Rocketlauncher

Gedachten

---

Fietsen doe ik vandaag in mijn hoofd. De energie is er niet voor een real life tocht. 'Geeft niet,' zegt men dan. 't Geef wel, vind ik. De reden? Een dag eerder maakte ik foto's in Rotjeknor. Het desolate Zuidplein met de Ahoyhallen en het prachtige nieuwe Centraal Station waren actie-arena. 

Een zangeres hoor ik zeggen dat het leven zin heeft nu ze doorgebroken is. En misschien is dat wel zo, dat wat je aan de wereld geeft is de zin van het leven. Of de helft daarvan. De andere helft moet 't plezier zijn. Dat mis ik vandaag.

'De PKK moet bewapend worden om te vechten tegen ISIS, zichzelf te kunnen beschermen,' zegt een oude antimilitarist tegen me. Blij dat ik ze nog tegenkom, die visies. 'De luchtoorlog die is verkeerd,' voegt hij toe. Zelf ben ik de draad kwijt. Neem alleen op waar ik mee bezig ben en verder komt er wel eens iets via TV of Radio of boek tot me.

Cognitieve adaptie

Midden op de weg staat een rollator
daaraan vast een wijfelende vrouw
kijkend naar het flitsende verkeer.

Twijfelend stop ik zodat zij over kan
rechts schiet een jonge blondine voorbij
halverwege de twintig, schat ik zo
Ze lacht minzaam om die man op leeftijd
die niet voortraast door de drukke straat.

Het raakt niet; ik heb er begrip voor
hoe jonger, hoe meer tijd, maar ook haast
geen ruimte in de agenda voor medeleven.

In mijn hoofd woedt vaak de somberheid
____________ het voelt als chemicaliën
____________ ze bewegen als dikke olie
oververmijdelijk door mijn aderen.

Een auto die zomaar voor je stopt
een lach achter twee sturen.
't maakt iets los, ergens in het lijf
hormonen zoeken zich een weg
zorgen voor een vreugde stroom
werkend als een sterk medicijn.

Martin


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.