 |  |
organiseer je
De dag begint met het vioolconcert van Sibelius. Na de laatste noot van het laatste deel, met die enorme drive, verzucht ik: dit mag nog jaren duren. Zo intens.
Als ik het goed heb, schreef Spinoza dat het volgen van morele keuzes een mens gelukkig maakt. Laat ik het verbreden tot politieke keuzes en ik ben het met Spinoza eens. Maar niet helemaal. Er is meer nodig voor geluk: vriendschap, liefde en voldoende inkomen om het te kunnen genieten. (Toch maar even zijn woorden opzoeken.)
“Geluk is niet de beloning van de deugd [dat is volgens Spinoza: "Goed handelen (dat wil zeggen, intelligent en autonoom) en dan blij zijn."] maar de deugd zelf, en we ondervinden geen vreugde omdat we onze zinnelijke verlangens verdringen, het is eerder omdat we de vreugde voelen, dat we deze verlangens kunnen beperken.” (Ethica V. 42)
De afgelopen week draaide ik in dat Spinoza-kringetje. Ik voel me rot, weet dat het medicijn inzet is, en merk steeds opnieuw dat het lichaam die kracht niet heeft. Me er bij neerleggen wil ik niet. Dat voelt als castratie van hoe ik de afgelopen decennia geleefd heb en daarvoor mijn opvoeding in kerk, op school en thuis heb begrepen. Ik blijf proberen en ontkennen dat ik niet kan.
Ik bemoei me tegen discussies aan zonder er zelf deel van te zijn. Een mening over:
* Joint Strike Fighter,
* een politieke houding die anti-politiek uitdraagt en daarmee zijn graf graaft,
* voor belastingen als specie van de samenleving,
* goed gefinancierde en geoutilleerde vluchtelingen opvang in de regio met doorverwijzing naar derde landen (bijna een VVD mening),
* oorlog in Syrië.
Soms zie ik mijn eigenwijze mening verwoord door anderen. Deze week vielen op Sigrid Kaag in Buitenhof, Staffan de Mistura op de Belgische TV (via Facebook), Bernie Sanders in the Nation, en Tahmina Akefi (die bij Pauw (17/9) eventjes onze neus op Westers falen in Afghanistan drukte, mede de reden waarom zij moest vluchten). Opvallend veel bewegend beeld (ik lees te weinig). Maar waar kras ik mijn sporen in steen. Word niet boos, organiseer je, is toch de kreet.
Me neerleggen bij de mogelijkheden wil ik niet. Die mogelijkheden blijken steeds weer te klein; ik wil meer. Dan is je wil te groot, zie ik anderen denken; of erger nog: stel je niet aan. Maar ergens moet je de diepere reden van bestaan uithalen. Ik kan niet met nog minder wil.
De route leidde vandaag naar Friesland. In Leeuwarden stapte ik op de trein. Onderweg op de dijk tussen Zurich en Harlingen regende het, toch mocht dat stukje nog jaren duren. Zo mooi.
Mechaniek
voet op losschietende tros,
lichaam op spartelende vis,
gevangen schaap in houtgreep
Uithoudingsvermogen,
grip, kracht, gewicht
zijn niet onuitputtelijk
zijn niet zonder inzet.
Bij verslappen beweegt
wat werd gestopt.
Remmende duim op
aflopende kabel.
geen heisa over hitte.
Met zo'n mechaniek
wordt pijn geremd.
Soms schiet het los;
verloren discipline.
Foto: pont over de Bergsche Maas
tussen Herpt en Bern, 11 juni 2011.
tussen Herpt en Bern, 11 juni 2011.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
 |  |
2 opmerkingen:
WAt een fijne muziek om de dag mee te beginnen na een heerlijk ontbijt.
"Ik kan niet met nog minder wil".
Die zin zal me nog wel heel lang bijblijven, zoals het geluk van Spinoza bij jou.
Zelf ben ik opgehouden met de zin te zoeken, na Vroems overlijden.
Het leven heeft geen zin. Je bent er en dat is het enige.
Het maakt niet uit of je iets groots of niets doet.
Een carriëre, een groot sociaal leven, het is toch allemaal tijdverdrijf.
Na een goed ontbijt;
met Sibelius de dag in!
het zou een artikel in de Linda kunnen zijn.
Naar de zin zoeken hoef ik eigenlijk niet zo. Het staat zo grofweg wel in dit stukje en die ligt voor het grijpen, maar aan de uitvoering schort het door gebrek aan lichamelijke en vermoedelijk ook wel intellectuele capaciteiten.
Iets groots doen, dat klinkt zo groot. Daar ben ik niet van. Maar het maakt wel uit of je iets doet. Al was het maar voor die ander, die wel denkt dat het leven meer is dan tijdverdrijf.
Een reactie posten