Het was laat toen ik weg ging. Er liep nogal wat mis. De tijd tussen misgaan en vertrek gebruikte ik daarom maar voor wat kleine klusjes. Die moeten ook af en het heeft weinig zin om te treuren als het niet gaat als gewenst. Tijd dat zou ook het thema zijn waarover ik mezelf verplichtte vandaag op de fiets na te denken.
Allereerst was ik er laat. Pas om drie uur. Je kan er zelfs als je gebruik maakt van het dalurentarfief al om kwart over elf zijn. De laatste boot gaat al om negen uur terug. Gaat dat lukken een rondje Texel in zes uur? Het bleek geen enkel probleem. Naar De Cocksdorp werd ik geblazen. De 4 ½ uur die ik over had voor de terugreis waren genoeg om veilig de boot te bereiken, ondanks de tegenwind en veel rusten.
Bij de Slufter stond ik onderaan de trap. Maakte een foto. Ik keek naar boven en vond het te zwaar om het duin over te gaan. Even maar, toen zette ik mijn fiets weg en klom ik toch naar de plek met bankjes en vergezicht. Tussen de “Hoe wil je erop's” und “Ja genau's” kijk ik over de prachtige vlakte uit. Een Duitser achter me vertelt beeldend hoe wind en getij de Slufter vol water kunnen zetten. Ik hoor leeuwerikken en zie in de verte het duin vanwaar ik de foto heb gemaakt die nu in de banner van dit blog zit.
Vlak voordat ik de trap bereik, bedenk ik me op mijn fiets dat ik in de trein al opschreef hoe ik mijn energie zo moet inzetten dat ik het meeste presteer. Er staat inderdaad een schema op papier. Maar dat is meer een begin. Ik blijf daar aldoor steken. Dat ik dacht er al te zijn was de gelukzaligheid die me overkomt als ik fiets. Het is niet de werkelijkheid. Ik wil graag werken. Liefst een uur of 36 per week. Maar hoe doe je dat als de energie vaak na 3 uur op al op is.
Geen schema maar een lijstje deze keer:
minder drinken
geen zoetigheid
(vlak na het eten daarvan stort ik in.),
vroeger naar bed
betere planning
(hmmmm, planning wat is dat?),
uurtje na de lunch rusten
(dat werkt. Mag ook minder zijn.), en
een strak schema volgen
(zal er niemand mee vermoeien.).
Eén keer in de week zit ik op de fiets. Waarom kan ik daarvan genieten en ben toch niet blij, vraag ik mezelf af als ik op bed al mijn tweede middagrust neem. Wil je dan blij zijn? is de logische vervolgvraag. Het is het begin van een gesprek met mezelf. Het woordje blij heeft een hoog EO-gehalte. Nee. Tevreden dan? schiet het wat gepikeerd door mijn hoofd. Als je niet tevreden bent, wat wil je dan van jezelf? Verdorrie ik lijk mijn eigen officier van justitie wel. Een OM in mijn hoofd. Het is nodig want ook met het eenmaal fietsen in de week lukt het niet meer mezelf op de been te houden.
Wil ik dan teveel? Vraag ik meer dan ik kan? Dan kan je wel effiënter met je tijd omgaan, maar dat zal het niet oplossen. Vanmiddag gooide ik handdoek, zakdoek en handschoen door elkaar en voelde me doodmoe. Ik wilde eerst iemand de handdoek op laten pakken. Bijna een freudiaanse verschrijving. Daarna werd ik gecorrigeerd, maar korte tijd later was ik dat al weer vergeten en werd het zakdoek. Moe word ik soms van mezelf.
Soms wil ik wel gewoon blij zijn en niet alleen op de fiets. Dat drijft me niet gelijk in de armen van Andries Knevel.
(later kom ik op dit blog terug)
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
18 opmerkingen:
wij gaan vanuit nieuwegein zelfs wel regelmatig een dagje naar texel. vroeg op, al dan niet fietsen mee, auto in den helder achterlaten en even lekker doorwaaien.
vroeger, toen we daar nog vaak op vakantie gingen, fietste ik erheen, vrouw ging met kinderen en auto. prachtige omgeving, heerlijk vertoeven
Ton het is inderdaad goed te doen. Met de auto uit Niewegein of met de trein uit Amsterdam, maakt vermoedelijk in tijd niet eens zoveel uit.
