Kunst

Waddenzeestrand

Na mijn vaste fietsdag lees ik in de trein terug naar huis de Flair, het kerstnummer: veel scheidingsperikelen en relatiegezever.

Hoe serieus is het advies aan een vrouw om af en toe alleen met een keukenschort om te gaan koken om haar man – die van gewoon houdt – te verleiden tot meer dan een knuffel. Voor wie zal het blad zijn vraag ik me af. Ik schat voor vrouwen van tussen de 22 en 37 jaar. Bijna goed. Het is 25-45 jaar. Eén van die vrouwen kakelt live een uur lang haar kleine leventje in mijn nek. Dan besluit ik te verkassen. Een trein verder gooit een zieke vrouw haar maaginhoud naar buiten, wel keurig op een Spits! - geschikter voor het doel dan een Flair -, zodat het snel is opgeruimd.

Er is heel veel en tegelijk misschien ook niet zoveel te schrijven. Er zijn mooie en lelijke dingen te zien, maar iedereen die oplet zal ze ooit zien of niet (maar is dat erg).

Voor nu maar één ding. Ik kwam de Sneekse kunstenaar Dirk Hakze tegen op het strand. In een kort gesprek kwam binnen de kortste keren voorbij: de dreigende regen, concentratie gebrek op de lagere school, sporten, aliementatie, ex-vrouw, zoon op kunstacademie, parkeren in Amsterdam-Noord, Alexander Pechtold, de 3%-norm (hij was voor), joodse moeder, geldgebrek, alle mensen kijken anders (letterlijk en figuurlijk), pers die zichzelf niet controleert en nog wat dingen.

De onderwerpen die ik inbracht en de opmerkingen over de installatie op het strand bij Harlingen (naast strandpaviljoen 't Zilt) zijn nog niet eens genoemd. Over de symfonieën van Mahler als inspiratie - hij wil ze alle negen omzetten in werk - voor zijn vrolijk gekleurde schilderijen had ik het best nog willen hebben, maar ik kreeg het koud en fietste verder. Over het werk zie: www.dirkhakze.com

Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.