Verkiezingen

Door het verdwenen water van de Haarlemmermeer gaat een groot deel van de fietstocht. Nederland bereidt zich voor op de komende gemeenteraadsverkiezingen zie ik aan de posters langs de weg. “Geef een signaal, stem lokaal” aldus de HAP. “Doe wat werkt” allitereert het CDA. “Dienend betrokken,” zijn de samenwerkende Christenen van CU en SGP en bij het dienen gaat het dan vermoedelijk om God den Heer. D'66 de partij van de redelijke inhoud zegt alleen “Meer.” PvdA en VVD vinden alleen het logo voldoende. Sociaal Rechts (sic!) pakt ook fraude en onrecht aan en maakt van de verkiezingen een klucht.

Het stukje Nederland waar ik fiets is drooggelegd. Er wordt geboerd, gewoond, geleerd, gevreeën, gegeten, geluierd en gewerkt. Nederland is hier gemaakt. Maar de slogans laten niets van die visie en daadkracht zien.

Deze week bezocht ik een toneelstuk over en met de kleinzoon van Marcus Bakker (“de beul van Paul de Groot,” CPN). “Wat kunnen we nu nog,” vroeg die zich staande op een tafel af. Hij kwam met analyseren, uitdragen, maar allereerst visie hebben over waar je naar toe wilt. De utopie om richting te geven. Die visie wil ik zien op de borden waarmee het land is volgehangen. Gelukkig weet ik al waarop ik in Amsterdam wil stemmen.

Voetballen en interviewen

Bron illustratie: http://socialplayer.omroep.nl/radio/1

“Dat was een goed interview,” hoorde ik mezelf denken. Ik bedoelde dat de geïnterviewde het goed had gedaan. Dat was Emile Roemer. Die had mijn sympathie en redde het tegen Sven Kockelman op Radio1 uitstekend: het verhaal kwam goed naar voren en de vragen werden met de juiste toon en richting beantwoord. Kortom prima.

Sympathie is mooi, maar een interview is geen voetbalwedstrijd. Kijken naar voetbal doe ik het liefst met voorkeur voor één van beide partijen. (Dat kan tegenwoordig zelfs Bayern zijn.) De tegenover elkaar liggende delen van het veld bekijk ik anders; ik zie het gevaar aan de ene en de mogelijkheden aan de andere kant van het veld. Het is maar een spelletje en een escape uit de realiteit. Niet iets om je druk over te maken.

Bij het interview ging het wel om een belangrijke kwestie. Dat wil zeggen om de landelijke politieke verhoudingen. Dat is ernst, meer dan om het echie. Het uitgangspunt voor het vraaggesprek was dat Diederik Samson in Elsevier een voorkeur uitsprak voor de SP. D'66 en GroenLinks werden door hem weggezet als partijen die het Kunduz-Lente-Wandelgangenakkoord steunen en daarmee de rechtse lijn van de laatste jaren.* Anderzijds was ook het meningsverschil tussen SP en PvdA over Europa onderwerp van het interview.

Fijn dat Roemer het in dat interview goed deed. Maar was het interview zelf daarmee goed? Ook al wint de ploeg van mijn voorkeur dan nog kan de wedstrijd het aanzien niet waard zijn. Hoe deed Kockelman het eigenlijk? Zat hij alleen te zoeken naar uitspraken goed voor quotes voor het journaal en voorpagina's van de kranten? Of haalde hij er echt iets nieuws uit? Duidde hij de positie van de partij voor de luisteraar? Wist hij niet dat Samson zijn woorden al weer half had ingeslikt of paste dat niet binnen de opzet?

Uit het gesprek met Roemer kwam de beoogde coalitie van de SP-voorman naar voren. Dat is een coalitie van SP, PvdA, CDA en GroenLinks. De PVV werd vrijwel helemaal uitgesloten. Dat is duidelijkheid. Maar hoe de PvdA en SP verder moeten met Europa dat bleef liggen. Welk idee wil de SP overeind houden als het gaat om Europa? Hoe moet dat lukken in de beoogde coalitie, waar het nog zwaarder zal liggen? "Bent u tegen Europa?" had hij kunnen vragen. Het antwoord zou ontkennend zijn. Enige suggesties voor vervolgvragen: "Maar hoe komt het dan dat iedereen dat denkt?", "Kan Europa wel socialer en menselijker?" Dat zijn de moeilijke vragen voor Roemer en daarom boeiend.

Blijkbaar is Europa een minder aantrekkelijk onderwerp dan de dans om de poppetjes. De wedstrijd had mooier gekund, maar mijn partij had gewonnen. Voortaan iets kritischer luisteren.

* Niet alleen dat ook niet geloven wat je hoort. Er wordt slordig gelezen en veel nagepraat. Joop haalt de tekst van het interview zelf aan, maar ook weer niet volledig. Wat een bende.

Fietsen op de dag van de verkiezingen

Het wordt een mooie dag. Voor mij was dat reden om gisteren wat harder door te werken en vandaag de fiets te nemen. Met de wind grotendeels in de rug ga ik vanuit Steenwijk naar huis.

“Het was erg stil tijdens het stemmen,” zegt een dame van tegen de zeventig naast me in de trein tegen haar vriendin. Ook daar waar ik stemde was het niet druk vroeg in de ochtend. De andere gelijktijdige stemmer kende ik. Maar dat zegt weinig over de opkomst de rest van de dag.

Voor het eerst in mijn leven werd het PvdA. Ooit begon ik als beroeps militair met de VVD. Daarna werd het EVP, PSO, SAP, SP en nu dus de sociaal democraten van Cohen en neo-liberalen als Van der Ploeg en Vermeend. Het voelt niet echt lekker.

We hadden de lijst met kandidaten niet gekregen. Ik zag hem pas tussen de schotjes van lawaai-bomen-hout in het stemlokaal. De partij van mijn keuze was iets vergeten. Er was geen Turkse of Arabische naam te bekennen. Een witte lijst is niet mijn lijst. Hoezeer ik het met de standpunten ook eens kan zijn. Eén op de zes bewoners in Noord-Holland is van niet-Westerse afkomst, dat moet je toch op zijn minst een beetje terugzien.

‘Vergeten’ is een positieve benadering. Ook bij de stadsdeelraad verkiezingen moest ik uitwijken. Meer dan de helft van de 130.000 bewoners hier is van allochtone afkomst. Er stond er niet één op de lijst. De kleur van zo'n lijst zegt wat over je positie in de samenleving. "Eén land, één samenleving!" stond op een foldertje dat ik kreeg van de nr. 4 op de lijst voor Provinciale Staten verkiezingen in Noord-Holland. Nu de praktijk nog.


Grotere kaart weergeven

In Jonen eet ik mijn boterham. Het is nog steeds niet per auto bereikbaar. Wel met een pontje, lopend of met de fiets. Heerlijk, wat een rust; Vogels en riet. Vervolgens zie ik zestig kilometer lang ook bijna niemand.

De zon schijnt. Het wordt een mooie dag.

---

De riet en water tocht, zoals ik hem kan noemen. Het eerste stuk deed ik met de knooppunten: Begin NS-station Steenwijk naar 31 (goed opletten), 39, 62 (Giethoorn), 60, 53, 52 (leuk zelfbedieningspontje in Jonen), 51, 75, 74, 73 (Vollenhove), 80 (brug over Kadoelen). Tot daar 32 km. De ruim 100 km die volgde ging via wegen die ik al kende langs Ketelmeer, IJsselmeer, Markermeer/Oostvaarderplassen en Amsterdam-Rijnkanaal.