ijsgetingel

verdoving

Het is weer tranentrekkend mooi vandaag. Het blijft me verbazen te merken dat de natuur zo kan ontroeren. Het is misschien het contrast met de wereld uit de krant die zich door de schoonheid op je stort.

Het is druk langs het water. Daar waar het ijs kruit staan auto's geparkeerd. Mensen met camera in de aanslag stappen uit. De snackkar bij Lelystad is bijna uitverkocht. (De frietenbakster vertelt dat die bij Almere voorgoed gestopt is. Ik schreef wel eens over die kar. Maar dat staat hier los van.)

Deze week las ik weer een boek uit. Het gaat vooruit met mijn leesgedrag. Dit maal De verdovers van Anna Enquist. De flaptekst vertelt dat het onder andere gaat over de remedie die werk en discipline kunnen bieden. Ik weet al lang dat flapschrijvers vooral schrijven wat verkoopt en een loopje kunnen nemen met de inhoud.

Het boek gaat in hoofdzaak over twee medische disciplines (anesthesie en psychoanalyse) waarbij de werkelijkheid onder ogen wordt gezien of juist verdoofd. Werk als remedie? Werk kan een verdovende factor zijn, ook al lijkt het omgekeerd. Of werk prikkelt het denken, terwijl het lijkt om het tegenovergestelde te gaan. Als louterend wordt het in dit boek niet beschreven.

De hoofdpijn waar ik vanmorgen al vroeg mee wakker werd is gebleven vandaag. Het getingel van het ijs heeft hem niet verdreven. En fietsen helpt blijkbaar ook niet tegen alles. Tijd voor wat paracetamol, koken en daarna werk. Zo ging ik toch nog zonder barstend hoofd naar bed.

Groot wild

moeder

Ruim vier jaar fiets ik nu. In die jaren zag ik steeds meer stukken aan de randen van de stad veranderen. Zowel in het westen als in het oosten is Amsterdam uitrijden minder rustig geworden. Vandaag had ik daar niet zo'n last van. De zon scheen aan een strakblauwe hemel.

In mijn hoofd zat nog het boek Gitte van Kristien Hemmerechts dat ik net uit had. Het is lang geleden dat ik met zoveel haast een roman las; lekker geschreven en niet te zwaar. Op de fiets dacht ik over de moeder van Gitte en haar twee broers. De moeder gebruikt haar kennis als psychologe om die kinderen in het web van haar verwrongen en irrationele werkelijkheid te houden. Ze lijkt open en eerlijk en respecteert ogenschijnlijk de privacy van de kinderen. Ze wil dat ze gelukkig worden. Maar het lukt niet. Tenslotte zijn ze alle drie - meer en minder succesvol - het huis uit; ver weg van de Belgisch-Franse grens waar ze opgroeiden.

Vanuit het boek belandde ik in de Heeren- en Kennemerduinen, waar ik veel groot 'wild' zag: pony's, paarden, schapen en hooglanders. Maar ook spreeuwen en kraaien zaten veelal vlak naast het pad. Grote groepen merels ritselden tussen bladeren. De zon sloeg lange schaduwen.

Verder dan Zandvoort ging mijn tocht niet. Daarvoor was het te koud. Mijn waterfles zat halfvol ijs en de dop wilde niet meer open in de trein naar huis.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.