Wonderlijke tocht

Herfstgekleurd

In de verte zie ik vissers de fuikenlichten. Zojuist ben ik vertrokken vanaf station Lelystad in de richting van Het Hunehuis van de Nivon op de heide bij Darp. Eerst in de trappers, want de wind waait me recht in het gezicht. Als de afstand groter is dan geschat; ik een lekke band krijg; en op het laatst verkeerd rij, dan kom ik veel later aan dan bedacht. Daar wachten Wendela en de jongens op me. Het huis is mooi en rustig, de kamer ruim, de keuken bijna professioneel. Het huis staat vrijwel leeg en dat in de herfstvakantie en op die plek.

Het driedaags uitje is een cadeau, omdat ik vijftig ben geworden. De plek is gekozen, omdat ik ooit heb gezegd dat ik daar wel heen wilde met het hele gezin. De wonderlijke ervaring om vanuit thuis langs twee enorme hunnenbedden te rijden na een tocht door de polders, over het verrassende Kadoelen, door de Weeribben of Wieden, langs veldwegen en dan tenslotte de heide op, dat is zoveel Nederlandse pracht-en-praal in één fietstochtje dat het overweldigt. Daarom ook ging ik trappen; die ervaring is deel van de pret.

De volgende dag rijden we met zijn allen vijftig kilometer door een herfstgekleurd landschap: langs venen, door bossen en kleinschalige landbouw. Het mooiste? Volgens de één de lama's en de ander noemt het dikke zwarte varken in een wei. Een enkele keer stop ik voor een foto van een ven. Ik fiets door als ik een militair zie met een Raven-drone. Vroeger kwam ik hier als antimilitarist en zou ik dat buitenkansje voor een mooi plaatje niet hebben laten schieten. Nu laat ik het. De moed opgegeven? Misschien of niet, maar van te voren had ik me voorgenomen simpelweg te genieten. Dat lukt heel aardig.

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.