moeder
Ruim vier jaar fiets ik nu. In die jaren zag ik steeds meer stukken aan de randen van de stad veranderen. Zowel in het westen als in het oosten is Amsterdam uitrijden minder rustig geworden. Vandaag had ik daar niet zo'n last van. De zon scheen aan een strakblauwe hemel.
In mijn hoofd zat nog het boek Gitte van Kristien Hemmerechts dat ik net uit had. Het is lang geleden dat ik met zoveel haast een roman las; lekker geschreven en niet te zwaar. Op de fiets dacht ik over de moeder van Gitte en haar twee broers. De moeder gebruikt haar kennis als psychologe om die kinderen in het web van haar verwrongen en irrationele werkelijkheid te houden. Ze lijkt open en eerlijk en respecteert ogenschijnlijk de privacy van de kinderen. Ze wil dat ze gelukkig worden. Maar het lukt niet. Tenslotte zijn ze alle drie - meer en minder succesvol - het huis uit; ver weg van de Belgisch-Franse grens waar ze opgroeiden.
Vanuit het boek belandde ik in de Heeren- en Kennemerduinen, waar ik veel groot 'wild' zag: pony's, paarden, schapen en hooglanders. Maar ook spreeuwen en kraaien zaten veelal vlak naast het pad. Grote groepen merels ritselden tussen bladeren. De zon sloeg lange schaduwen.
Verder dan Zandvoort ging mijn tocht niet. Daarvoor was het te koud. Mijn waterfles zat halfvol ijs en de dop wilde niet meer open in de trein naar huis.
In mijn hoofd zat nog het boek Gitte van Kristien Hemmerechts dat ik net uit had. Het is lang geleden dat ik met zoveel haast een roman las; lekker geschreven en niet te zwaar. Op de fiets dacht ik over de moeder van Gitte en haar twee broers. De moeder gebruikt haar kennis als psychologe om die kinderen in het web van haar verwrongen en irrationele werkelijkheid te houden. Ze lijkt open en eerlijk en respecteert ogenschijnlijk de privacy van de kinderen. Ze wil dat ze gelukkig worden. Maar het lukt niet. Tenslotte zijn ze alle drie - meer en minder succesvol - het huis uit; ver weg van de Belgisch-Franse grens waar ze opgroeiden.
Vanuit het boek belandde ik in de Heeren- en Kennemerduinen, waar ik veel groot 'wild' zag: pony's, paarden, schapen en hooglanders. Maar ook spreeuwen en kraaien zaten veelal vlak naast het pad. Grote groepen merels ritselden tussen bladeren. De zon sloeg lange schaduwen.
Verder dan Zandvoort ging mijn tocht niet. Daarvoor was het te koud. Mijn waterfles zat halfvol ijs en de dop wilde niet meer open in de trein naar huis.
Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.
4 opmerkingen:
Het is dapper dat je nog gaat fietsen met dit weer. Ik vond een klein rondje met de scootmobiel gisteren wel genoeg. Maar misschien ga ik er dit weekeind nog even uit...;o)
Het kostte me moeite om weg te komen, maar het weer was prachtig en door het bewegen blijf je warm. Voor mijn doen was het een kort tochtje van 40km.
Het fietsen en wandelen zal alleen maar moeilijker worden de komende dagen.
De te prettiger dat ik een doorzetter ben. Gaat het echt niet dan gebruik ik de hometrainer of ga zwemmen.
Een reactie posten