***
Na dertig kilometer zit ik op een bankje bij een kaal plantsoen in Wormerveer. Er huppen wat kauwen in het gras. Ook de huizen zijn niet bijzonder. Leuk zo'n opdracht aan jezelf geven, denk ik sarcastisch. Toch ga ik beter kijken. De bank waarop ik zit is verweerd. Klik, die staat er op. Tevreden ben ik nog niet. Er was ook een mooie foto van te maken. De kauwtjes komen er niet scherp op. Delete. Dat moet nog eens over. Mensen die passeren gaan de een na de ander op de plaat. Vooral fietsers en scootmobielers. Het lijkt alsof ik mezelf op een fotocursusfietstocht heb gestuurd.
***
De volgende keer dat ik er dertig kilometer gereden heb, ben ik vlak bij Egmond aan de Hoef. Op het bankje waar ik ga zitten rust een andere fietser uit. Hij heeft pijn aan zijn voet door zijn wielerschoenen. Daar heb ik met mijn sandalen geen last van. De man komt uit Heemskerk en rijdt een rondje. Normaal op vrijdag, maar de weersverwachtingen waren - net als bij mij - een reden zijn tocht een dag naar voren te verplaatsen. Hij leeft het mooie leven van de pensionaris van de huidige generatie (goed pensioen, tijdig stoppen) en gaat op pad met de caravan, maakt reisjes en fietst iedere week twee keer in eigen land en als zijn vrouw iets anders te doen heeft, maakt hij lange tochten. Als hij vertrokken is, maak ik nog mijn foto's van slangenkruid en de paarden die los in de duinen lopen.
***
Als ik weer mijn afgesproken afstand erop heb zitten, ben ik net voorbij de kernreactor van Petten (ik stopte er al eerder). Maar de dertig-kilometer-regel is dan al wat verwaterd. Aan het einde van de Hondsbossche maakte ik foto's en een paar keer stopte ik voor een plaatje. Vroeger zou ik mezelf een zwakkeling hebben gevonden, maar 'de dertig kilometer' was vooral een richtlijn en geen wet van Meden en Perzen. Dat wist ik vroeger ook, maar toch kon ik me nooit losmaken uit zo'n stramien.
Op het moment dat ik dit stukje in de trein schrijf weet ik nog niet welke foto het gaat worden: de paddenstoel die dwars door de poep van een kyloe groeit; de bomen die willen oversteken, maar achterblijven; of de grove den. Ach misschien moet ik ook die zelf opgelegde regel loslaten en als het past meerdere foto's plaatsen.
***
De tocht eindigt in Den Helder op het laatste - of het eerste, zoals nu voor mij - station van Noord-Holland. Het is ruim 29 kilometer na de stop bij Petten. Voordat ik er ben ga ik nog heel hard door de Donkere Duinen om de zonsondergang boven zee te zien. Als ik eindelijk op de zeedijk ben, is het rood al grotendeels verdwenen en zijn alleen de lichte strepen in de lucht over. Op het station van Den Helder neem ik de trein en ga naar huis. In Callantsoog kocht ik bij Albert Heijn een NRC-Next, omdat er naast een ruime sortering Duitse kranten en de Belgische krant Het Laatste Nieuws niets te koop was. Een overbodige aankoop want de Spits! en Metro, die in de trein lagen, zijn samen zijn vrijwel even informatief. Ik heb hem dan ook snel uit. Het bier smaakt me beter. Het was een fijne tocht, de eerste lange toer die ik weer op mijn eigen fiets reed.
4 opmerkingen:
die gespiegelde is natuurlijk mooi, maar mijn winnaar is het rijtje door weer en wind gebogen bomen,
Ton heb je hem ook in het groot bekenen (kan door hem aan te klikken) dan zie je aan de overkant van het pad door de wind plat geblazen bomen met naalden. Het is alsof dit rijtje de boot naar de overkant heeft gemist.
Op je tocht van vandaag kan ik helaas geen reactie plaatsen. Op een of andere manier laadt die pagina niet goed.
Maar dit is ook mooi. Ik ga ook wel eens op weg met een plan, maar erg fanatiek ben ik er niet in. Jij gelukkig ook niet. Mooie foto's !
Jan wat zou het zijn. Helaas geen Volkskrant redactie om de schuld te geven. Ik moet het zelf oplossen, maar dat komt later wel. Maar het is me toch gelukt.
Hoewel ook deze pagina ziet er weer beter uit. Het lijkt erop alsof blogger bezig is. Mogelijk was het niet mijn hand maar die van hogerop die de boel herstelde.
Een reactie posten