Lustrum

Vijf jaar geleden begon ik op Zandkastelen te schrijven. Het ging over een fietstocht. Het blog werd een soort barometer van mijn stemmingen en gedachten. Die zijn wat opgeklaard, mede door dit schrijven en een harde aanpak van mezelf. Ook de wereld komt er steeds meer in. Dat is toch wie ik ben; iemand met een mening daarover. Op zoek naar een kloot waar mensen minder hoeven te vechten om er iets van te maken. Het fietsen bleef de rode draad. 

Gisteren viel ik slaap nadat ik had gelezen over twee jongens van een jaar of tien die schaterend van het lachen op de Galatabrug (Galata Köprüsü) in Istanboel zaten. Jongenslol. Maar de een zijn moeder was net vermoord met tientallen messteken en de ander was zijn moeder verloren aan de buurman en zijn vader die er dronken achteraan was gegaan. Elkaar in de ogen kijken nadat ze de ene na de andere vis vingen was voldoende om dat even te vergeten.

Het is een fragment uit De Gewraakte zeeman van Yashar Kemal. Het boek speelt zich af in het door-en-door corrupte Istanboel van de jaren zestig en verhaalt over de slachtpartij op dolfijnen voor hun olie begin jaren vijftig. De beelden van de in ketels kokende stukken dolfijn op de stranden doet denken aan de beelden uit de wereld van de nijlbaars die Hubert Sauper in Darwin's Nighmare neerzette. Ook bij Kemal spelen gewoon ongewone mensen een belangrijke rol in het verhaal.

Vandaag kocht ik gerookte paling in Burgerveen. De vrouw achter de balie was, ik zou bijna zeggen, zo energiek als nog levende aal: “Gekweekt. Glasaaltjes komen uit Spanje en Portugal. Hier gaan ze nog een paar dagen in het bun in de ringvaart om schoon te zwemmen. Wilt u de rokerij zien? De koffie is van mij.” Met dank! Morgen eens kijken wat ik daar van maak. Vanavond eerst nog even demonstreren tegen de Nederlandse bommen op Syrië (op zwak volkenrechtelijk mandaat).

Mist op Texel

Takken tijdgevorkt en zwart van vocht
Grijze achtergrond maakt dichtbij zichtbaar
verder wazig of verhuld door waterdamp

het dichtbijst is een wenkbrauwhaar
Breznev had van die borstels
over beslagen bril kijk ik zelf
naar de langste die de wind
voor mijn oog doet wapperen
al fietsend trek ik hem eruit

onzichtbaar vakakantie-eiland
ooit met de kinderen op de fiets
ze sliepen voorovergezakt

samen lagen we met de neus
in gras gedrukt, keken naar beestjes
met pootjes en sprieten

vlucht van de wereld van grote onvolwassen mensen
die ook nu nog achter de mist schimmig licht vangen
dat van of voor anderen is

Mijn vorige blog ging over de korte vakantie op Texel.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

De klank van hout en riet.