opzoek

Foto's genomen op 20 mei 2011. Klik erop voor een grotere versie.

Net iets meer dan een jaar schrijf ik in het boekje dat nu voor me op tafel ligt. Het zijn overdenkingen, aantekeningen, notulen, verhaaltjes, artikelen en gedichten. Het eerste stukje schreef ik in een hoek van de bibliotheek van Emmen. Of de tekst tot nu toe samen te vatten is? Het gaat over een worsteling met discipline, pijn, prestatiedrift en losraken van de omgeving om me heen (en zweven is niet mijn hobby).

Vandaag is het anders. Ik ga fietsen met het gevoel dat ik ook kan werken. Het trappen is geen must; niet een vlucht voor onvoldoende werk of pijn; niet een manier om bij alles en iedereen vandaan te zijn; en niet omdat ik denk dat fietsen nog het enige is wat ik kan, maar om me te ontspannen. Op zo'n moment merk ik dat ik traag weer om leer gaan met mezelf.

De zon schijnt en er waait een frisse bries uit zee die me aan het einde van de tocht weer naar huis zal blazen. Het lijkt vakantie: vogels, bloemen, geschiedenis in het landschap, mooie huizen, gemalen en boerderijen. Het is genieten. Ik maak een foto van een klaproos en denk, mooi: voor een jarige van vandaag.

Even tussen door. Er zijn een paar dingen die komen met de lente en me opvallen: de eerste kievit, vleermuis en zwaluw, maar ook de allereerste klaproos die ik zie. Het zegt iets over mij, denk ik in het zadel: duikelen, willen presteren, drang naar vrij- en strijdbaarheid, maar ook de tere breekbaarheid van het mooiste rood dat er is.

Tijdens het genieten kan ik ook werken. Uren in het zadel (deze maand tot nu toe gemiddeld twee per dag) kunnen niet alleen worden gevuld met kijken naar de omgeving, het luisteren naar dieren en wind en het opnemen van de sfeer. Tijdens het fietsen stropen mijn gedachten alle velden af. Ze een beetje in een richting sturen kan ook geen kwaad.

Veel van wat ik weet lijkt verborgen te liggen. Na veel zoeken vind ik het weer terug. Op dat moment kan ik me niet voorstellen dat wat eerder een deel van mijn dagelijkse bagage – altijd voorhanden – was nu een ontdekking blijkt te zijn. Steeds maar weer te moeten struinen maakt het werken moeilijk en het leven zwaar. Maar als ik door wil zit er niets anders op.

De uitdaging van dit moment is bijna als beginneling nieuwe routes ontwikkelen en andere schema's maken om te vinden wat ik nodig heb. Alleen dan kan ik doen wat ik wil doen. Het voelt als twintig á dertig jaar geleden, toen ik mezelf ook voortdurend kritisch tegen het licht hield om verder te komen. Destijds deed ik dat met behulp van een dagboek en niet in het publiek.