 |  |
Muizenissen
“Mijnheer u mag hier niet fietsen,” hoor ik als er voor de tweede keer deze week een nog geen twee decimeter hoog hondje onder mijn wiel wil lopen. Deze keer fiets ik over de LF20 (de Flevoroute, die van Groningen naar Haarlem loopt). De vorige keer langzaam over een fietspad in Spaarnwoude. Nu werd ik stompzinnig, maar wel beleefd, toegesproken. Die keer ging het met gescheld. Het zijn van die kleine ergernissen die muizenissen kunnen worden.
Er is ook nogal wat om je aan te ergeren: mensen die je opzij zwemmen of door je heen willen, auto's die geen voorrang geven, fietsers die maar wat doen, zodat ik viel etc. Het beste is al-dan-niet reageren en vervolgens zo snel mogelijk te vergeten. Dat zou gemakkelijker zijn als mensen gewoon 'sorry' zouden kunnen zeggen. Soms heb ik er echt last van als mensen geen rekening met me houden. Hoe ouderen en invaliden zich redden vraag ik me wel eens af.
Maar de hele week geniet ik al na van het concert dor Patti Smith dat ik afgelopen zondag zag. Laat ik daar nog maar mee doorgaan. Vandaag hoorde ik een Stevie Wonder cover. Niemand covert zo mooi als Patti Smith (op Nina Simone na).
Banaal Begin
tussen pontsteiger en Stenen hoofd
spoelt van alles aan.
Vandaag een plastikmevrouw;
armen en benen omhoog
alsof ze je wil omarmen.
Tussen haar dijen zit een gat.
Een foto neem ik niet,
kennelijk wat gegeneerd
door die opgeblazen platheid van het bestaan.
Waaide zij van een jacht?
Stond ze op een balkon in Amsterdam-Noord?
Eindigde een jongeman zijn vrijgezellen bestaan
beschonken in de armen van een stomme dame?
Ze ligt afgedankt klaar om door de sluizen
naar de plastiksoep te drijven
samen met een vloot badeendjes.
Plots is daar -
ik kan het niet helpen;
het dringt zich op -
het woord beddendood.
Aaf Brandt Corstius gebruikte het laatst
voor een seksgesmoorde relatie
een soort consommé sans julienne.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
 |  |
4 opmerkingen:
Laatst fietste ik op een heel smal landweggetje, langs een sloot.
Een mevrouw was bang en reed wiebelig, net als ik, maar ik was ook nog duizelig door medicatie. Toen ik besloot af te stappen en in de berm te gaan staan zodat zij er makkelijk langs was het toch te laat, ze gaf gas (dat krijg je met die E-fietsen) en slingerde zo hevig dat ze tegen me aan botste. Daar viel ik in slow motion zoals ik dat wel bij ouderen gezien heb. Fiets over me heen en ik kon er niet onderuit komen. Mevrouw (van mijn leeftijd) was afgestapt maar hielp niet. Ik worstelend om een goede positie te vinden zodat ik mijn voet onder de fiets kon bevrijden, zij daar toekijkend.
Toen ik eindelijk op handen en knieën stond en mijn fiets bij het stuur greep zei ik tegen haar dat ik me wel redde. En toen reed ze verder, zonder een woord. En eerlijk gezegd weet ik niet zo zeker of sorry dan wel zou hebben geholpen. Gelukkig was ik in de natte berm gevallen en mijn witte jas groen geworden, maar geen botten gebroken.
Sorry helpt altijd een beetje, denk ik. Maar in jouw geval had "heeft u echt niets," en de nodige hulp meer geholpen.
De jonge studente die mij omverreed, zei denk ik wel sorry, maar niet "mijnheer u bloed, gaat het wel goed?" Ik kwam daar pas later achter. (De eerlijkheid gebied ik kan op een grote grombeer lijken.)
Een zwemmer die gewoon door blijft malen ook al raakt hij je steeds weer is een lomperd. Maar je boosmaken bederft je eigen pret.
Maar als je je hond niet onder controle hebt en er toch de openbare weg mee opgaat - "losloopgebied" heet dat dan zo mooi - en het stomme beest zijn best doet om overreden te worden, dan helpt een 'sorry' bij mij wel.
Je was bij Patti, hoe was ze? Ze is een van mijn held(inn)en. Ik lees nu M-Train.
In een woord: stuwend. Mooie stem, met alles wat je je bij haar zang voorstelt en bijna als een atheïstische TV-dominee op het podium. Ik ging er in mee tot een instrumentaal stuk om de Velvet Underground te eren. Het ging niet boven een goed ingewerkte band uit. De muziek hangt op haar stem. En die mag eer zijn.
Vervelend vond ik de opsomming van een hele reeks dode muzikanten na Elegy (James Marshall Hendrix, Jim Morrisson, Brian Jones,Janis Joplin). De een krijgt hard, de ander geen tot nauwelijks applaus. Het lijkt wel een competitie. Ik vond het een banaal smet op het conceert. Of andere zalen intelligenter reageren dan Paradisio weet ik niet.
Een reactie posten