Mooi verslag !
Meer willen dan je lichaam aan kan komt me bekend voor. Het heeft mij een jaar of 10 gekost voor ik me er bij neer kon leggen. In de tussentijd moet je vooral oppassen voor overbelasting. Het is heel moeilijk (zo niet onmogelijk) om uithoudingsvermogen dat je kwijt bent weer terug te krijgen...
Jan op zo'n dag schiet je zelfs met een nieuwe en zeer goedkope compactcamera die een extra kromming aan de horizon geeft nog mooie foto's. Misschien plak iuk er later nog wel een stel bij.
Hetzelfde als jij heb ik niet, en veel kan verbeterd worden door sterkere dicipline. Maar je hebt gelijk uiteindelijk zal ik me er bij neer moeten leggen.
Ieder mens is anders, Martin, daar heb je gelijk in. Ik heb lange tijd niet begrepen dat mijn vermoeidheid het resultaat was van overbelasting. De deskundigen waarbij ik aanklopte snapten het ook niet en lieten me trainen. Met gevolg dat mijn conditie nog verder achteruit ging. En wat eenmaal weg is, krijg je niet meer terug. Vandaar mijn waarschuwing...
Jan ik neem je waarschuwingen ook wel serieus. Het eerste jaar nadat ik zonder werk zat fietste en zwom ik als een gek. Een rondje Nijkerkerbrug deed ik tussendoor. De tochten van 200+ daar draaide het om. Toen reed ik gemiddeld 21 á 22 nu 18 kn p/u. Dan zwom ik ook nog eens een km of 6 in de week. Nu niet meer dan 1 km per keer.
Alleen heb ik diabetes en als gevolg daarvan neuropathie. Op mijn benen staan en lopen dat gaat me slecht af. Dat is niet helemaal hetzelfde als Osteogenesis Imperfecta. Zo'n twijfel onderaan de trap van de Slufter zal je wel herkennen.
Maar ook ik probeer er geen gezeur van te maken. Inderdaad ga je daar alleen maar beroerder door voelen.
Martin, ik had een halve km tekst klaar maar is de server onbereikbaar, en weg tekst!
Geeft niet echt hoor. Ik probeer nog iets te schrijven.
Waarom zou je blij zijn? Vermoeidheid overheerst alles. Blij ben ik zelf soms wel weer eens, heel eventjes tot het overstemt wordt door pijn om het verlies van Vroems, schuld vaak, dat ik blij ben.
Sinds de laatste twee jaar van zijn leven ben ik mijn vermoeidheid en andere klachten gaan bagatelliseren. Hij sleepte zich werkelijk door de dagen, dat deed hij al jaren, al zeker 30 jaar. Maar toch hield hij vol, toch probeerde hij er iets van te maken.Maar ik zag het, en ik dacht: wat mankeer ik nou eigenlijk. Ik ga een uur slapen en kan er weer een paar uur tegen.
Mijn vermoeidheid is niet zo verklaard, behalve dat ik chronisch ijzergebrek heb, neem uit voedsel geen ijzer op.
Tijdens het fietsen word ik vrijwel altijd zomaar ineens overvallen door slaap, het is dat ik nog niet in slaap val, maar het gevecht is er wel in mijn hoofd. Er zit dan niets anders op dan een bankje zoeken, of een plekje waar ik rustig kan liggen. Niet alleen op de fiets hoor, maar op de fiets verwachten mensen dat niet. Jijkrijgt vast ook wel van die rare opmerkingen als: doorzetten, doorbijten, niet aan toegeven. Ik geef er wel aan toe, want verzetten sloopt en een slaapje geeft weer wat ruimte. als ik na een middagslaapje opsta voel ik me net zoals ik als kind vaak had, blij en goed gehumeurd, als een zonnetje, er vanuit gaand dat er weer iets moois gaat gebeuren.
En dat is ook soms zo.
Appelvrouw het kan altijd erger. Er is altijd iemand om je aan te spiegelen. Natuurlijk moet je je eigen lot relativeren. Voor mij is dat niet moeilijk; er zijn zoveel mensen die er meer hebben dan ik. Die bijna niet naar butien kunnen of op even moeten rusten om weer verder te kunnen om maar wat willekeurige voorbeelden aan te slepen.
