Vulkaan

Boos

Zo ver kan ik niet fietsen. Niet tot aan de Eyjafjallajökull, de Vesuvius of de Gunung Bromo. De tocht gaat met een omweg naar Utrecht en dan terug naar huis. De vulkaan ben ik zelf. Ik ontplof en spuit een emotioneel goedje dat niet te stoppen is. Soms krijg ik het advies dat wel te doen, maar wie dat zegt snapt de vulkaan niet en niet de kokende emoties onder de gebroken korst.

Boos ben ik op wat niet lukt en zou moeten. Boos ben ik op een samenleving die samen en leven heeft ingeruild voor presteren tegen wil-en-dank en 'alles kost geld'. Boos ben ik op Asperger en de rest. Boos dat niet het individu de maat der dingen is en dat status boven liefde gaat. Boos dat dit niet alleen mij treft. Boos dat er mensen zijn die er warmpjes bijzitten, maar er een potje van maken. Boos over de kansen die ik voorbij liet gaan. Boos dat ik me politiek geïsoleerd voel en stuit op mijn grenzen als ik iets probeer.

Boos ben ik dat dit borrelt in me en dat ik het niet kan stoppen. Maar ik spuit geen lava. Ik spuit woorden. Als tranen stromen ze uit mijn hoofd. Misschien is het geen boosheid, maar verdriet. En dan ben ik de deksel ook nog kwijt. In het zadel wisselen genot, relativering en woede elkaar in onregelmatige kadans af. Al voordat ik Bloemendaal aan Zee bereik - een lekke band verder - is mijn boosheid weg en besef ik dat wat niet gaat moet vervallen; opzoek naar iets beters. Ik fiets om het te vinden.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.