Een dag met de rivieren

Twee keer lees ik in de trein een artikel over Job Cohen. Eén in de Spits! en het andere in de Volkskrant. Ze gaan over één persoon, maar het goed dat het erbij staat anders zou je het niet zien. De Spits! (een uitgave van De Telegraaf) beschrijft hoe slecht Cohen is als oppositieleider. De Volkskrant roemt zijn krachtige optreden tijdens het debat van donderdag jl. Terwijl ik lees is het landschap buiten groen in alle mogelijke tinten. Het steekt af tegen de grijze lucht. Het had een waarschuwing kunnen zijn.

Op station Amsterdam-Amstel stapt een vrouw in. Ze ploft neer en krabbelt een telefoonnummer op mijn krantje. Ik wil het net gaan lezen. Ze heeft het nummer nog even nodig, zegt ze als ik er naar vraag. Haar tas ligt voor de deur; niemand kan naar binnen. Een man staat te duwen. Ik wil hem net wegschuiven als ze het zelf doet. “Alles zit tegen vandaag,” verzucht ze. Zelf wordt ik gebeld. Het wordt een gesprek over twee gevallen van miscommunicatie tijdens het maken van een folder. Twee keer volg ik een afspraak die zwart-op-wit staat. Altijd twijfel ik allereerst aan mezelf (is dat verkeerd?). Dat is nu niet nodig. Wel is het zaak te bedenken hoe ik dit de volgende keer kan voorkomen. "U bent niet de enige bij wie het tegen zit," zeg ik tegen de vrouw tegenover me, die meeluisterde.

Met de trein ga ik naar Nijmegen om vandaar de Lange Afstandfietsroute LF12 vanuit Mook te rijden. Het is zaak na een te drukke week ontspanning te zoeken. Al eerder fietste ik deze tocht. Ik weet dus dat het een rit wordt met heel veel pontjes, dijken en rivieren. De toch gaat door het land van Maas en Waal, maar ook zuidelijk van de Maas, de Waal zal ik niet over gaan en een stuk voert langs de Merwede. De kust ken ik goed; daar waar duinen, zee en strand het land bepalen. Hier zijn het de rivieren – die elkaar soms bijna raken – en dijken die het land aaneenrijgen. Het zijn lange kettingen met water dat vlak en glad met fijne steepjes door de stroom en wind richting zee glijdt. Dat donkere water straalt rust uit, terwijl het toch voortdurend in beweging is.

Metaforen. Is dat het wat ik zoek tijdens het fietsen? Beeldspraak om mijn eigen leven te duiden? Wat wil ik aan mijn ketting hangen? Nog niet zo lang geleden was dat volstrekt duidelijk. Een zo goed mogelijke vader en eerlijke partner. Bovendien iemand die stond voor zijn zaken en met roeien en riemen werkte aan een ideaal. Het ging goed tot de vermoeidheid en pijn toesloeg. De gang raakte eruit. Zolang ik de kettingen vast kon houden waren de rijgsnoeren alles bepalend en trokken als Maas en Waal met elkaar op; soms dicht bij elkaar en dan weer uiteenlopend. Het snoer wat ik nu te pakken heb voelt onwennig – als het al went. Het glipt me steeds uit de hand en de kralen die zich aan dienen zijn me soms te groot.

In de trein hoor ik twee vrouwen met elkaar praten. Het gesprek gaat vooral over het afronden van de studie. “Ze is so self absorbed,” zegt de een over haar studiebegeleidster. Het plotse Engels zet me aan het denken. Ben ik dat ook? Een blog als dit schrijven, is dat daar geen voorbeeld van? Op de fiets gaat de eerste vijftien kilometer de telefoon; drie maal werk. Werk dat niet om mij draait en geld verdienen maar om geweld en bezuinigingen. Rust heb ik van dat werk nodig – ook mijn hoofd mag wel eens stoppen. Rust krijg ik. Rust, regen, heel veel groen, pontjes die varen en pontjes die al gestopt zijn. In Ravenstein koop ik een kersenflap. Een calorieën bom, maar zo lekker. Ik zou er bijna nog eens voor gaan fietsen. Desnoods weer kleddernat worden door de onweeersbuien.


Foto's genomen op 10 juni 2011. Klik erop voor een grotere versie.