 |  |
lijkt er rustig bij te liggen
De dag na mijn vorige fietstocht pak ik de najaarsfondslijst van Verso uit het plastic. Stemmig donkergrijs, met nauwelijks zichtbare opdruk. Saai eigenlijk. Het binnenwerk is dat niet. Het begint met The Rise of Islamic State door journalist Patrick Cockburn. Maar ook opvallend veel boeken over de graai van rechts naar onze door de eeuwen heen opgebouwde collectieve rijkdommen, zowel qua infrastructuur, cultuur, als kennis en economie. Die graai gaat door tot in de liefdadigheid zoals Linsey McGoey beschrijft in No Such Things as a Free Gift.
Andere titels: The Extreme Centre van Tariq Ali, de Britse linkse intellectueel die de laatste tijd regelmatig figureert als deskundige in de Groene Amsterdammer, Private Islands; Why Britain Now Belongs to Someone Else, James Meek en Inequality; en Inequality and the 1% over de groeiende kloof tussen arms en rijk.
Andere titels: The Extreme Centre van Tariq Ali, de Britse linkse intellectueel die de laatste tijd regelmatig figureert als deskundige in de Groene Amsterdammer, Private Islands; Why Britain Now Belongs to Someone Else, James Meek en Inequality; en Inequality and the 1% over de groeiende kloof tussen arms en rijk.
Ik zoek er een uit voor mezelf en een voor mijn lief. Het leidt er bovendien toe dat ik nog eens kijk wat er in Nederland verschenen is. De Papieren Tijger, de uitgeverij waar ik publiceerde, ligt vrijwel stil. Bij Grenzeloos lees ik over Podemos (vertaald van de site van Jacobin) en voor binnenlandsgebruik waarom en hoe de FNV handelsverdrag TTIP te lijf kan gaan. Ik duik de Spanning van de SP in. Het laatste artikel dat ik tegenkom Gelijkheid is ook nog eens economisch verstandig uit het September nummer doet de tekst van een interview uit het april nummer nog eens dunnetjes over.
Een week later fiets ik weer door het Hollandse land en net voorbij het Sallandse. Alles ligt er rustig bij. Alleen de eikels vallen voortdurend met een pokgeluid van de bomen. Het doet een beetje denken aan de eerste helft van een artikel dat ik las over de Ierse oppositie tegen de belasting op water en de dreigende privatisering. Totdat die oppositie opstond werd het afknijpen geslikt, alleen de zittende partij moest verdwijnen. Water stond aan de basis van een beweging die maar met moeite weer te vangen is. Die Nederlandse rust is schijn, want in gemeenten staat een beweging van intimiderende grote bekken op. Deze week zag ik ze in de sporthal waar ik mijn middelbareschool gymlessen kreeg. Waarom dit venijn, deze harteloosheid? Deze haat is nauwlijks te begrijpen. Knap dat iemand ondanks bedreiging het moetig vindt om toch haar zegje te doen voor opvang.
Wat ik me helemaal niet in kan denken is hoe het leven in een oorlogszone is. Wapendroppings, gevechten, coalities smeden om sterker dan de tegenstander te blijven en steun uit verschillende hoeken te krijgen. Ik postte op twitter een artikel dat de plank misloeg. Ik was gevangen in de oorlogsmist en speelde in de kaart van een fractie die Erdogan en Saudi's steunt. Een facebook vriendje kwam met correctere informatie. Beter opletten!
Trapas
als mijn benen malen
tikketikketik 7x bis
terwijl de wind waait
de vogels fluiten
de natuur toont zijn mooie gezicht
tegen het bot van mijn been
doet de pijn net zoiets
tikketikketik 7x bis
de douchekop sproeit
de druppels prikken en
laten stekend weten er te zijn
kogellager en neurosyteem
beide gesloten
het verschil een paar tientjes
en onbetaalbaar
De foto's zijn gemaakt op 23 en 24 oktober. Je kan ze aanklikken voor een grotere versie ervan.
 |  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten