leed
Later plaats ik zo'n zestig foto's op facebook en betwijfel volkomen onterecht of ze op een plaats landen. Ach ik weet het wel. Meer dan honderd mensen zijn blij met die oude plaatjes en dat ik in iedere foto 5 minuten heb zitten en daarvoor een schouderklopje wil, hoeven zij toch niet te weten. Er zit een imaginaire miskenning achter die twijfel. Laat de kijkers toch vooral genieten.
Dit weekend hoorde ik van TV-personage Ruben Nicolai dat zijn eerste Nederlandse voorvader – uit ongehuwde ouders geboren en op zijn twintigste al een berooid wees – uit Duitsland vluchtte voor het leger van Napoleon en hier neerstreek. Hij was er niet blij mee en keek liever naar de lijn van moeders kant, die held-na-held produceerde tot een wetenschapper/tovenaar uit de 12e eeuw aan toe. Het is de oplossing voor een verwend nest. Ik zie die vluchtende wees als noodzakelijk verstandig jong mens en zou hem juist naar voren halen, maar dat maakt geen spectaculaire TV. Maar ook het minder uitbundige kan mooi zijn.
Gisteren hoorde ik van een andere jongeman die eind negentiende eeuw met de trein vertrok, afscheid nam van zijn zwangere bruid en aan zijn dienstplicht begon in het leger van de Tsaar. “18 Jaar was toen de gewoonte voor Joden,” zegt accordeonist Henk Meulenbeld van Pazjanka Orkestra niet helemaal accuraat.* Dan heeft hij de nederlaag met Japan nog meegemaakt, denk ik als ik zo'n lied hoor. En leef mee.
* Er is enige verwarring wanneer het lied is geschreven. Zie Haaretz voor de dominante versie, maar het lijkt erop dat Meulenbeld doelt op een eerdere versie (maar die ging over een ander). Voor onze Yoshke viel zijn dienstplichtook ook nog samen met o.a. Bloedige Zondag, WOI, Oktoberrevolutie en strijd tussen Witten en Roden.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie. Ze zijn gemaakt tijdens mijn fietstocht van 17 oktober bij Muiden en Schokland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten