Vreugde

kijken

“De vreugde van het kijken is,” las ik onder een foto op het internet, "een groot genoegen om altijd mee te dragen," Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Dat plezier wordt dan ook nog eens versterkt door het precies kijken dat nodig is om te kunnen fotografgeren. Als kers op de taart kan je door de foto's beelden ook gemakkelijker weer ophalen. Met gedachten daaraan fiets ik naar de pont in Buitenhuizen. Als ik een jonge meeuw dood naast de weg zie liggen, mengen die gedachten zich met donkerder beelden.

Goed kijken is lang niet altijd een plezier. Dat is zo tijdens het fietsen, maar zeker in het algemeen zo. Het wringen van twee ideeën, het lelijke niet willen negeren en het mooie wel willen zien, vult een tijdje mijn hoofd. De uitweg die ik vind is een paralel met het aforisme 'het goede behouden, het slechte bestrijden.' Het één kan naast het ander bestaan. Voor de in de spreuk bepleitte aanpak is het zelfs een must om voor beide de ogen open te houden. Zo fiets ik weer verder.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.

Rooskleurig

kijken

“Het stuk duin tussen Zandvoort en Noordwijk fiets ik nooit,” zei onlangs een oudere man tegen me. Hij vond het saai. Als ik mijn best doe dan snap ik wat hij bedoelt. Er zijn nauwelijks bomen en struiken. Er is een lang fietspad en geen zijwegen. Maar de ruimte is enorm en is altijd wel een plantje dat opvalt. Soms zie je een edelhert staan, hoog op een duin.

Geen zin in gezeik. Trein naar Den Haag een kwartier vertraging: langer de tijd om te lezen. Gewoon genieten: dwars door de stad naar de kust; visje in Katwijk; zelfs de mooie vierkante vuurtoren van Noordwijk bekeek ik weer uitgebreid; zon in zee bij Zandvoort; en even genieten van Occupy in Haarlem; en een andere route om een wegopbreking te omzeilen, maar ik reed me in Halfweg pardoes klem in een andere. Dan maar via Zwanenburg. Doe ik nog eens als het licht is.

Zelfs de lelijke dingen zijn mooi als je het wilt zien. Als ik de lelijkheid er in maar blijf herkennen..

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.

Alleen maar

mooi

Op weg naar opgeborgenpapier rijd ik door de mist. Af en toe laat de zon zich zien als een ronde fletse witte schijf. Het gebeurd niet vaak dat je tegen de zon kan inkijken. Nu wel. In de sloot zoeken een witte en een blauwe reiger naar een hap. Via de Amstel wordt het noordzuidlijnslib afgevoerd.

Aan de rand van de stad maken afwisselend steen, golfplaat en glas de gevels waarachter commerciële bedrijvigheid heerst. Dan zie ik bij een viaduct een geïmproviseerde fontein; gemaakt van pallets en een slang die water af moet voeren. De installatie heeft geen nut. Heerlijk.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.

Dwaaldenken

Voor ik vertrek schrijf ik drie punten op waarover ik wil nadenken onderweg. Maar als ik begin te trappen schieten mijn gedachten alle kanten op. Gericht denken is niet gemakkelijk als de bitterzoete geur van cacao in je neus waait, valkjes en buizerds niet ver van je vandaan op lantaarns of in bomen zitten. Ik zie voor het eerst deze winter een bevroren sloot en ook nog kieviten in de wei.

En ik zie een waterral (het is dat het me verteld wordt door een vogelaar anders zou ik hem wel gezien hebben, maar het niet weten). Afgelopen winter is de hele populatie opgegeten door een vos, vertelt hij. De vos ging over het ijs naar het riet. Weg rallen. Nu zijn er weer vijf. Kijken of die de winter doorkomen. De zaagbekken en brilduikers, die er ook zitten, zie ik niet. Die zwemmen achter in de plas. Daar heb je een kijker voor nodig.

Ondanks het dwaaldenken over van alles en nog wat, heb ik ook gericht gedacht over wat me bezig zou moeten houden. Ik bedacht me zelfs op die fiets dat er grote samenhang is tussen de verschillende vragen die ik me bij de start stelde, zoals er is bij een boom - om een afgezaagd cliché te gebruiken - tussen wortels, takken en vruchten. Op de boot terug bekijk ik de schepen die voorbij varen.

Fever

11-11-11

Met het liedje Fever in mijn hoofd ga ik op pad. Alleen en vrolijk op de fiets. Langs het pad staan op de zachte bosgrond overal paddestoelen. De beuken zijn rood tot goud verkleurd. Op de grond ligt een tapijt van roodbruine blaadjes.

Als ik zou stoppen voor alles wat mooi is dan zou ik niet erg opschieten. Soms een korte stop voor wat plaatjes en dan weer verder. Lekker naar huis.

Miezer

Daadkracht

Het is een warme herfstdag. De regen miezert zachtjes uit grijze wolken. Toch word ik natter van het zweet dan van de regen. Het zal wel komen door het trappen, maar mijn hoofd werkt ook op volle toeren. Voordat ik in Heemskerk ben zijn al vijf onderwerpen langs gekomen waarmee ik me bezig zou moeten houden. Aan ideeën ontbreekt het me niet, wel aan daadkracht. "Ga toch twintig uur werken. Je kan niet meer," zei mijn vriendin vanmorgen nog. Het blijft wennen.