijn lichte kop die opvliegt als ik langs fiets (waarschijnlijk een nonnetje), de man die keek alsof de hele wereld kon barsten en toch blij keek toen ik hem groette, mijn eigen hoofd waar ik steeds minder van begrijp, de vogels, de zwammen, bomen en stadjes hebben evenveel waarde als de verten die ik wil zien. Maar nu zie ik over 't water en de bomen verderop de zandruggen van de Veluwe liggen.
