Aanmoediging

HUP

Met grote letters staat steeds opnieuw op de weg:

HUP
DAAN
SHARON

Ik kreeg zelf net een staartje van een gigantische bui op mijn kale schedel. "Het wordt wel weer mooi," zei ik in stilte. Het is net droog als ik voor Almere de eerste aanmoedigingen voor Daan en Sharon zie. Het gaat zo'n 12 á 13 kilometer door.

Daar heeft iemand veel tijd in gestoken. Daan en Sharon maar rennen of fietsen (ik gok een triatlon, het is er 't gebied voor) en die onbekende maar steeds die tekst kalken. Waarom staat er de laatste keer alleen nog:

HUP
SHARON

Ging zij door terwijl Daan af moest haken? Was de verf op?
Zou het geholpen hebben? Mooi zo'n naamloze helper op de achtergrond. 

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.

Gedichtendag 2013 bijdrage

trillend


voor het slapen de radio aan
geluid geordend in de tijd
de noten passen bij mijn denken
muziek van Nicholas Maw

overdag kwam de gore waarheid
uit de zijlijn van een oorlog op me af
wegkijken is de eerste reactie
als wandaden zo groot zijn
niet meer te bevatten
niet meer aan te zien

voor het slapen de oren open
en dan hoor ik die viool
die huppelt trillend door de nacht
klanken gemaakt door mensen


martin broek


Muziek Vioolconcert (1993) Nicholas Maw

zinderend

Wit

Sporen trek ik door de sneeuw of ga door die van anderen. Zinderend wit en overweldigend is het landschap. Verlaten? Nee. Er zijn opvallende lijnen, vlekken en stippen. Slootjes, boerderijen, merels en kraaien, hekjes, dijken en razende snelwegen zijn nog beter zichtbaar dan anders.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.

Voorzichtig

Sneeuw

“Maar doe voorzichtig, hè...,” met dat advies fietste ik vandaag naar Soestdijk. De sneeuw was geen probleem. De harde oostenwind wel. Gevaarlijk was het niet: koud en zwaar dat was het.

Rustig een bocht door dat lukt me wel. Weten wat ik wel en niet kan qua werk gaat veel minder vlot. Deze week was ik al door mijn portie energie heen toen ik er nog midden in zat (gezondelucht.blogspot.com). Ik schrok ervan. Vier kleine klusjes, twee avonden teveel doen en ik heb vier á vijf dagen nodig om de draad weer op te pakken. Hoop ik.

Een stukje fietsen, een praatje over bier, vakantie, kinderen, oogkleppen (hier-en-daar een combinatie tussen die onderwerpen) en een terugtocht met wind in de rug zorgen weer voor herstel. Fietsen door de sneeuw maakt veel goed. Maar nog niet alles.

Maar daar moet je het niet over hebben. Schrijf over de besneeuwde, verstilde en eenzaame pracht van een bosbad zonder water. Het kan ook gaan over een mooi onderhouden 'kasteel' van rijke Amsterdamse koopmannen dat iets verder ligt. Of vraag je af waarin de schoonheid zit van takken bedekt met een laagje sneeuw. 

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.

Zonder

Batterij

Het is zondagmiddag. Het is koud, maar droog. De zon schijnt zelfs. De fiets brengt me naar het strand. Ik maak plaatjes. Als de batterij van mijn toestel leeg is vervang ik hem niet. Ik kijk en onthoud: de buizerd die vlak naast me zit en als een silhouet afsteekt tegen de lucht; de man en vrouw die hand-in-hand door de tunnelbuis gaan; het kerkje van Spaarnwoude omlijst door de ondergaande zon; de lange stoet witte ganzen die door het Zijkanaal bij Halfweg gaat. Ik blijf foto's zien die ik niet maak. Je moet er iets meer voor doen (misschien wel opschrijven) om ze niet te vergeten.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.

Dit vrolijke liedje zat prominent in een indrukwekkende film die ik gisteren zag: Oranges and Sunshine.