Stronken rooien &

't Gat van Groet

Meestal scheur ik langs het Gat en stop iets verder aan zee. Nu at ik er mijn boterham beneden en zag de hellingen aan de randen. Minder spectaculair dan ik had gedacht, maar wel een enorm mooie plek voor het uitlaten van kinderen.

Iets eerder passeerde ik een enorm stronkenveld. De beheerder Staatsbosbeheer, legt uit waarom men is begonnen met het ruimen van de verbrande bomen. Ze hoopt dat door het gebied open te laten er meer dynamiek in komt. Er komen verdrukte soorten door terug. Dan krijg je net wat meer begrip voor de woestenij die het is geworden.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.

Moe

frisse wind

In de trein. Moe ben ik. Vreselijk moe. Niet dat moe van lekker-bezig-geweest, maar te moe om nog iets te doen. Toch ga ik de grijze wolken in en vanaf de kop van Noord-Holland langs de zee weer naar huis.

Misschien vertellen de rollende golven waarom het even helemaal op is. Misschien zie ik de zon achter de wolken schijnen en voel ik de warmte ervan. Misschien zijn er nog niet gerooide bollenvelden om kleur te geven.

Misschien zou ik niets moeten doen. Helemaal niets. Niet denken. Niet bewegen. Niets doen. Maar meestal blaast de frisse wind me weer leven in.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

oranje pakken

Onderweg genoeg stof voor nog een blog. Bij station Anna Paulowna haal ik Anna en Emma door de war. Het strand bij Petten wordt opgespoten. De zee stonk. De Schoorlse duinen zijn nog steeds een woestenij alsof er net een vulkaan is uitgebarstten. Mannen in oranje pakken dichten de gaten in het fietspad. Ik kom opgeknapt weer thuis. Moe maar vol energie.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie.

Voor de boeg

keuze

Eigenlijk had ik geen zin te gaan. Thuis blijven en rommelen zou genoeg zijn, hield ik mezelf voor. Toch maar op de fiets gesprongen; je moet er wat van maken. Ik heb genoten van vogels en de stilte.

Deze week kwam ik twee mensen tegen die vroeger anders hadden gewild. “Had ik vroeger kunnen leren, dan …” De zevenennegentig jarige voedde drie dochters en een zoon op. De zoon overleed. Die dochters ken ik; prachtvrouwen. Goud!

Een oude man van eenennegentig verzuchtte had ik maar iets anders gedaan dan was ik nu miljonair geweest. Dan hadden we samen niet terug kunnen kijken op de avonturen, het vele mooie wat hij bereikte en de juiste keuzes die hij maakte.

Zelf baal ik er wel eens van dat ik alles wat ik had stopte in mijn linkse vredesclubjes en vergat aan mezelf te denken. Nu ik veel niet meer kan, zit ik met de gebakken peren. Maar had ik anders gekund of gewild en heb ik niet ook veel mooie dingen meegemaakt?

De mensen die ik sprak waren meer dan veertig jaar ouder dan ik. Nog een leven voor de boeg. Waar wil ik dan op terugkijken?

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie.