 |  |
Leven
'Je hebt een mooi leven,' zei niet-zomaar-iemand me. Twee keer in de week fiets ik; ga een paar keer zwemmen; en neem wekelijks een duik in zee (gisteren nog bij paal 79). Ik maak foto's, kijk films, schrijf stukjes en geniet van natuur, cultuur en muziek. Het beklijft echter niet en lijkt van me af te spoelen en ik blijf somber en alleen. Naar de reden daarvoor kan ik alleen gissen. Nooit geleerd, vermoed ik
bloemVers en op tijd geoogst
de bladeren openen zich
traag onzichtbaar bijna
tot een prachtige kroon
Of de bloemen zijn al daar
wachten is niet nodig
bloeiende uitbundigheid
totdat de blaadjes vallen
Onrijp zijn ze gesneden
schubben komen niet los
alle schoonheid blijft verborgen
gesloten in de knop
Opmerkelijk elke bloem
giftig, scherp of schuchter
met blad, kleur, of stamper
herbergt heerlijkheid
Martin
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.
 |  |
Ergens op Facebook vroeg iemand Remember that first time met daarbij een jongen die een plaat draait en de hoes bestudeert. Mijn eerste plaat was Status Quo: Pictures Of Matchstick Men ( 1968 ). Ik gaf hem weg aan een collega bij de marine.
8 opmerkingen:
Jij alleen bepaalt hoe tevreden je over je leven bent. Mijn checkvraag voor mijzelf: doe ik de goede dingen en doe ik de dingen goed (genoeg).
Die kant zat ik ook op te denken; het gaat om wat je doet. En daarbij dacht ik dat ik niet de bijdrage kan leveren die ik wil leveren en die wel zeer nodig is. Er is nauwelijks nog links over en vrijwel geen analyse van politieke ontwikkelingen. Politiek is ingeruild voor management en de kijk erop is vooral cynisch, fatalistisch en anti-intellectueel (het is allemaal zo ingewikkeld). Bovendien zie ik dat de moed ontbreekt.
Deze week sprak ik iemand die haar leven er voor had gegeven en merkt dat niet eens meer begrepen wordt waarom. Dat maakt me ook somber.
Maar daar is makkelijker mee te leven dan met wat ik hier aanstip.
Al je foto's hebben weer iets uitblinkends. De bovenste foto, met al die hekken, past voor mijn gevoel heel goed bij wat je schrijft. De hekken die als blokkades opgeworpen lijken, waar je wel zigzaggend door kunt als je het water bent overgezwommen.
Toch kom je nergens uit.
Of iemand een mooi leven leidt is niet aan de buitenkant af te zien, volgens mij. Je kunt leuke dingen doen, maar of ze ook leuk ervaren worden...
Die hekken zijn de kunst niet, daar kom je met wat doorzettingsvermogen wel overheen. Kost alleen kracht.
Net fietste ik naar de bakker. Een stukje voor me zag ik een vrouw van 80+ met rollator oversteken. Ik remde af. Zij durfde eerst niet. Later wel en toen wilde ik de toep opdraaien en schoot er een groetje van een jaar of 25 rechts van me naar voren met zo'n minzaam lachje op haar mooie snuitje 'domme man, fiets toch door'.
Waarom dit verhaal? Mijn manier van met het leven omgaan past ergens niet. Ik zoek moeizaam naar haken aan het leven en schoonheid en zin, maar vaak leidt het tot minzaam neerkijken. Had ik de kracht ik zou ze allemaal een poepie laten ruiken. Daarmee haakte ik dan vroeger weer aan het leven. Nu gaat het vaak aan me voorbij. Ach ik blijf wel hekkies overklimmen.
Het contrast in de foto met de stad op de achtergrond en de koe als middelpunt vind ik prachtig.
Zonder de stad kan ik niet en toch mis ik het rustieke van het platteland.
Blijft een dilemma in mijn leven.
Vriendelijke groet,
Rob het is een foto met maximale zoom. In het echt stond ik langs die weg en zag de koe en heel vaag in de wazige verte de stad. Nu dringt die stad zich op. Die verdeelde hang tussen stad, zee en platte land ken ik ook. Toch is wat fietsen in de week genoeg om hem voldoende te stillen.
Misschien is het de herfst. Ik heb er dit keer niet zo'n last van. 'Links' heeft visie nodig, iets om naartoe te werken, zoals vroeger (maar dan anders :-), een alternatief voor dit polderkapitalisme.
Hartelijke groet!
Misschien. Meestal schijf ik (iets) opgewekter, maar in februari was dit de voorspelling in Herhaling; seizoenen: 2014_02_01_archive.html
Een reactie posten