Kraplap

traditie

“Liever geen foto; ik heb mijn kraplap niet om,” zegt een vrouw in Spakenburg. “Elders in het dorp vindt u ze wel.” Al eerder zag ik twee dames in vol ornaat in een nieuwbouwwijkje. Vreemd contrast. “Ik krijg hem ook bijna niet meer aan,” vervolgt de vrouw, “de armen willen niet meer,” en de thuiszorg heeft minder tijd voor dergelijke bewerkelijke kleding. Ik rijd door en hoor het 'grutto, grutto' in de lucht.

In Muiden eet ik een hap en lees De Telegraaf. De krant gebruikt de voorpagina en een hele binnenpagina om op te roepen meer aan Defensie te besteden om zo in staat te zijn Putin een halt toe te roepen. Die positie is voor de krant ook een traditie, een goede rechtse zelfs. Het is toch niet zo dat de wapenwedloop in de Koude Oorlog inlijving van Oost-Europese staten heeft voorkomen, vraag ik me bij een broodje kroket af. Die oorlogen werden toch juist buiten Europa uitgevochten: Korea, Chili, Ethiopië, noem maar op.

Deze week las ik in Defense News: “I think my own judgment is that it is unlikely that any realistic change in level of defense spending in Europe would have made a difference to Putin’s calculus over these events.” Aan het woord was de Britse minister van Defensie Philip Hammond. Het lijkt me gezonder dan de traditionele reflex: meer militaire uitgaven. Zo mijmerend fiets ik tussen de lammetjes door weer naar huis.

Geniet

The ships roling by

Geniet van de zon op het water en je kale kruin. Van de regenbui die over zee aan komt waaien en die jij net mee pikt. Geniet van de hagelstenen en de regenboog. Van de sneeuwroem, de brem en hyacinten op het land en in de berm. Geniet van de plevieren, scholeksters, meeuwen en de roep van een buizerd boven de bomen. Geniet van de schepen op zee, zelfs als ze van de fraaie Hondsbossche een strand maken. Geniet van de dubbele espresso.

Gelukkig fiets je aan de goede kant van het kanaal en raak je niet verstrikt in veiligheidsmaatregelen die het land op zijn kop zetten. Zo erg zelfs dat er op zondag alleen in Alkmaar gevoetbald kan worden. Kijk even niet naar de kernreactor die je ziet achter platgewaaide boompjes voorbij Petten.

Verkiezingen

Door het verdwenen water van de Haarlemmermeer gaat een groot deel van de fietstocht. Nederland bereidt zich voor op de komende gemeenteraadsverkiezingen zie ik aan de posters langs de weg. “Geef een signaal, stem lokaal” aldus de HAP. “Doe wat werkt” allitereert het CDA. “Dienend betrokken,” zijn de samenwerkende Christenen van CU en SGP en bij het dienen gaat het dan vermoedelijk om God den Heer. D'66 de partij van de redelijke inhoud zegt alleen “Meer.” PvdA en VVD vinden alleen het logo voldoende. Sociaal Rechts (sic!) pakt ook fraude en onrecht aan en maakt van de verkiezingen een klucht.

Het stukje Nederland waar ik fiets is drooggelegd. Er wordt geboerd, gewoond, geleerd, gevreeën, gegeten, geluierd en gewerkt. Nederland is hier gemaakt. Maar de slogans laten niets van die visie en daadkracht zien.

Deze week bezocht ik een toneelstuk over en met de kleinzoon van Marcus Bakker (“de beul van Paul de Groot,” CPN). “Wat kunnen we nu nog,” vroeg die zich staande op een tafel af. Hij kwam met analyseren, uitdragen, maar allereerst visie hebben over waar je naar toe wilt. De utopie om richting te geven. Die visie wil ik zien op de borden waarmee het land is volgehangen. Gelukkig weet ik al waarop ik in Amsterdam wil stemmen.

Vrouwendag

nog steeds nodig

Op het station van Heerenveen waren  maar twee kranten te koop; het Dagblad van het Noorden en het Friesch Dagblad. Ik kocht de eerste. Ergens achterin is het buitenland weggestopt. De Oekraïne, vermeende Iraanse export van wapens – van Syrische makelij – naar Gaza en het versoepelen van Zwitserse wapenexportregels. Dat laatste betekent dat niet langer alle wapenexport naar landen die de mensenrechten schenden verboden is, maar alleen van wapens die daadwerkelijk ingezet kunnen worden bij die schendingen. Kortom zoals Nederland het doet, maar die opmerking ontbreekt in het artikel.

Verder lees ik over Haagse escortebureaus die al de eerste reserveringen binnen hebben voor diplomaten die naar de nucleaire top komen. Deze week stonden de kranten sowieso vol met redenen waarom feminisme nog steeds nodig is. In Defensiebladen werden vrouwen uit de wapenindustrie geïnterviewd, wat mij weer duidelijk maakte dat feminisme en vrouwen-aan-de-top geen synoniemen zijn. Ik bedenk me dat het dit jaar voor het eerst sinds jaren is dat ik geen stukje voor vrouwendag heb geschreven.