Pavlovkoffertje

consumeren

Vandaag twee blogs, zie ook Outsider in the White House.

“Goed dat je tegenwoordig te horen krijgt wat een medische ingreep kost,” het is zo'n echte kerstdiner uitspraak. Mijn pavlovkoffertje klapte open en de reactie ergens uit mijn ziel was dat het bij gezondheid om iets veel diepers en belangrijkers gaat dan om de kosten. Als het moet zou ik me niet snel tegen laten houden om een enorm belangrijke operatie te bekostigen. Ik zou wel aan het geld komen. Bovendien wat word ik wijzer van die gegevens. Als ik het ga uitzoeken dan blijken de bedragen vaak niet te kloppen. Achteraf vroeg ik me toch af waarom ik zo impulsief reageerde. De sfeer had ook er ook verzuurd door kunnen worden.

“De honoraria van de medici en de winsten van de medicijnfabrikanten worden niet genoemd,” zei iemand aan tafel. Niet alleen moet je bij gezondheid andere maatstaven aanleggen dan financiële omdat een individuele mens meer waard is dan een bijvoorbeeld een bedrijf. Die waarde is niet in geld uit te drukken. Het aanleggen van financiële prikkels heeft de grootste effecten op de armste mensen. Zij kunnen niet alles betalen. Wat ze gratis kunnen krijgen, nemen ze. De rijken nemen het ook; tot een periodieke botox behandeling aan toe.

Zelf neem ik minder zorg dan ik mag nemen, omdat ik er geen behoefte aan heb. Bezoeken aan medici wijzen me er op dat ik ziek ben (en daar voel ik me niet beter door) en ik ben eigenwijs genoeg om te menen dat ik mijn gesteldheid voorlopig zelf nog kan beoordelen. De eigen bijdrage leidde er daarnaast vorig jaar toe dat ik een paar pillen minder nam, omdat ik dan een paar tientjes uitspaarde (nieuwe bestelling net naar nieuwe jaar getild). Ik wil geen foto's bij de tandarts, omdat die niet vergoed worden en ook een paar tientjes kosten. Mijn inkomsten zijn lachwekkend laag en ik kan me niet alles veroorloven. Ook dit zal wel een rol hebben gespeeld bij mijn reactie.

Met het principe waar die uitspraak op stoelde, dat niet alles wat kan maar moet, ben ik het volledig eens. Even door de scanner bij een vreemde pijn in de rug, röntgen bij de val van een stoel, algehele doorlichting bij vreemd gevoel, speciale pillen bij gewone hoofdpijn etc. het wordt steeds vaker afgedwongen door de mondige patiënt. Maar dat tegengaan is een kwestie van sturing op moraal en ethiek, niet om de hete brei heen draaien maar voorlichting, huisartsen met tijd voor de patiënt en iets minder inkomen (om van de specialisten en CEO's van de medicijnenindustrie, zorgverzekeraars en zorginstellingen maar te zwijgen). Bovendien hoe kan je mensen aan banden leggen in een maatschappij die volledig is gericht op consumeren, afwentelen van pijn en het streven naar genot en geluk?

Zelf ga ik maar snel de vijf kilo er weer affietsen en -zwemmen die er de afgelopen twee maanden bij zijn gekomen. Daar voel ik me beter bij. De mist op de hei en het oude vliegveld, de zon op mijn benen maakten duidelijk dat dit geen straf hoeft te zijn.

New Year

New Year, don't come to our homes, for we are wanderers
from a ghost-world, denied by man.
Night flees from us, fate has deserted us
We live as wandering spirits
with no memory
no dreams, no longings, no hopes.
The horizons of our eyes have grown ashen
the gray of a still lake,
like our silent brows,
pulseless, heatless,
denuded of poetry.
We live not knowing life.

New Year, move on. There is the path
to lead your footsteps.
Ours are veins of hard reed,
and we know not of sadness.
We wish to be dead, and refused by the graves.
We wish to write history by the years
If only we knew what it is to be bound to a place
If only snow could bring us winter
to wrap our faces in darkness
If only memory, or hope, or regret
could one day block our country from its path
If only we feared madness
If only our lives could be disturbed by travel
or shock,
or the sadness of an impossible love.
If only we could die like other people.

Nazik al-Mala'ika
Vertaald door Rebecca Carol Johnson

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.