Als beelden*

Als beelden

In het gelid staan rijen beeldjes.
De moeders met het kind op schoot.
De vaders wat afstandelijk beschouwend.

Gegoten uit natuursteen
waarvan ik de naam niet ken.

Beelden van veel gezien leven.
Ze springen niet uit de band.
Staan op de tuinafdeling.
Allen identiek: Made in China.

Op een terras worden ze gezet,
in een vensterbank,
voor de trap,
naast het bankstel.
Uit de massa gehaald en meestal alleen.

Toch zijn ze niet uniek.
Onzichtbaar is dat geworden.
“Oh wat aardig,” hoor je iemand zeggen.
“Ja mooi een moeder met kind,” beaamt een ander.
Ze geven iets eigens aan hun omgeving.
Zoals wij.

De pret wordt half bedorven als iemand vraagt:
“Van de Hema, Praxis of de Gamma?”

Zandkastelen

Dit gedicht blijft werk in uitvoering. Veel positieve reacties heb ik er niet op gekregen. Eerder het tegenovergestelde. Zelf vind ik het mooi. Maar er kan vast nog wel gesleuteld worden aan helderheid en vorm. Dat zal ik doen. Voorlopig plak er een een plaatje bij van de beeldjes die me dit lieten schrijven. Als het af is haal ik hem weer weg, want het gaat niet om deze beelden, ze waren een deel van een idee. Andere beelden, bijvoorbeeld van voorspelbaar brons, hadden me hetzelfde kunnen laten schrijven.