Eigenlijk zit daar ook niet mijn probleem. Ik zou prima kunnen leven als ik maar ene beetje afgekeurd zou zijn. Nee zegt het UWV binnen de 35% inkomstenderving zijn er voldoende baantjes voor je te vinden. Ze keurden me voor 28% af. Nu verdiende ik amper iets - een soort idealistisch inkomen (ik zou het nu iedereen afraden) - en 35% dan kom ik net boven het wettelijk minimumloon uit. Het moet al raar lopen als ik een uitkering krijg. Bovendien maak ik een sterke indruk op mensen. Ook al niet in mijn voordeel. Nu moet ik werken en ik heb geen zin om zoals de vrouw in de reclame op een callcenter te gaan zitten. Laat me schrijven, maar het valt me wel zwaar. Ik moet iets produceren, presteren zo zit ik in elkaar en daar voel ik me goed bij, maar het gaat wel erg moeizaam. Inderdaad iedere dag met pijn opstaan maakt je moe.
Uit mijn directe omgeving krijg ik vaker te horen doe rustig aan dan zet even door. Het ligt een beetje aan de situatie.Als ik de boel ophou dan voel ik vaak zelf al de drang om door te zetten.
Over dat blij willen zijn wil ik nog wel verder denken. Het volgende blog moet maar weer wat vrolijker zijn.
@martin - Natuurlijk is jouw situatie niet 1 op 1 met de mijne te vergelijken. Maar als ik jouw verhaal lees lijkt dat wel erg op hoe het met mij een jaar of 7 geleden ging. Toen ook gedeeltelijk afgekeurd en druk bezig om nog zoveel mogelijk te doen.
Ik ben daarmee doorgegaan tot het lichamelijk helemaal op was. Dat wens ik jou niet toe...
Stripman bedankt!
Texel, het eiland van Blew
Zeeschuim hij mag het hebben, maar individueel bezit is diefstal, zeker op die schaal.
Oh, bah, dat met afkeuren ken ik ook.
Was 100% afgekeurd, maar toen moest de wet veranderen, en ik was zomaar 100% goedgekeurd.
En dan kom je in de bijstand waar ze zeggen: je bent arbeidsongeschikt, dus geen sollicitatieplicht.
Ik kreeg ook altijd gehandicapten toeslag.
Nu niet meer na mijn verhuizing heb ik het niet weer opnieuw aangevraagd. Zou alleen handig zijn als ik weer deeltaxi kreeg.
Mensen kijken altijd tegen iemand op die doorzet. Maar als ie teveel doet is het ook weer niet goed, en als ie niet door kan zetten ook al niet.
Leven bestaat uit doelen zoeken, bah.
Ik heb besloten gewoon bij de dag te leven, zonder doel, of het moet zijn deze dag weer door te komen. Een beetje als een dier: leven in het nu. Maar dat valt niet mee als je wilt procuceren, en inderdaad, als mensen vinden dat je er sterk uitziet. Een kleurtje doet ook wonderen. Ik heb me er altijd over verbaasd dat zelfs artsen daar niet doorheen kijken.
En waarom moet je blog vrolijker? Wie zit er nou op vrolijkheid te wachten.
Appelvrouw je hebt gelijk vrolijkheid moet er zijn en niet gemaakt worden, omdat het moet. Ik heb jouw sjargrijnige blog wel gelezen maar wist geen reactie. (Nu wel overigens. Komt zo.)
Eigenlijk is het gewoon een klote zooi, maar dat moet niet zo blijven. Bij de dag leven zit er voor een vader niet in, vind ik. Bovendien heb ik me staande gehouden door dingen te doen die hout sneden (tenminste dat denk ik). Ziek, zwak en missleijk moet een bijzaak zijn en geen hoofdzaak worden, zeg ik stoer.
Regelmatig in Noord-Holland en het komt er steeds niet, alweer meer dan 20 jaar geleden.Groet
Draver het kan voor een dagje ook uit Schagen.
Bezit is diefstal inderdaad. Prachtig om te zien wat Texel met je doet. Lijstjes! Een tip voor de volgende keer: beperk je tot het gebied tussen 't Horntje en De Koog. Duinen, strand, zee, bos, hei, natuur puur. Plezier!
Blew op de fiets ga je snel. Ik zagt Texel vandaag liggen in de ondergaande-zon-zee; vanaf de dijk bij Huisduinen.
Een reactie posten