Gulden
Lang voelde ik me een kleine jongen. Eentje vol ambitie en een vat vol gedrevenheid om de maatschappij te veranderen (vooral op het gebied van militarisme). Naar de oude gestudeerde rotten in dat vak keek ik op. Ik las en herlas wat ze schreven. Ik luisterde en leerde. Was wel een man van de praktijk en ik organiseerde lezingen, acties/axies en demonstraties. Zo ging ik heel langzaam bij de oude rotten horen.
Voor mijn omgeving was ik geen kleine jongen meer. Voor mezelf bleef ik een LBO-kok/kelner en matroos Logistieke Dienst Verzorging. Slechts heel langzaam groeide mijn eigendunk; ik kan wat.
Toch bleef ik me ook een kleine jongen voelen; een duppie dat nooit een kwartje zou worden. Soms was ik daar even overheen, maar slechts voor een korte of langere periode. Pas onlangs voelde ik me een gulden, zo'n nikkelen, maar waar je al lang niet meer mee kan betalen. Ik ging abrupt van jongen naar versleten man. Er moet nog iets tussenin zitten.
De verbrandingsmotor van mijn fiets
kreeg zijn grote beurt
De druk van het bloed
werd met een pomp gemeten
Waarde, zo goed als nieuw
Zit er in de plas geen eiwit?
Hoe staat met met de HBCa1?
Zijn er niet teveel cholesterollen?
Is de glucosewaarde goed genoeg?
Aan het grote falen is niets te doen
dan het slikken van wat pillen
Verder tiptop, naar omstandigheden
Als het om een autootje was gegaan
het zou bij de schroothandelaar staan
Het elektrisch systeem dat hapert
Knippert het licht links
dan gaat het voertuig rechts
en meer van die neuromisverstanden
Maar het is een mens, geen automobiel
flexibel inspelend op onmogelijkheden
weer goedgekeurd voor een jaar.
Martin
D
Het liedje wordt genoemd in een tekst over schrijver Masahiko Shimada in een boek waar ik nu al maanden plezier aan beleef Liefdes dood in Kamara en andere Japanse verhalen (samengesteld en vertaald door Luk Van Haute).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten